Rozdział 16: "On jest bardzo niebezpieczny, Lucy"

- Coś ty mu takiego powiedziała?

- Na Merlina! Co ty zrobiłaś?

- Jak to się stało?!

- Rozbawiłaś Nietoperza… Sprzedasz tę umiejętność?

- Śmiejący się Snape? Kobieto, chcesz, abyśmy poumierali na atak serca?

            Takimi i innymi, przeróżnymi pytaniami zostałam zasypana, gdy tylko rozstałam się z Severusem, który wesoły pomaszerował w stronę stołu nauczycielskiego, a ja usiadłam przy moich kochanych przyjaciołach z Domu Lwa, którzy posyłali mi zdziwione spojrzenia. Wyglądali wprost przekomicznie! To samo można powiedzieć o minach profesor McGonagall, Flitwicka i Trelawney. Tak, nawet nawiedzona wróżbitka chyba po raz pierwszy widziała uśmiechniętego Snape’a.

Ciekawość uczniów nie zmalała po kolacji. Podchodzili do mnie Puchoni, Krukoni, Gryfoni, a nawet część podekscytowanych Ślizgonów. Wszyscy chcieli wiedzieć, dlaczego zawsze ponury Mistrz Eliksirów, Severus Snape, wkroczył do Wielkiej Sali z uczennicą u boku, rozbawiony, jak nigdy. Oczywiście nikomu nie wyjawiłam prawdy, tylko wciskałam ściemę, że potknęłam się o kotkę Filcha, panią Norris, i wpadłam na zbroję, która w magiczny sposób ożyła i chciała ze mną walczyć. Nie bardzo wiem, czy udało mi się przekonać uczniów Slytherinu z siódmej klasy… Cóż, taka wersja wydarzeń powinna im na razie wystarczyć, bo przecież nie powiem, że razem z Severusem zapoczątkowaliśmy naszą małą i tajną przyjaźń.

            Po godzinie w końcu udało mi się przebić przez morze ciekawskich, młodych czarodziejów i dotarłam do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Myśląc, że tam sytuacja się nieco uspokoi, myliłam się i to bardzo. Zaczęło się od ogólnego wypytywania. „Co?”, „Jak?” i inne tego typu zaczepki. Na szczęście Gryfoni uwierzyli w wersję o zbroi, która żądała pojedynku. Następnie męska część zbiorowiska zapoczątkowała wielkie narzekanie na metody nauczania wprowadzane przez Snape’a i jego styl bycia. Na koniec, dziewczyny sprzedały mi parę plotek dotyczących mnie i profesora. Od Alicji Spinnet dowiedziałam się, że jesteśmy w skrytym i szczęśliwym związku, którego początek szacuje się na połowę sierpnia, kiedy to mieliśmy wspólne lekcje w domku Weasley’ów. Grace Mason z siódmego roku powiedziała, że Krukonki trąbiły o tym, jakoby Snape za mną szaleje. Lavender natomiast przedstawiła sprawę odwrotnie i zasugerowała, że to ja zalecam się do Nietoperza i świadczą o tym moje kruczoczarne włosy.

            Dopływało do mnie coraz to więcej fałszywych faktów. Na wszystkie z nich reagowałam śmiechem, który z nowiny na nowinę starał się bardziej udawany. Powoli, słuchanie tych nudnych i podobnych do siebie pogłosek, zaczęło mnie potwornie męczyć. Jejku, jakie upierdliwe dziewczyny! Czy żadna z nich nie może pojąć, że Severus po prostu potrafi się czasem normalnie i po ludzku roześmiać? Przecież nie można być wiecznie niezadowolonym z życia. Mistrz Eliksirów potrzebował tylko zapalnika, którym akurat zostałam ja. Odpaliłam jego bombę z wesołymi uczuciami i jestem z tego bardzo, ale to bardzo zadowolona.

            Przez to, że się totalnie wyłączyłam i przestałam słuchać kółka plotkarskiego, nie zauważyłam, że wszelkie głosy wokół mnie umilkły. Wyprostowałam się i zamrugałam powiekami z niedowierzaniem. Na środku pokoju stała Hermiona Granger i energicznie wymachiwała rękami.

- … więc dajcie jej spokój, okej? – zdawała się kończyć swoją wypowiedź. – Po prostu rozśmieszyła najbardziej ponurego nauczyciela jakiego znamy, ale to nie powód, aby robić nie wiem, jak wielkie halo z tego powodu! A teraz przepraszam – podeszła do mnie i chwyciła mocno za rękę. – Przez was straciłam cenne dwie godziny, które mogłam poświęcić na NORMALNĄ rozmowę z moją przyjaciółką, a nie tak jak wy, na plotkowanie. Życzę miłego wieczoru – prychnęła i pociągnęła mnie do najciemniejszego kąta w całym pomieszczeniu.

            Wygodnie usadowiłam się w fotelu, przeczesałam włosy prawą dłonią i odetchnęłam z ulgą. W tym miejscu było znacznie mniej duszno i ciszej. Na chwilę obecną czułam się jak w raju. Zero podekscytowanych babsztylów, gderających nad moją głową jak kobiety po sześćdziesiątce. Cisza, spokój i świeże powietrze. Byłam tak wdzięczna Hermionie!

- Miona – powiedziałam rozmarzonym głosem, przechylając głowę do tyłu i zamykając oczy. – Mówiłam ci kiedyś, jak bardzo jesteś wspaniała?

- Och, przestań! – zapiszczała szybko, ale wiedziałam, że na jej policzki wylał się wielki rumieniec. – Nie mogłam już patrzeć, jak się meczysz, słuchając tych paskudztw.

- Oj, spokojnie – wyprostowałam się i spojrzałam na przyjaciółkę. – Wyłączyłam się zaraz po tym, jak jakaś szóstoklasistka powiedziała, że pewnie za wszystkie dobre stopnie płacę Snape’owi w naturze – oznajmiłam lekko tajemniczym tonem.

- A to larwa – wycedziła Hermiona przez zaciśnięte zęby. – Przecież to obrzydliwe! – na jej twarzy zagościł nieznany mi dotąd grymas. Pewnie wyobraziła sobie mnie i Snape’a w niedwuznacznej sytuacji. Na samą myśl zrobiło mi się niedobrze, lecz zaraz potem zaczęłam chichotać. Granger spojrzała na mnie z przerażeniem.

- Tylko nie mów, że coś z tego jest prawdą – jęknęła. – Lucy! – dodała szeptem. – Bo będę zmuszona rzucić na ciebie klątwę! – jej każdy ruch był przekomiczny.

- Hermiono, zapewniam cię, że relacje moje i Severusa są najwyżej przyjacielskie – uśmiechnęłam się i obserwowałam zmiany na twarzy Miony. Na początku zaśmiała się, po chwili jej zadowolenie znikło, ustępując zaskoczeniu.

- Czy ty właśnie nazwałaś naszego nauczyciela po imieniu? – wyrecytowała każde słowo po kolei. – Kochana, gadaj. Czy ja o czymś nie wiem?

            Wzięłam głęboki oddech. Teraz albo nigdy, Black.

- Snape przyznał dzisiaj, że bliżej nam do znajomych, niż do relacji pomiędzy nauczycielem, a uczniem. To dlatego nie odjął Gryffindorowi ani jednego punktu, kiedy na niego nakrzyczałam.

- I dlatego śmiał się w twoim towarzystwie. Był rozbawiony na tyle, że zapomniał o tym, że wkraczacie do sali pełnej uczniów – dokończyła za mnie Hermiona. – W pewnym sensie jest to zakazane, ale chyba dobrze, że profesor znalazł kogoś, kto potrafi być taki, jak on.

- Jestem jak Snape? – oburzyłam się.

- Potrafisz nieźle dogadać człowiekowi i chcesz robić wszystko perfekcyjnie. No i jeszcze umiesz postawić się nauczycielowi eliksirów, a tego nikt nigdy nie zrobił. – zapadła cisza, a po chwili Hermiona uśmiechnęła się radośnie. – Rozumiesz powagę sytuacji? Jeśli on ci zaufa, a ty jakoś do niego trafisz, to możesz zmienić jego światopogląd. Zobaczy rzeczywistość w innych kolorach, przestanie gnębić uczniów…

- Hej, hej, hej! – przerwałam jej. – Na razie wiem, że mnie toleruje, a z twoich wywodów wynika, że za parę lat zostaniemy szczęśliwym małżeństwem, przez co czuję, że zwrócę kolację! – przełknęłam ślinę z niesmakiem.

- Nadal nie rozumiesz – westchnęła Hermiona. – Tyle bym dała, by dotrzeć do kogoś tak nieszczęśliwego i wymęczonego przez życie, jak Snape.

- Serio? – spytałam i uśmiechnęłam się, bo zaczęłam pojmować, o co chodzi Hermionie. Mogę zostać jego pierwszą przyjaciółką od dawna.

- Pewnie – Granger złapała moją rękę. – Nie zmarnuj tej szansy.

- Będzie trudno… Och, okej – zaśmiałam się.

            Nagle w drugim końcu pokoju dostrzegłam George’a, Freda, Ginny i Rona. Od razu przypomniałam sobie o konkursie na najlepszy kawał sprawiony Umbridge. Poważny nastrój, który panował kilka sekund temu, ulotnił się w mgnieniu oka. Później znajdę czas na rozmawianie o moim nowym supernowym i super starszym przyjacielu! Pora na ustalenie zasad gry na dowcipy! Szybkim krokiem ruszyłam w stronę Weasley’ów, a Hermiona powlokła się za mną. Usiadłam obok Freda i zarzuciłam nogi na stolik obok kanapy.

- Chłopaki, jest sprawa! – wykrzyknęłam entuzjastycznie.

- Wiemy, wiemy – odpowiedzieli równocześnie bliźniacy i Ginny.

- Już wszystko ustalone, co do konkursu na uprzykrzanie życia Umbridge – powiadomił mnie George. Hermiona wydała głuchy okrzyk. Robienie na złość nauczycielowi? Kto to widział? – Ron zdążył wszystko wyjaśnić.

- Swoją drogą, to świetny pomysł! – oznajmił Fred z szerokim uśmiechem na twarzy. – Kto na niego wpadł?

- Lizzy Blue z Ravenclawu – rzuciłam bez zastanowienia i obserwowałam reakcję George’a. Nie musiałam długo czekać. Rudzielec lekko wykrzywił wargi ku górze i zarumienił się. – Dobra, to jakie są zasady?

            Głos zabrał Ron, a ja słuchałam go z uwagą. Zasady są jasne. Jury składa się z bliźniaków i Ginny, zaplanowane kawały spisujemy na kartkach, wkładamy je do koperty i oddajemy najmłodszej Weasley’ównie przed rozpoczęciem każdej rundy. Dzięki temu nie możemy zmienić planu, na wypadek, gdyby żart przeciwnej drużyny okazał się lepszy. Punktacja będzie zapisywana tajnie i dopiero pod koniec zawodów dowiemy się, kto wygrał które starcie, a potem cały konkurs. Nagrody natomiast wymyślają Fred i George.

- Wam chyba się w głowach poprzewracało. Nigdy nie pozwolę, abyście organizowali takie zawody – rzekła Hermiona, gdy tylko Ron zakończył tłumaczenie ogólnych wytycznych.

- Miona, nikt na tym stanowczo nie ucierpi – poklepałam ją po plecach, a na jej ustach pojawił się jeszcze większy grymas.

- Właśnie – Ron wstał i zaczął przechadzać się tam i z powrotem przed nami. – Poza tym, ja też jestem prefektem i zezwalam na wszystko. Nie ma nic złego w tym pomyśle.

- Powariowaliście – warknęła Hermiona i zrobiła się czerwona na twarzy, a my zaczęliśmy cicho chichotać.

            Następnego dnia na śniadaniu usiadłam obok Harry’ego, aby opowiedzieć mu o nowinach co do uprzykrzania życia Naczelnej Ropuszy Hogwartu. Stwierdził, że nie może się doczekać, aż ta jędza dostanie za swoje. Spojrzałam na prawą dłoń Pottera, której zewnętrzna strona znowu krwawiła tej nocy. Teraz rana była pokryta świeżymi strupami, które wyglądały, jakby zaraz miały się oderwać i spowodować tym kolejny wylew czerwonego płynu.

            Na świecie istnieje taki typ ludzi, który żywi się bólem i cierpieniem innych. Do tej grupy na pewno zaliczała się Dolores Umbridge, dzięki której mój przyjaciel chodził na najbardziej nieodpowiednie szlabany w całym Hogwarcie. Na domiar złego po paru minutach posiłku, Harry’ego dopadła Angelina Johnson, kapitan gryfońskiej drużyny quidditcha. Zaczęła wyrażać krzykiem swoje niezadowolenie spowodowane tym, że nie będzie go na treningach, a przecież sezon zaczyna się od meczu z Ślizgonami. Czarnowłosa była tak głośna, że profesor McGonagall wstała ze swojego miejsca przy stole nauczycielskim, a gdy dowiedziała się, co rozzłościło Angelinę, odjęła Gryffindorowi pięć punktów. Spytana przez Harry’ego, za co to zrobiła, odpowiedziała, że skoro szlabany nie wywierają na nim żadnego wrażenia, to wprowadzi nowe środki dyscypliny. Gdy odeszła energicznym krokiem, Potter drżał z gniewu.

- Odejmować punkty Gryffindorowi za to, że co wieczór kroją mi rękę na żywca! Też mi sprawiedliwość – prychnął wściekle zielonooki.

- Wiem, trochę przesadza – powiedział Ron ze współczuciem i nałożył na talerz Harry’ego porcję bekonu, aby poprawić mu nieco humor. Niezbyt to pomogło, ale przynajmniej Potter nie był już czerwony na twarzy.

            Spojrzałam na Hermionę, która schowała się za stronicami „Proroka Codziennego”. Nie miała ochoty komentować tej całej sytuacji, tak samo jak ja. Szczerze mówiąc, nawet popierałam metody profesor McGonagall. Może teraz Harry nie będzie się wychylał na lekcjach Umbridge i w końcu zrozumie, że każde starcie z tą Landrynką skończy się klęską i kolejnym, krwawym szlabanem. Czarnowłosy chyba zrozumiał nasze milczenie i nie odezwał się ani do mnie, ani do Hermiony przez całe zaklęcia. Kiedy jednak weszliśmy do Sali transmutacji, Potter zapomniał o całej tej złości i szybko zajął swoje miejsce. W kącie klasy siedziała profesor Umbridge, w dłoniach trzymała różową podkładkę z kartkami i pióro tego samego koloru. Uśmiechała się złośliwie, swoimi żabimi ustami. Na ten widok i ja w ekspresowym tempie opadłam na krzesło między Hermioną, a Harrym. We troje mieliśmy grymasy niezadowolenia na twarzy, natomiast Ron trząsł się i rechotał w najlepsze. Gdy napotkał nasze pytające spojrzenia, spróbował się opanować.

- Nie rozumiecie? – szepnął, a jego wzrok wydał się szalony. – Wizytacja u McGonagall. Ropucha dostanie nauczkę! – zakończył, a my mimowolnie się uśmiechnęliśmy.

Profesorka od transmutacji weszła do sali, jakby nie zdawała sobie sprawy z obecności Różowej Zmory, nakazała Seamusowi rozdać sprawdzone prace domowe i poprosiła Lavender, aby ta wzięła pudło z myszami i podała każdemu po jednej.

- Yhm, yhm – zachrząkała Umbridge z kąta, lecz McGonagall ją totalnie zignorowała. Uczniowie popatrzeli po sobie z niedowierzaniem, a Ron znowu dostał ataku chichotu.

            Seamus podszedł do nas i wręczył wszystkim zadane kilka dni temu eseje. Z satysfakcją spojrzałam na duże, czarne P w prawym rogu pergaminu.  Kolejna wspaniała ocena! Jak tak dalej będzie, to SUMy zdam wyśmienicie.

            Lekcja toczyła się dalej, gdy znowu dało się słyszeć chrząkanie.

- Yhm, yhm.

- Proszę? – spytała McGonagall, po czym westchnęła z poirytowaniem.

- Nie jestem pewna, czy dostała pani karteczkę z informacją o dzisiejszej wizytacji – oznajmiła słodziutko Umbridge.

- Oczywiście, że otrzymałam, bo inaczej od razu spytałabym panią, co robi pani w mojej klasie – McGonagall zakończyła warknięciem i zwróciła się do uczniów. – Wiec, jak już mówiłam, dzisiaj zajmiemy się zaklęciem znikającym, ale tym razem potrenujecie na myszach. Są one trudniejszym obiektem…

- Yhm, yhm.

- Jestem bardzo ciekawa – zaczęła chłodno profesor McGonagall. – w jaki sposób chce pani ocenić moją pracę, skoro ciągle mi pani przerywa. Nie mam w zwyczaju pozwalać innym dochodzić do głosu, kiedy coś mówię.

            Zaczerpnęłam powietrza i głośno je wypuściłam. Zaczyna się jatka. Profesor Umbridge wyglądała, jakby ktoś przed chwilą uderzył ją w twarz z największą siłą, ale nie odpowiedziała nic, tylko szybko zapisała coś na kartkach, które przyczepione były do jej różowej okładki. Kiedy jednak wszyscy zapomnieli o Ropusze, a McGonagall ponownie zaczęła prowadzić lekcje, ta podła Landryna zrobiła coś, czego nikt się nie spodziewał, a ja o mało co nie spadłam z krzesła.

- Chcąc sprawdzić pani skuteczność nauczania, proponuję, aby któryś z uczniów odpowiedział na dwa, trzy pytania z dziedziny transmutacji – wstała i prawie że podbiegła na środek klasy. – No, to może… McGrean! Zapraszam do mnie – klasnęła w dłonie z satysfakcją.

            Zapadła taka cisza, że było słychać moje szybkie bicie serca i nerwowy oddech profesor McGonagall. Wstałam i powędrowałam na wskazane przez Umbridge miejsce. Ona zrobiła to specjalnie. Dobrze przecież wie, że jestem praktycznie początkująca, a całą moją wiedzę zdobyłam w wakacje. Mogę przecież nie znać odpowiedzi na wszystkie pytania!

- Zaczniemy od czegoś łatwiejszego… Zatem, pierwsze pytanie! Jakie zaklęcie przemienia zwierzę w pucharek na wodę?

            Myśl, Lucy, myśl! Przecież pamiętasz to… Profesor McGonagall ucząc cię tego zaklęcia powiedziała, że nie jest tak bardzo istotne, chyba, że chcesz się pozbyć szczurów z domu…

- Ferraverto – powiedziałam z lekkim uśmiechem, a Umbridge się lekko napuszyła, lecz szybko się otrząsnęła i już miała gotowe kolejne pytanie.

- Yhm… Dobrze. A jak cofniesz skutki błędnej transmutacji?

            Zamurowało mnie, jednak nie oblał mnie zimny pot. Nie mogłam dać po sobie poznać, że się boję i chyba nie znam odpowiedzi. Zaklęcie, o które zapytała Ropucha, słyszałam parę razy w życiu. Muszę tylko sobie przypomnieć, w jakiej sytuacji… Och! Wtedy, kiedy Neville zaczarował Deana Thomasa w małego kanarka, który wciąż miał ludzką głowę! Tylko to zaklęcie, którego użyła profesorka na odczarowanie chłopaka… Zaczynało się jakoś na R. Repe… nie. Reparo... Repari…

- Reparifarge! – powiedziałam i zauważyłam uśmiech uznania na ustach McGonagall. Natomiast Umbridge aż pozieleniała.

- Ostatnie, trzecie pytanie – rzuciła szybko, drgającym głosem. – Podaj trzy skutki uboczne transmutacji drewna sosnowego w szkło.

            Tym razem nie musiałam się zastanawiać. Dobrze pamiętam, jak profesor McGonagall opowiadała mi w wakacje anegdoty związane z efektami ubocznymi tego zaklęcia. Podałam odpowiedź bez zająknięcia.

- Po pierwsze, jeśli dotkniemy takiego szkła, to może nam wejść w skórę drzazga. Po drugie,  z niektórych miejsc regularnie będzie płynąć żywica i po trzecie, szkło po jakimś czasie spróchnieje – zakończyłam, wyprostowałam się i z przyjemnością patrzyłam, jak Umbridge wypuszcza głośno powietrze i cała zielona na twarzy siada w swoim kąciku. Moja klasa posłała mi wielkie uśmiechy, a McGonagall poklepała mnie po plecach mówiąc cicho, abym została na chwilę po zajęciach.

Umbridge nie odezwała się ani słowem do końca lekcji. Notowała już bardzo mało. Gdy zabrzmiał dzwonek oznajmiła, że wyniki wizytacji zostaną przysłane we wtorek i wyszła czym prędzej z sali. Byłam taka szczęśliwa, że się nie dałam, odpowiedziałam dobrze na wszystkie pytania i nie pozwoliłam poniżyć profesor McGonagall.

- Lucy, dziękuję – powiedziała nauczycielka, gdy tylko zostałyśmy zupełnie same.

- Ależ proszę pani, nie ma za co! Mówiłam tylko to, co wiem.

- Oj, nie tylko. Pokazałaś pani Umbridge, że uczyłaś się pilnie, a moja nauka nie poszła w las – uśmiechnęła się tak, że pokazała białe zęby. – Gryffindor otrzymuje dziesięć punktów, za twoją systematyczność i dokładność. A teraz leć na zajęcia, bo z tego, co wiem, to masz teraz opiekę nad magicznymi stworzeniami.

- Dziękuję, pani profesor! – wykrzyknęłam i pobiegłam korytarzami w stronę błoni.

            Nagle świat wydał się być bardziej kolorowy. Zdobyłam moje pierwsze punkty dla Domu z transmutacji! Czy początkująca czarownica może oczekiwać czegoś więcej? Chyba tylko wygrania Pucharu Quidditcha! W wyśmienitym humorze minęłam cieplarnie. Z jednej z nich słychać było wesolutki głos pani Sprout, która tłumaczyła drugoklasistom zastosowanie mandragor. Mijając ostatnią ze szklarni, ktoś pociągnął mnie za rękaw i po chwili staliśmy poza zasięgiem wzroku wszystkich. Podniosłam wzrok i szeroko się uśmiechnęłam.

- Tom! – uściskałam go. – A ty nie na lekcjach?

- Hej – odwzajemnił mój powitalny gest. – Nie, musiałem się z tobą zobaczyć.

            Przyjrzałam się dokładnie jego twarzy. Nie było na niej cienia rozbawienia, tylko powaga. Wyprostowałam się i przełknęłam ślinę.

- Stało się coś złego? – spytałam, chwytając go lekko za prawe przedramię.

- Zerwałem się z eliksirów, aby z tobą porozmawiać, więc tak, jest coś na rzeczy – zdobył się na uśmiech.

- Więc mów – zachęciłam go i wzruszyłam ramionami. Kompletnie nie wiedziałam, o co chodzi Tomowi.

- Nie tutaj. Ktoś może podsłuchiwać – rozejrzał się , chwycił mnie za rękę i razem poszliśmy w stronę jeziora. Tam usiedliśmy pod ogromną, zieloną wierzbą płaczącą, która zasłaniała nas swoimi gałęziami. Słońce przebijało się przez liście, łaskocząc nas swoimi południowymi promieniami. Usiedliśmy twarzą do wody, opierając się plecami o masywny pień, który przyjemnie po nich drapał. Zabrałam głos po paru minutach wysłuchiwania śpiewu ptaków.

- Zdradzisz mi w końcu, po co…

- On jest bardzo niebezpieczny, Lucy – słowa wypowiedziane przez Toma uderzyły we mnie z siłą pioruna. On właśnie nazwał mnie moim prawdziwym imieniem. Gwałtownie spięłam wszystkie mięśnie, mój oddech stał się niespokojnie drżący.

- Chyba ci się coś pomyliło – powiedziałam, próbując udać rozbawienie. - Ja…

- Nie, nic mi się nie pomyliło – przerwał mi po raz kolejny. – Nazywasz się Lucy Black, a Draco Malfoy może bardzo zagrozić twojej sytuacji – wypowiedział to zdanie bardzo stanowczo.

- Ale skąd ty…? – byłam w lekkim szoku. Ktoś wygadał prawdę Tomowi?

- Wiem od samego początku, bo moi rodzice też mają swoje udziały w Zakonie Feniksa – objął mnie ramieniem i uspokoił uśmiechem. – Moją małą misją jest chronienie ciebie, więc gdy tylko pewnego dnia zobaczyłem cię z tą blond larwą, podjąłem decyzję o ujawnieniu swojej wiedzy na twój temat.

            Zaśmiałam się i oparłam głowę na ramieniu Sokalskiego. Poczułam ulgę, że nie będę musiała go dalej okłamywać. Kolejna osoba, przy której będę mogła być sobą.

- Nieźle udawałeś, że nic o mnie nie wiesz.

- Ma się te zdolności aktorskie! – powiedział, poprawiając sobie kołnierz od koszuli.

            Zapadła cisza. Spojrzałam na brzeg jeziora i przez chwilę obserwowałam małe rybki, a potem moje myśli zajął Malfoy. Czemu Tom chce mnie przed nim bronić? Przecież dopóki Draco myśli, że jestem nic nieznaczącą szlamą, to wszystko powinno być w porządku. Chociaż… Może Tom ma rację. Im bardziej się zbliżę do Dracona, tym bardziej będę chciała opowiedzieć mu więcej o sobie, w tym prawdę o magicznym pochodzeniu, czystości krwi…

- Tom, czemu mam uważać na Malfoy’a? – zapytałam po zastanowieniu.

- Bycie metamorfomagiem dziedziczy się wśród czarodziei, nawet ten półgłówek i reszta Slytherinu powoli zrozumie, a wtedy stanie się nieprzyjemnie. Chociaż mogą uważać cię za specjalny przypadek mugolaka… Oby tak było – niebieskooki wstał i wyciągnął do mnie rękę. – Przejdziemy się, Black? – uśmiechnął się do mnie tak, że omal nie zemdlałam.

- Pewnie, Sokalski – chwyciłam go i ruszyliśmy na spacer wokół jeziora.

            Tom opowiadał o minionym tygodniu, zdobytych ocenach, ładnych dziewczynach, a ja trochę o Draco, dziwnym śnie z fioletowymi kwiatami i o dobrych relacjach z Severusem. Uznałam, że mogę powiedzieć Tomowi tak istotne rzeczy. Wiem, że jest on osobą godną zaufania. Idealny materiał na prawdziwego przyjaciela.

            Gdy obeszliśmy całe jezioro, rozległ się dzwonek, oznaczający koniec kolejnej lekcji. Pożegnałam się z brązowowłosym i pędem ruszyłam na kolejne lekcje.

            - Uff! – z głośnym westchnieniem opadłam na rubinowy, miękki fotel przy kominku w Pokoju Wspólnym. Ten dzień był bardzo wyczerpujący, szczególnie lekcje po obiedzie, kiedy musiałam dokładnie tłumaczyć Ronowi, Harry’emu i Hermionie, czemu nie było mnie na opiece nad magicznymi stworzeniami i to, że Tom wie o moim prawdziwym pochodzeniu.

            Spojrzałam na zegarek. Wskazówki ustawione były na 22.15.

- Ron – odwróciłam uwagę przyjaciela od roztańczonych płomieni. – Macie z Lizzy już jakieś pomysły na pierwszy kawał, który zgotujecie Umbridge?

- No, coś tam już wymyśliliśmy na przerwie obiadowej – odpowiedział rudzielec. – A jak idzie tobie i Harry’emu?

- Dzisiaj tylko przedstawiłam mu zasady, jutro chyba weźmiemy się za po poważnie… Miona, coś się stało? – zaniepokoiłam się, widząc bardzo skupioną minę brunetki. Chwilę siedziała w bezruchu na krześle, po czym wstała i zaczęła chodzić po całym pomieszczeniu, w którym była już tylko nasza trójka.

- Tak nie może być – stanowczo tupnęła nogą. – Na lekcjach Umbridge niczego się nie nauczymy. Sama teoria? A gdzie czyny? Jak mamy się bronić bez odpowiedniego przygotowania? Ach, czy ona nie pojmuje, że Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać powrócił? Tak nie może być! – powtórzyła i usiadła na kanapie z nieobecnym wzrokiem.

- Co proponujesz? – spytaliśmy z Ronem równocześnie.

- Tajne lekcje obrony przed czarną magią, tylko dla zainteresowanych i godnych zaufania – wyjaśniła. Jeju, ta dziewczyna ma głowę!

- Genialne! – wykrzyknęłam. – Wyrazimy tym sprzeciw wobec metod nauczania Umbridge i zapoczątkujemy cichy bunt! – klasnęłam w dłonie z podekscytowania.

- A kto będzie nas uczył? No, bo wiesz… Musimy znaleźć kogoś doświadczonego – Ron położył rękę na ramieniu Hermiony, a ta lekko się wzdrygnęła.

- Ekhm – chrząknęła cicho. – Harry. Nauczycielem będzie Harry. W końcu tyle już potrafi i wiele dokonał. Kto lepiej mógłby bronić się przed czarną magią od niego?

- Zawsze miałaś świetne pomysły, ale teraz to już przeszłaś samą siebie – oznajmił Ron, uśmiechając się od ucha do ucha. Jego dłoń nadal dotykała plecy Miony. Wsunęłam się głębiej w fotel i obserwowałam dalszy przebieg sytuacji.

- Oj, Ron, nie przesadzaj. Po prostu takie rozwiązanie wydało mi się jak najbardziej rozsądne w zaistniałej sytuacji. Nie możemy być marionetkami Ministerstwa, którymi kieruje ta różowa Ropucha – Hermiona lekko się zarumieniła. Słowa Rona były dla niej bardzo przyjemne.

- Zgadzam się z tobą w stu procentach – rudzielec lekko przysuną się do Granger.

- Och, to bardzo się cieszę… - Hermiona zaczynała przypominać pomidora.

- Yhm, yhm – zachrząkałam jak Umbridge. – Nie chciałabym przeszkadzać, ale ja wciąż tu jestem, widzę i słyszę dobrze. Jeśli chcecie, to wyjdę.

- Nie, zostań! – odpowiedzieli szybko i jednogłośnie. Wydawali się tk podekscytowani, przerażeni i roztrzęsieni zarazem. Wstałam, usiadłam obok Hermiony. Z trudem powstrzymałam się od śmiechu na widok min przyjaciół.

- No, to teraz, wracając do tematu, trzeba tylko powiedzieć o wszystkim Potterowi – rzuciłam obojętnie, przyglądając się swoim paznokciom.

- Tak, tak – powiedział nieobecnym głosem Ron.

- Dokładnie – Hermiona podrapała się po policzku.

            Harry wrócił z kolejnego szlabanu po dwunastej. Miona dała mu  roztwór z marynowanych czułków szczuroszczeta na złagodzenie rany. Potter grzecznie podziękował i wtedy Granger przeszła do sedna sprawy. Wyjaśniła mu wszystko o tajnych lekcjach obrony przed czarną magią, że nie będzie nas uczył Lupin, tylko Harry Potter, on sam. Gdy zaczął zaprzeczać, ja i Ron zaczęliśmy wspierać Hermionę, podając przeróżne argumenty, dlaczego to właśnie on ma być naszym nauczycielem. Harry pod wpływem adrenaliny wybuchł i wymigiwał się tekstami, że zawsze miał tylko wielkie szczęście. Że nie wiemy, jak to jest, kiedy między tobą, a śmiercią stoi tylko własna odwaga. Wtedy nie myśli się trzeźwo, działania podejmuje się spontanicznie.

- Właśnie dlatego potrzebujemy ciebie, Harry. Ty jako jedyny wiesz, jak to jest! Musimy wiedzieć, co zrobić, gdy staniemy twarzą twarz z V… z Voldemortem – powiedziała spokojnie Hermiona. – Po prostu… Przemyśl to, dobrze? – Harry kiwnął powoli głową. – Idę spać. To… dobranoc – wstała i ruszyła w stronę dormitorium. Za nią poszedł Ron.

            Zostałam sama z Harrym, zapachem szczuroszczeta i rozbitą miseczką, którą Harry rzucił na ziemię w przypływie emocji.

- Reparo – mruknął Potter, a porcelana się naprawiła.

- Zastanów się nad tym, Harry – powiedziałam cicho i spojrzałam mu w oczy. Przemęczone, wypełnione bólem spowodowanym przez przykre wspomnienia, zielone oczy. – Jesteś naszą jedyną nadzieją… Śpij dobrze – posłałam mu niepewny uśmiech, odpowiedziała mi cisza.

~*~

WITAM PO DŁUGIEJ PRZERWIE!

W nagrodę macie najdłuższy rozdział w historii tego fan fiction. mam nadzieję, że spełniłam wasze oczekiwania i to, co napisałam, podoba się wam.

Czekam na wasze opinie, komentarze, zażalenia, czy co tam chcecie! :)

Do następnej notki (czyli za dwa, trzy tygodnie). :*

Do napisania,

Wasza Ev.

♥