Rozdział 14: "Nikt nigdy nie powinien majstrować przy czyichś wspomnieniach..."

DROGI CZYTELNIKU!

Zanim przeczytasz ten rozdział, chciałabym przedstawić Ci krótki filmik, zwany 

zwiastunem mojego Fan Fiction! <3

Wykonała go Adrianna Wołtosz (moja kochana! :'3), za co bardzobardzobardzobradzobardzobradzobardzo jej dziękuję! :*

Miłego oglądania!

Podoba się? Czekam na opinie w komentarzach, a teraz zapraszam do czytania! <3

***

          W kółko to samo. Ta sama polana, kwiaty, księżyc, drzewa. Wstaję, dotykam skroni, czuję krew. Następnie słyszę szelest w ciemnych zaroślach, podchodzę bliżej i nastaje niewyobrażalna cisza. Nagle do moich uszu dochodzi czyjś głos. Draco. Rzucam mu się w objęcia, nadal nie mam pojęcia dlaczego. Zza pokrytych porostami, drzewnych kolumn wychodzi Tom, a za nim zaniepokojony Harry. Chwila rozmowy, którą przerywa nadejście ciemnych postaci… BUM!

            Znowu leżę… Sen powtarza się bez końca. Polana, krew, szelest, Draco, Tom, Harry, ciemne postacie, polana, krew i szelest…

            Obudziłam się, lecz nie otworzyłam oczu, bo wiedziałam, że jeśli to zrobię, weekend dobiegnie końca i będę musiała iść na lekcję. Zaciągnęłam się powietrzem. Poczułam słodki zapach czekolady wymieszany ze świeżością owoców. Zostałam zmuszona do podniesienia powiek. Rozejrzałam się dokładnie po pokoju. Moje współlokatorki jeszcze smacznie spały, a ja nie miałam serca ich budzić. Wszystko wyglądało normalnie i tak jak powinno, lecz ciągle czułam ten pociągający zapach słodyczy. Wstałam z łóżka i stanęłam na środku pokoju i nagle zauważyłam to, czego szukałam. Na moim zamkniętym kufrze stała duża taca z dokładnie poukładanym jedzeniem. Tosty, sok dyniowy i pomarańczowy, czerwone jabłka, dojrzałe śliwki, kubek gorącej czekolady, z której zgrabnie ulatniał się dymek, a na rogu tacki, karteczka. Chwyciłam ją i przeczytałam to, co było na niej napisane. Uśmiech od razu zagościł na mojej twarzy.

Mówiłaś coś o śniadaniu, prawda?

H.P.

            Pół godziny później mój żołądek był już pełny, a ja leżałam beztrosko na łóżku. Było mi bardzo, ale to bardzo miło, że Harry zapamiętał moje słowa. Szczerze mówiąc, nawet nie myślałam, że potraktuje je poważnie, ale jako przyjacielski żarcik.

- Co tak pachnie? – usłyszałam zaspany głos Fay, która przeciągała się na swoim legowisku.

- Resztki po zjedzonym śniadaniu – odpowiedziałam, a po kilku sekundach coś wielkiego rzuciło się na moje nogi.

- Ktoś ci przysłał śniadanie? – spytała brunetka.

- A tak – odpowiedziałam ze śmiechem i zaczęłam się z nią szarpać, usiłując zepchnąć pannę Dunbar z moich ud.

- Powiesz kto?

- A nie – zrzuciłam Fay z łóżka i zaczęłam budzić pozostałe dziewczyny, które zamieszkiwały dormitorium piątoklasistek.

            Weszłam do Wielkiej Sali z wyśmienitym humorem. Od razu wyszukałam wzrokiem Harry’ego, który siedział zgarbiony, zajadając owsiankę. Podeszłam do niego od tyłu i szybkim ruchem położyłam mu dłonie na ramionach.

- BU! – krzyknęłam. Harry zakrztusił się jedzeniem, a jego okulary wylądowały w koszyku z chlebem. Z satysfakcją usiadłam obok niego. Potter spojrzał na mnie, lekko się zaśmiał i sięgnął po swoje okrągłe szkiełka w oprawkach. – Dziękuję – powiedziałam mu cicho na ucho.

- Smakowało? - spytał zielonooki, szczerząc się.

- I to jak – odpowiedziałam i podniosłam wzrok na Hermionę. Patrzała na nas badawczym wzrokiem, po czym przeniosła spojrzenie na siedzącego obok niej rudzielca i prychnęła z irytacją.

- Sowia poczta! – oznajmiłam, kiedy zobaczyłam pierwszego, wlatującego do Wielkiej Sali, ptaka.

            Panna Granger szybko pochwyciła „Proroka Codziennego” i na jej twarzy pojawił się taki grymas, jakiego jeszcze w życiu nie widziałam.

- „Ministerstwo chce zreformować system edukacji. Dolores Umbridge pierwszym w historii WIELKIM INKWIZYTOREM!” – wydała z siebie zduszony okrzyk.

- Wielki Inkwizytor? A co to takiego? – spytał Harry z kwaśną miną.

            I tak Hermiona zaczęła czytać bardzo długi artykuł na temat naszej nauczycielki, która właśnie objęła posadę pierwszego w historii Inkwizytora. Ta praca polega na obserwacji innych nauczycieli i nadzorowaniu wszelkich działań w szkole.  W „Proroku” bardzo schlebiali Umbridge, a szczególnie Luicjusz Malfoy i Percy Weasley (o skaranie Boskie…).

- To przynajmniej teraz wiemy, skąd ta Ropucha się u nas wzięła – oznajmiła Hermiona przyciszonym głosem. – To wszystko, aby kontrolować każdy ruch Dumbledore’a! Paskudne…

            Wszyscy zrobiliśmy zniesmaczone miny, oprócz Rona, który uśmiechał się, jakby dopiero co dostał nową zabawkę.

- A ty co? - spytałam jednocześnie z Harrym i Hermioną, wpatrując się w rudzielca ze zdumieniem.

- Och, nie mogę się doczekać wizytacji u McGonagall! Umbridge nie ma pojęcia, na co się naraża!

- Chodźcie – Hermiona westchnęła ciężko. – Jeśli teraz Binns będzie wizytowany, to nie wypada się spóźnić.

            Cała nasza czwórka wstała z miejsca i ruszyliśmy w stronę gabinetu historycznego. Kiedy wychodziliśmy z miejsca posiłku, Harry mnie szturchnął.

- Nie chciałbym cię niepokoić, ale przez całe śniadanie Malfoy się tobie przyglądał – szepnął.

- Serio? Nie zauważyłam – rzuciłam obojętnie, choć fakt, że Harry w końcu poruszył temat Draco, nieco mnie zestresował. Co jeśli zacznie mi wytykać zdradę, czy coś w tym stylu?

- Oj, wybacz, on się nie przyglądał. Miałem wrażenie, że cię pożerał wzrokiem – zauważył Potter, a mnie sparaliżowało.

- Coś ci się musiało wydawać, Harry – chrząknęłam. – Ta owsianka pomieszała ci w głowie.

- W sumie, nie zdziwiłbym się, gdybyście zaczęli ze sobą gadać. On każdego potrafi przekabacić na swoją stronę – ciągnął Harry, nie zwracając na mnie uwagi.

- Chwila – stanęłam. – To ja i on jeszcze ze sobą nie rozmawialiśmy? – moja głowa była pełna podejrzeń. Oczywiście, że rozmawiałam z Draconem, ale te wypowiedzi Pottera wydały się bardzo, bardzo dziwne.

- Nie… - Harry przybliżył się. – O co ci chodzi, Lucy? – spytał szeptem, a ja wyprostowałam się.

- Nic, nic… - powiedziałam. – Chodźmy do Binnsa.

            Całą lekcję historii magii spędziłam na rozmyślaniu nad dialogiem, który przeprowadziłam z Harrym. Jak to nie widział mnie i Draco? Przecież stał na schodach, kiedy śmiałam się ze Ślizgonem! To tak, jakby tego nie pamiętał, albo stracił pamięć… Zamknęłam oczy i zacisnęłam usta w wąską linijkę. Myśl, Lucy, myśl! Był tam, ale nie pamięta. Chyba, że…

Wciągnęłam głośno powietrze i akurat w tym momencie zadzwonił dzwonek, informujący uczniów o końcu lekcji.

            Wybiegłam z klasy, a za sobą słyszałam krzyki Hermiony, jednak nie zatrzymałam się. Musiałam jak najszybciej znaleźć Draco. Dorwałam go w lochach, tuż przy Sali od eliksirów i zaciągnęłam w ciemny kąt tak, aby nikt nas nie zauważył. Blondyn miał bardzo zaskoczoną minę. Był ubrany tak jak reszta chłopców w szkole, ale wyglądał o wiele lepiej w tym stroju, niż inni.

- No Malfoy, radzę ci się tłumaczyć – wycedziłam przez zęby, przyciskając mu różdżkę do gardła.

- Evangeline, co ci odbiło? – odepchnął mnie lekko. Schowałam mój czarodziejski przedmiot do kieszeni.

- Co mi odbiło? – warknęłam, próbując udawać jego ton głosu. – Myślisz, że jestem na tyle głupia i bym nie zauważyła tego, co zrobiłeś?

- A co ja niby zrobiłem? – Draco oparł się plecami o ścianę i spojrzał na mnie z uniesioną brwią.

- Może wiem o magii krótko, ale zaklęć i ich skutków zdążyłam się nauczyć – wycedziłam wściekła. Zacisnęłam pięści tak, że kłykcie mi pobielały. – Jak mogłeś wymazać Harry’emu pamięć?...

            Na chwilę między mną a Draconem zapadła cisza. Z pobliskiego korytarza dochodziły radosne oraz rozpaczliwe głosy. Jedni narzekali na nauczycieli, a drudzy chwalili się różnymi rzeczami. Ciekawe, co pomyśleli moi przyjaciele, kiedy tak szybko wybiegłam z klasy…

Przystępowałam z nogi na nogę i czekałam na jakąkolwiek odpowiedź ze strony Malfoy’a. Po nie wiem ilu minutach odezwał się.

- Małe Obliviate jeszcze nikomu nie zaszkodziło – uśmiechnął się pogodnie i odepchnął się od ściany z zamiarem odejścia do swojej paczki Ślizgonów. Powstrzymałam go położeniem mojej lewej ręki na jego ramieniu.

- Nikt nigdy nie powinien majstrować przy czyichś wspomnieniach, chyba, że sam ma zamiar je tworzyć…

            Spojrzałam Draconowi w oczy. W te piękne, błękitno-srebrzyste oczy, które przyprawiały mnie w niektórych momentach o zawał serca. Które, choć znam je od tak niedawna, zapadłyby już w mojej pamięci na zawsze.

Przez chwilę Draco stał w pełnym skupieniu, a potem złapał moją rękę i powiedział:

- Zrobiłem to, abyś nie miała żadnych kłopotów – i odszedł, pozostawiając mnie w ciemnym kącie lochów z fajerwerkami uczuć, które wprost eksplodowały w mojej głowie.

***

Witam po dość długiej przerwie!

Pewnie jesteście wściekli, bo rozdział miał być 5.07, ale coś z tego nie wyszło... Obchodziłam urodziny, potem wypady nad jezioro... Sami chyba rozumiecie! :D

Urodziny miałam nie tylko ja, ale i Lucy! (tak, główna bohaterka obchodzi je tego samego dnia, co ja... Taki tam wymysł XD)

PRZYZNAJĘ!

Trudno mi było napisać ten rozdział. Jest krótki, ale tak ma być, bo nie chciałam robić z niego wielkiej wątkowej papki, plątaniny, itd. Za to kolejna część będzie dłuższa. Tak przewiduję!

Dedykacja dl Adrianny Wołtosz, która wykonała przecudny zwiastun i właśnie pisze rozdział na swojego bloga. LUMOS! :)

Dedykacja również na LadyNatty - mojej Serduszkowej Maniaczki. ♥

CZYTASZ? ---> KOMENTUJ! 

To dodatkowa motywacja do pisania. :)

Informacje o kolejnym rozdziale znajdziecie po prawej stronie w "Proroku Codziennym..."

Do napisania!

Wasza Ev.