Rozdział 11: Nic nigdy nie dzieje się przypadkiem...

Młoda Krukonka szła w milczeniu przede mną. Na zewnątrz robiło się ciemno i mrocznie. Wyobraziłam sobie, że idę na egzekucję, a ta mała dziewczyna jest kimś w rodzaju bezlitosnej służki, która wykonuje rozkazy swojego pana. Uśmiechnęłam się pod nosem. Czasem miewam dziwne myśli, które mijają się z prawdą.

Ciekawa jestem, po co Dumbledore mnie do siebie wezwał. Pewnie Cho zdążyła już nawymyślać na mnie jakieś kłamstwa nie z tej ziemi. Niech ja ją tylko dorwę w swoje ręce…

- Profesor powiedział ci, dlaczego mnie wzywa? – spytałam, podchodząc do uczennicy domu Roweny Ravenclaw.

- Profesor McGonagall mnie do ciebie przysłała. Nie mówiła z jakiego powodu masz iść do dyrektora – odpowiedziała dziewczynka, a po chwili się zaczerwieniła. – M… mogę cię o coś zapytać?

- Pewnie.

- Nie będziesz się śmiała?

- W żadnym wypadku – spojrzałam na szatynkę. Bardzo się denerwowała.

- Bo… Ty się dobrze znasz z tym chłopakiem? – spytała szybko na jednym wydechu.

- Co? Jakiego chłopaka? – uniosłam kąciki ust ku górze w przyjaznym uśmiechu. Mogłam się domyślić! Tu zawsze chodzi o miłość.

- Tego blondyna ze Slytherinu – wymamrotała, spuszczając głowę.

Z trudem powstrzymałam histeryczno-nerwowy śmiech. Ja? Znam dobrze Draco? Czemu ona tak w ogóle pomyślała? Chyba, że…

- Podsłuchiwałaś – poczochrałam ją lekko po głowie.

- Ja… - mała strasznie się zakłopotała. Na jej policzki wstąpiły takie rumieńce, których w życiu nie widziałam, zaczęła strzelać kostkami u palców u rąk. – Nie p-powinnam… przepraszam.

- Och, przestań. Każdemu się zdarza podsłuchać, no nie? – wzięłam ją pod ramię. – A z Draco prawie w ogóle się nie znam. Jesteśmy tylko na tym samym roku i jeśli mam być szczera, to nie mam ochoty wdawać się z nim w głębsze relacje. On nie jest po prostu tego wart.

Krukonka się rozluźniła i uniosła swoje spojrzenie na mnie.

- Nikomu nie powiesz, okej? – jej oczy lekko się zaszkliły. Wyglądały teraz jak dwa brązowe kamyczki, dopiero co spryskane krystalicznie czystą wodą.

- Nikomu, nigdy. To będzie nasz sekret – poklepałam ją po plecach. – Tak w ogóle, to jestem L… Evangeline.

- Levangeline? Co to za imię? – moda odzyskała radość i lekko zachichotała.

- Chciałam powiedzieć Line… To moja ksywka, ale wolałam jednak przedstawić pełnym imieniem – wybrnęłam z niezręcznej dla mnie sytuacji.

- Line… ładnie – brązowooka wyciągnęła do mnie rękę. – Ja jestem Susanne, ale mów mi Sue.

Uścisnęłam rękę Susanne.

            Nie minęło pięć minut, a my już byłyśmy pod wejściem do gabinetu dyrektora. Pożegnałam się z Sue, a ta pognała do wieży Ravenclawu. Stanęłam przed wielką, kamienną chimerą, która patrzała na mnie groźnym wzrokiem poprzez swoje blade i nieruchome oczy. Próbowałam ją jakoś przesunąć, lecz na próżno. Wytknęłam do niej język, ale nic się nie stało. Myślałam, że jeśli jest zaczarowana, to jakoś mi odpowie, jednak się pomyliłam. Usiadłam na podłodze, opierając się plecami o ścianę i tępo wpatrywałam się w posąg. Z tego, co słyszałam jeszcze na Grimmauld Place, to właśnie za tą chimerą jest wejście do gabinetu Dumbledore’a, ale za Chiny nie wiedziałam, jak mam się tam dostać, skoro owa kamienna rzeźba nie chciała mnie przepuścić.

            Zaczęłam myśleć o Sue i jej zamiłowaniu do Malfoy’a. W sumie, to nie dziwiłam jej się. Co jak co, ale Draco był przystojny i dla jedenastolatek był młodym bogiem. Przez chwilę wyobraziłam sobie, jakbym to ja była jedną z tych młodych i latała za Draconem gdzie tylko popadnie. Zaśmiałam się i uniosłam głowę ku górze. Ta cała sytuacja z Draco wydawała mi się śmieszna i dziwnie podejrzana. Człowiek nie może z dnia na dzień tak nagle zrobić się miłym. To nierealne, chyba.

- Wpuścisz mnie w końcu, czy mam się dobijać? – spytałam ze zrezygnowaniem, patrząc na kamienny posąg chimery. – A może… Ty jesteś na hasło! – poderwałam się szybko na nogi. – To spróbujmy… „Hogwart naszym domem”? „Miłość ponad wszystko”?...

            Kiedy miałam wypowiedzieć kolejne wymyślone hasło, usłyszałam za sobą kpiący śmiech i ciche klaskanie w dłonie.

- Bardzo kreatywne, McGrean, ale niestety nie zgadłaś – obróciłam się i zobaczyłam profesora Snape’a, opartego o ścianę. Miał bardzo śmieszną minę. Chyba próbował się zabawnie uśmiechnąć, ale coś mu się nie udawało.

- O, profesor Snape, a raczej Severus – jadowicie zaakcentowałam imię nauczyciela.

- Uważaj sobie, McGrean – warknął.

- Ach, przepraszam bardzo, ale jak się przedstawiałeś, to wyraźnie usłyszałam „Severus”, a nie „profesor Snape”, więc się nie wściekaj – odpyskowałam.

- Ciekawe czemu na lekcjach i przy ludziach nie zwracasz się do mnie po imieniu – splótł ręce na wysokości klatki piersiowej.

- Żeby nie narobić ci obciachu, że jesteś na „ty” z uczennicą – powiedziałam przesłodzonym tonem. Snape prychnął i na chwilę się zamyślił, dzięki czemu miałam okazję, aby lepiej się mu przyjrzeć. Pomimo swoich lekko tłustych włosów, garbatego nosa i grymasu na twarzy, był nawet przystojnym mężczyzną. Nie, nie podobał mi się. Nie gustuję w starszych, a tym bardziej w nauczycielach, tylko zauważyłam, że dla kobiet w jego przedziale wiekowym, mógłby być dobrym kochankiem. No bo pewnie pod ta czarną skorupą szat skrywa się coś, czego nikt się nie spodziewa… Merlinie! O czym ja myślę? To mój nauczyciel! Co z tego, że mówię do niego po imieniu! Ugh!

- McGrean? Dobrze się czujesz? Patrzysz na mnie jak jakiś wygłodniały pies na świeży kawałek mięsa – zakpił. A co mi tam! Odpowiem szczerze.

- Podziwiam twoje męskie atuty – puściłam mu oczko, po czym zaśmiałam się.

- Jesteś nieznośna – przewrócił oczami i podszedł bliżej. – „Cytrusowe landrynki” – wypowiedział patrząc mi w oczy. Jego górna warga dziwnie drgała.

Po kilku sekundach milczenia, chimera się odsunęła, a ja szybko weszłam na spiralne schody do gabinetu dyrektora nawet nie dziękując Severusowi za wypowiedzenie hasła.

            Gdy doszłam na samą górę stopni, zatrzymałam się przed dość dużymi drzwiami z kołatką w kształcie gryfa. Poczułam się jakbym żyła w czasach początku nowożytności. Brakowało mi tylko długiej do kostek, pięknej sukienki w kolorze ciemnej zieleni. Zapukałam.

- Wejść – usłyszałam łagodny głos Albusa Dumbledore’a i wykonałam polecenie.

            Otworzyłam wrota do pomieszczenia. Było tu pełno regałów, ksiąg, pergaminów, portretów. Wszystko miało swój magiczny urok. W kącie stały srebrne urządzenia, które wyglądem przypominały instrumenty. Idąc dalej w głąb pokoju, jego wystrój lekko się zmieniał. Było już troszkę jaśniej, a na ścianach wisiało więcej portretów. Na samym końcu stało biurko, za którym siedział dyrektor szkoły magii i czarodziejstwa Hogwart, Albus Dumbledore. Staruszek uśmiechał się do mnie przyjaźnie i obserwował mnie swoimi błękitnymi oczami zza okularów połówek. Wskazał na krzesło naprzeciw siebie, po czym zajął się pisaniem czegoś na długim papierze. Posłusznie usiadłam.

- Dzień dobry, profesorze – zaczęłam mówić. – Jeśli profesor kazał mi tu przyjść z powodu tej Chang, to ja przysięgam, że nic jej nie zrobiłam…

- Lucy, Lucy… Nie wezwałem cię tutaj z powodu panny Chang. Nawet nie wiem, że coś się między wami stało, ale jeśli to cię niepokoi, to porozmawiamy na ten temat potem – dyrektor odłożył pióro. Jego wyraz twarzy był bardzo łagodny. – Chciałem po prostu pomówić z tobą o twoich pierwszych dniach w Hogwarcie i wprowadzić cię w tematy naszych osobnych lekcji.

            No fakt! Na śmierć zapomniałam o naszych ponadprogramowych lekcjach. Momentalnie cicho się zaśmiałam i przeczesałam ręką włosy.

- W takim razie, jak ci się podoba w Hogwarcie? – spytał Dumbledore.

- Tu jest bajecznie… Ta przestrzeń, ludzie i magia… Nigdy bym nie pomyślała, że w szkole mogę po jednym dniu poczuć się jak w domu! A Gryfoni zastępują mi rodzinę. To miejsce jest niesamowite – odpowiedziałam szczerze.

- Bardzo się cieszę, że dobrze się czujesz, będąc w tej szkole – odparł starszy mężczyzna. – A czy ukrywanie tożsamości nie sprawia ci kłopotu?

- Na razie idzie mi dobrze. W całej szkole jestem znana jako mugolaczka Evangeline McGrean i tylko Weasleyowie, Harry, Hermiona i Lizzy znają moją tajemnicę.

- Lizzy? – zdziwił się Dumbledore.

- Elisabeth Blue z Ravenclawu, którą znam odkąd skończyłam pięć lat. Nie ma powodu do obaw, ona nikomu nie powie – założyłam nogę na nogę.

            Nagle moją uwagę przykuł duży, płomienno-czerwony ptak, który stał na komodzie za krzesłem dyrektora. Wydawało się, że ptak świeci ognistym światłem. Ogon miał kolorystyczny, od koloru rubinowego, przez pomarańcz do złocistego. Z barwą skrzydeł było podobnie. Gdyby zwierzę je rozłożyło, to pewnie rozpościerałyby się na 3 lub 4 metry. Dziób był ostry, ale nie wyglądało na to, żeby stworzenie miało kogoś nim krzywdzić.

- Co to za ptak? – spytałam nie odrywając wzroku od obiektu moich rozmyślań.

- To feniks – odpowiedział Dumbledore i także spojrzał na swojego pupila. – Ten ma na imię Fawkes.

- Jest wspaniały – powiedziałam rozmarzonym głosem i opuściłam powieki.

Wyobraziłam sobie, że lecę nad ziemią jak taki ptak. Wiatr rozwiewa moje włosy i muska moją twarz, wywołując lekkie, lecz przyjemne szczypanie policzków. Oczy zachodzą łzami, ale ja lecę dalej, nie patrząc za siebie. Uśmiecham się i nagle koło mnie pojawiają się Hermiona, Lizzy, Ron i Harry. Lecimy razem.

            Po chwili znalazłam się w zupełnie innym pomieszczeniu, niż w tym, w którym byłam dotychczas. Pokój był różowy, na ścianach wisiały talerzyki z wizerunkami kotów. To na pewno nie był gabinet Dumbledore’a. Mimowolnie pochyliłam głowę i zaczęłam pisać na pergaminie piórem z krwistoczerwonym atramentem. „Nie będę opowiadać kłamstw”, tym zdaniem była zapisana cała kartka. Przeniosłam spojrzenie na prawą dłoń i to, co na niej zobaczyłam, przeraziło mnie tak, że zabrakło mi tchu. To samo wyrażenie, które pisałam, widniało na zewnętrznej części mojej ręki. Czyli to nie był zwykły atrament, to była krew. Moja krew.

            Otworzyłam oczy, otrząsając się z transu. Z powrotem byłam w gabinecie dyrektora. Klęczałam na podłodze z zaciśniętymi rękami. Dumbledore stał nade mną z przerażeniem wymalowanym na twarzy. Usiadłam na krześle, próbując się uspokoić. Wtedy skojarzyłam fakty z kolejnej wizji. Różowy pokój. Koty. Szlaban. Umbridge. Harry ma kłopoty.

- Profesorze! Harry Potter! On jest na szlabanie u Dolores Umbridge! Znęca się nad nim! – mówiłam szybko spanikowana.

- Lucy, spokojnie! Powiedz najpierw, co się stało – Dumbledore chwycił mnie za ramiona i uważnie mi się przyglądał.

- Najpierw wyobraziłam sobie, że lecę jak ptak, potem pomyślałam o przyjaciołach i znowu znalazłam się w cudzym ciele. Tym razem byłam Harrym – ukryłam twarz w dłoniach.

- Tym razem? Czyli to już ci się zdarzyło?

- Tylko raz, wczoraj. Stałam w łazience i nagle znalazłam się z powrotem na lekcji i byłam Hermioną – wyjaśniłam i wzięłam głęboki oddech. – Najdziwniejsze jest to, że kiedy jestem w cudzym ciele, to co się dzieję, co widzę, dzieje się naprawdę w tej chwili.

            Dumbledore podszedł do okna. Na jego twarzy widziałam zrozumienie, ale nie szok. Jakby nie był zaskoczony tym, co się ze mną dzieje.

- Panie profesorze… Coś nie tak? Może to czysty przypadek, że widzę coś, czego nie powinnam i jestem w miejscach, w których są moi przyjaciele… - powiedziałam, ale dyrektor nadal stał i patrzał w przestrzeń. Zastanawiał się nad czymś, co trapi go od dawna. Widziałam to po jego postawie, wyrazie twarzy i tęsknym spojrzeniu w ciemność, która panowała na zewnątrz. W końcu, po długim milczeniu, Dumbledore zabrał głos. Słowa, które wypowiedział, miałam zapamiętać aż do śmierci.

- Nic nigdy nie dzieje się przypadkiem, Lucy. Nie w twoim życiu. Wszystko ma określony cel… Jeszcze kiedyś to zrozumiesz.

~*~

           

            Potem ustaliliśmy, że na następnych naszych lekcjach będziemy próbować zapanować nad wizjami. Będę musiała umieć je kontrolować. Dumbledore zapewnił mnie, że moja dziwna zdolność nie jest niczym złym i mam spać spokojnie.

Szłam powoli do Wieży Gryffindoru. Na zewnątrz panował już totalny mrok, więc drogę oświetlały mi tylko pochodnie. Wpatrywałam się tępo przed siebie, a w myślach słyszałam tylko jedno zdanie. Nic nigdy nie dzieje się przypadkiem, Lucy. Nigdy.

            Otuliłam się mocniej swetrem i przystanęłam przy pobliskim oknie. Niebo było ciemne, mroczne, cudowne. Księżyc świecił dzisiaj wyjątkowo mocno. Podobno patrząc na gwiazdy, patrzymy w przeszłość, bo to co widzimy, już nie istnieje. To tak, jakbym patrzała na moje życie w Lyon. Ono już nie istnieje. Nie ma go. Nie jestem tą samą Lucy, co kiedyś. Wcześniej nie miałam proroczych myśli, byłam normalną dziewczyną, która nie miała magicznych zdolności, a przynajmniej o nich nie wiedziała. Przez chwile zatęskniłam do życia tej Lucy McGrean. Szybko jednak pozbyłam się tych myśli. Liczy się tu i teraz. Tu, Hogwart. Teraz, jestem czarownicą i muszę stawić czoła temu, co mnie przeraża i co jest niezrozumiałe.

Przypomniałam sobie wzrok dyrektora. Taki nieobecny, smutny. Czułam, że chce mi coś powiedzieć, lecz bał się tego. Dowiem się, o co chodziło, dowiem.

            Kolejne kroki do Pokoju Wspólnego stawiałam szybciej, bo przecież tam był Harry. Musiałam zobaczyć, co z jego ręką. Stanęłam przed portretem Grubej Damy.

- Mimbulus mimbletonia – wypowiedziałam cicho hasło.

- Niestety źle – zaśmiała się kobieta z portretu.

- No błagam cię! Wpuść mnie – jęknęłam, ale Dama ani drgnęła, tylko zachichotała.

            Wkurzona oparłam się o ścianę. Zapowiadało się na to, że dzisiejszą noc spędzę na korytarzu. Wspaniale.

Usiadłam na podłodze i zamknęłam oczy, nie myśląc o niczym. Chyba nawet zasnęłam na godzinę lub dwie.

- Lucy? – obudził mnie cichy, męski głos. – Co ty tu robisz o tej godzinie?

            Otworzyłam powoli jedno oko. Syknęłam z powodu bólu pleców. Przed moją twarzą majaczyła jakaś ciemna postać. Zamrugałam powiekami. To był Harry.

- O mój Boże, Harry! – rzuciłam mu się na szyję. – Nic ci nie jest? Jak ręka? – spytałam i odsunęłam się od lekko zdezorientowanego Pottera, chwytając jego prawą dłoń. To nie było złudzenie. Na zewnętrznej stronie widniał krwawy napis: „Nie będę opowiadać kłamstw”. Potarłam go kciukiem. – Tak mi przykro…

- Skąd wiedziałaś? – spytał, robiąc wielkie oczy, ale nie cofnął ręki.

- Miałam kolejną wizję – wyjaśniłam. – Ale to nic. Byłam wtedy i Dumbledore’a, a on nie kazał mi się tym przejmować, bo to nic złego… - nadal wpatrywałam się w blizny na dłoni przyjaciela. – Niech ja tylko dostanę Umbridge w swoje ręce… - wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

- Hej, spokojnie – Harry chwycił mój podbródek i zmusił mnie, abym spojrzała mu w oczy. Ach… one były takie zielone! – To tylko blizny. Zagoją się – posłał mi uśmiech.

- Wiem, ale to nie w porządku. Nauczyciele nie powinni tak karać uczniów na szlabanach – wyjaśniłam. – Wybacz, że nie zareagowałam od razu. Mogłam przecież pobiec do gabinetu Umbridge i to przerwać!

- Nie mogłabyś, bo pewnie tobie tez dałaby szlaban – po tych słowach Harry tak po prostu mocno mnie przytulił, a ja to odwzajemniłam. Jego uścisk był w tym momencie jak lekarstwo na wszystkie moje zmartwienia. Poczułam się bezpieczna i silna, jak nigdy.

            Po kilku minutach ciszy, coś tchnęło mnie do tego, abym się lekko odsunęła. Miałam wrażenie, że to samo stało się z Harrym. Nie wiem, co mnie zmusiło do tego. Mój oddech nagle stał się cichy, a bicie serca przyspieszyło. Spojrzałam Harry’emu w oczy. To był jakiś rodzaj magii, której nie rozumiałam i chyba nigdy nie zrozumiem. Stałam tak i zaglądałam w jego tęczówki w kolorze dojrzałej trawy, która cała była pokryta poranną rosą. W jednej chwili nic nie było dla nas zrozumiałe, każde z nas próbowało coś wyczytać ze spojrzenia drugiego, a w następnej chwili nasze wargi złączyły się w delikatnym pocałunku, który z sekundy na sekundę stawał się coraz słodszy i mocniejszy. Moje szare komórki się wyłączyły, nogi miałam jak z waty i gdyby nie to, że Harry mnie obejmował, to pewnie upadłabym z wrażenia. Koniuszkami palców trzymałam kołnierz koszuli Pottera. Rozchyliłam lekko wargi. Nasz pocałunek stał się bardziej namiętny. To już nie było tylko delikatne stykanie się ustami, to był porządny całus, jakiego jeszcze w życiu nie przeżyłam.

Harry przyciągnął mnie do siebie najmocniej jak tylko potrafił. Czułam, jak jedną ręką gładzi mnie po włosach, a drugą jeździ po moich plecach. Byłam szczęśliwa.

Minęło kilka minut, może kilkanaście i przestaliśmy obdarowywać się pocałunkami. Wróciliśmy do pozycji sprzed chwili namiętności. Zielonooki mnie obejmował. Oboje byliśmy lekko zdyszani, ale uśmiechaliśmy się, a na naszych policzkach były wielkie, różowe rumieńce.

- To może… W końcu powiem hasło i pójdziemy spać? – spytał chrypliwym głosem Potter.

- Pewnie – zaśmiałam się.

            Weszliśmy do Pokoju Wspólnego, potem na schody prowadzące do dormitoriów. Już miałam wchodzić do mojego pokoju, kiedy Harry mnie zatrzymał.

- Lucy… Ja… dziękuję – odparł Harry, uniósł kąciki ust ku górze i odszedł.

- Nie ma za co – odpowiedziałam już sama do siebie.

            Po cichu otworzyłam drzwi do sypialni i oparłam się o nie. Chwilę potem zaśmiałam się stłumionym śmiechem bardzo szczęśliwej nastolatki. Szybko umyłam się, przebrałam i ułożyłam wygodnie w łóżku. Na szczęście nikogo nie obudziłam moja radością. Nadal uśmiechnięta patrzałam na drewniany sufit. Emocje wybuchały we mnie jak fajerwerki, ale nie mogłam dać im ze mnie wyjść. Nic nigdy nie dzieje się przypadkiem, pomyślałam. Nic nigdy nie dzieje się przypadkiem, Lucy. Zasnęłam.

*****

TA DAM. Oto kolejny rozdział, z którego jestem bardzo zadowolona! :D

Na wstępie przepraszam, że dopiero teraz dodaję, ale w tym tygodniu wystąpiły małe komplikacje i nie mogłam pisać i dodawać :c Wybaczycie? :3

Rozdział dedykuję Adzie. Nie wiem czemu, ale dedykacja dla niej :*

Pozdrawiam was cieplutko :)

Następny nie wiem kiedy. Może w sobotę, może za tydzień, może za dwa ;)

Do następnego <3

Eveneth.