Rozdział 10: "Będę jeszcze gorsza"

                                                                                              Hogwart, 03.09.1995r.

                        Drogi pamiętniku!

            Tu znowu ja, Lucy (a raczej Evangeline… ale o tym potem!). Postanowiłam jednak nie odkładać cię na wieczność do szuflady, zakluczyć na pięć zamków i zapomnieć. Nie, nie, nie! Tym razem będzie inaczej, ponieważ moje życie nie jest już takie monotonne jakim było kiedyś. I mam nadzieję, że takie zostanie.

            Jestem w Hogwarcie niecałe trzy dni, a już mam wroga… chyba. Nazywa się Cho Chang, jest Azjatką i ma coś do Harry’ego, który (werbel!) podoba mi się. Wracając do Cho… Jest okropna! Potrafi być tak nieznośnie słodka, że aż mnie mdli na samą myśl. No i oczywiście panna Chang jest najwyraźniej zazdrosna o Pottera, bo spędzam z nim o wiele więcej czasu niż ona… ale to tylko moje domysły, bo jeszcze ani razu nie rozmawiałam z nią wprost.

            Druga sprawa, to… Lizzy tu jest! Uczy się w Hogwarcie od jedenastego roku życia, należy do domu Roweny Ravenclaw, a nasze mamy przyjaźniły się w czasach szkolnych! Czy to nie cudownie? Rozpoznałyśmy się wczoraj na lekcji wróżbiarstwa prowadzoną prze panią profesor Trelawney (przedziwna kobieta, tak na marginesie), a tam nie miałyśmy za bardzo jak sobie popiszczeć, więc Lizzy wymyśliła na szybko wymówkę: „Koleżanka zapomniała różdżki!”. Nauczycielka to łyknęła, chociaż widziała magiczny przyrząd wystający lekko z mojej kieszeni. Tak się zagadałyśmy z Elisabeth, że nasze „szukanie różdżki” trwało około godzinę. Profesorka jednak nic nam nie zrobiła, nie dała szlabanu, tylko kazała zapisywać i tłumaczyć swoje sny. Zamierzam wykonywać to zadanie, tylko istnieje malusi problem. Od jakiegoś czasu nic praktycznie mi się nie śni… No może poza tym jednym snem, w którym byłam różowiutka księżniczką, a Fred i George walczyli o moją rękę na placki ziemniaczane. Ta… To był mega dziwny sen.

            Teraz… Malfoy! Ten to mi dopiero działa na nerwy! Jednego dnia wyzywa mnie od szlam, a drugiego chce być dla mnie miły! W sumie, to fajnie by było przyjaźnić się z kimś jak on… Ma takie ładne stalowo-błękitne oczy, złoto-platynowe włosy, pewnie dobrze zbudowany… Chwila! Czy ja w poprzednim wpisie nie wspomniałam o tym, że nie będę pisać w pamiętniku o chłopakach? A niech to szlag!

            POŻUCAJĄC TEMAT WYCHWALANIA CHŁOPAKÓW W MOIM PAMIĘTNIKU, PRZECHODZĘ DO RZECZY POWAŻNYCH I BARDZIEJ ISTOTNYCH!

            Mianowicie, trafiłam do Gryffindoru, chociaż Tiara Przydziału chciała postawić ostatecznie na Slytherin, ale jest we mnie coś takiego, czego chyba nie powinien mieć Ślizgon. Jestem w jednym dormitorium z Hermioną Granger, Parvati Patil, Fay Dunbar i Lavender Brown. Świetnie się z nimi dogaduję. Najlepiej z Hermioną, ale to chyba już oczywiste, gdyż to właśnie ją znam najdłużej. Nasze dormitorium jest przytulne i już czuję się tam jak we własnym pok…

            Uff! O mało co profesor Flitwick mnie przyłapał na pisaniu pamiętnika na lekcji zaklęć! Na szczęście wymigałam się tekstem, że robię długie notatki. Strach pomyśleć co by było, gdyby w to nie uwierzył.

            No nie! Harry, który siedzi obok mnie, właśnie mnie szturchnął i spytał się, co tak naprawdę robię. Nie chciałam mu pokazać, więc wyrwał mi Ciebie, pamiętniku i zaczął tak po prostu czytać! Mam szczęście, że tą stronę zaczyna akapit o tym, że trafiłam do Gryffindoru, bo gdyby przeczytał poprzednią kartkę, to bym się chyba pociachała tasakiem tu i teraz! I teraz jeszcze się ze mnie śmieje (w taki słodki dla mnie sposób), bo się zaczerwieniłam niczym dojrzały pomidor w promieniach popołudniowego słońca. Takich wypieków na twarzy, to ja jeszcze nigdy nie miałam. Błagam! Niech ten Potter przestanie się chichrać, bo Flitwick się przyczepi!

            Dobra, kończę, bo w takich warunkach pisać się nie da! Zadania na dziś: Przetrwać i w miarę możliwości uciąć słodziutką pogawędkę z Cho Chang. PA!

            Włożyłam pamiętnik do torby i spiorunowałam wzrokiem Harry’ego, który nadal się śmiał, tyle, że teraz próbował to ukryć. Przewróciłam oczami i rozglądnęłam się po klasie. Panował tu chaos, jak w żadnej innej hogwarckiej sali. Wszędzie leżały księgi i zwoje pergaminów. Sam profesor Flitwick stał na stercie księgozbiorów.

Dzisiejszy dzień był piękny pomimo tego, że na dworze panował chłód i wiał wiatr. Lekkie promienie słońca próbowały się przedrzeć przez wielką barierę chmur. Czasem za oknem przelatywała sowa z listem lub paczuszką przywiązaną do małej nóżki. Nadal nie rozumiem jak to możliwe, że taki ptak wie, gdzie i do kogo lecieć. Pewnie są zaczarowane… Z resztą jak wszystko.

            Po zaklęciach mieliśmy dwie godziny transmutacji. Profesor McGonagall mówiła nam na początku o sumach, a potem zajęliśmy się zaklęciem znikającym. Było ono piekielnie trudne, ale oczywiście nie dla Hermiony. Już za trzecim razem udało jej się osiągnąć pożądany efekt po rzuceniu zaklęcia. Nasza profesorka kazała wszystkim oprócz niej poćwiczyć to zaklęcie, aby na następnej lekcji zaprezentować swoje umiejętności. Ugh! To dopiero drugi dzień szkoły, a my już tyle mamy zadane!

            Następnym przedmiotem była opieka nad magicznymi stworzeniami. Gdy dochodziliśmy do Zakazanego Lasu, usłyszeliśmy za sobą śmiechy. Odwróciłam się i zobaczyłam Draco Malfoy’a i jego przyjaciół, Pansy, Goyle’a, Crabbe’a i tego ciemnoskórego chłopaka, który wczoraj był w tej grupie uczniów, którzy dobrze uwarzyli eliksir. Ślizgoni śmiali się z Harry’ego, bo bez przerwy spoglądali na niego pogardliwie. Prychnęłam z poirytowaniem i ruszyłam szybciej przed siebie. Nie miałam ochoty wysłuchiwać tych głupich śmiechów.

            Nasza profesorka, pani Grubbly-Plank, jak się dowiedziałam, była w zastępstwie za Hagrida, szkolnego gajowego i klucznika, który nagle zniknął i nikt nie wiedział gdzie.

            Dzisiaj zajęliśmy się nieśmiałkami. Nauczycielka dobrała nas w pary. Na moje nieszczęście moją partnerką została Pansy Parkinson, która też nie była zadowolona z decyzji pani profesor. Naszym zadaniem było zrobić szkic stworzonka podobnego do małego patyka i podpisać jego części ciała. Chwyciłam ostrożnie nieśmiałka i zaniosłam go na nasze miejsce pracy.

- Tylko uważaj McGrean, żeby cię nie podrapał – usłyszałam kpiący głos Malfoy’a. – Szkoda by było takiej gładkiej skóry.

            Pokazałam mu dyskretnie typowy mugolski gest środkowym palcem i zabrałam się za szkicowanie. Poszło mi to bardzo szybko i miałam następną część lekcji wolną, natomiast Pansy męczyła się z narysowaniem dolnej części stworzonka.

- Powinnaś łagodniej rysować kreski, wtedy będzie ci łatwiej – oznajmiłam.

- Nie potrzebuję pomocy, a szczególnie od ciebie – warknęła Ślizgonka.

- Jak sobie chcesz… Ale w tym tempie nie skończysz do końca lekcji – rzuciłam i odeszłam z zamiarem oddania mojej pracy.

- Dobra, wygrałaś – powiedziała cicho Parkinson.

            Podeszłam do niej, a ta dała mi swoją kartkę i ołówek. Szybko naszkicowałam leciutko zarys nieśmiałka i oddałam go czarnowłosej.

- Dzięki – bąknęła, a ja odeszłam. Czułam, że Pansy przez chwilę bacznie mi się przyglądała.

            Po opiece nastąpiła pierwsza w tym roku lekcja zielarstwa. Idąc do cieplarni napotkaliśmy Lunę, która miała bardzo oryginalne kolczyki. Były to pomarańczowe rzodkiewki. Kreatywny pomysł… Podkreślał nadzwyczajną nienormalność Luny, oczywiście w tym dobrym sensie.

            Cieplarnia to było jedno z najciekawszych miejsc w Hogwarcie. Panowała tu niezwykła duchota, roślin było bardzo dużo, ale coś nadawało temu pomieszczeniu wspaniałego uroku. Profesor Sprout mówiła na początku o sumach, zadała nam wypracowanie, co akurat mnie nie zdziwiło, bo prawie każdy nauczyciel ciskał w nas zadaniami domowymi, a potem kazała nam przekopywać ziemię, która cuchnęła jak łajno.

            Stanęłam przy jednym z podłużnych stołów razem z Harrym, Ronem i Hermioną i zaczęliśmy półtorej godzinne grzebanie w glebie ze smoczych odchodów.

- Lepszego zadania nie mogła wymyślić, no nie? – spytał z obrzydzeniem Ron, patrząc na swoją łopatkę, na której była ziemia.

- Nie narzekaj, okej? – zaśmiał się Harry. – Przynajmniej nie musimy przesadzać mandragor.

- No fakt – rudzielec zrobił rozmarzoną minę. – A gdyby tak zabrać trochę tej gleby i podrzucić Malfoy’owi do łóżka? Już widzę jego minę!...

- RON! – krzyknęła Hermiona, zwracając na siebie uwagę wszystkich Gryfonów i Puchonów.

- Ha ha, spokojnie, Hermiono, on tylko żartuje – popatrzałam na Weasley’a. – Prawda, Ron?

- Tak, tak… To żart – powiedział ze zrezygnowaniem i z powrotem zajął się swoim zadaniem.

            Po jakimś czasie to całe przekopywanie zrobiło się bardzo nudne, więc odłożyłam na chwile moją łopatkę i rozejrzałam się wokoło. Na zewnątrz wyszło pewnie słońce, bo w cieplarni zrobiło się żółto, a dzięki temu egzotycznie. Niektóre rośliny się ruszały zaczepiając uczniów. Nagle napotkałam wzrokiem obce spojrzenie morskich tęczówek. Należały one do lekko wyższego ode mnie, czarnowłosego Puchona z niebywale wspaniałym uśmiechem i wydatnymi kościami policzkowymi. Chwile patrzałam na chłopaka w kompletnym zaślepieniu, a on puścił do mnie oczko, po czym zabrał się do pracy.

Szczęście, że w tej chwili nikt nie zwracał na mnie uwagi, bo gdyby mnie zobaczył, to mógłby pomylić mnie z różowiutką rzodkiewką.

            Gdy tylko lekcja się skończyła wszyscy poszliśmy do dormitoriów, aby się przebrać. Nadal miałam w głowie obraz tego chłopaka z cieplarni. Na samo jego wspomnienie uśmiechałam się pod nosem. Zmieniłam razem z Hermioną ubrania i poszłyśmy na posiłek.

            Przed wejściem do Wielkiej Sali stał Harry z Angeliną Johnson, kapitanem drużyny quidditcha. Krzyczała na niego z powodu tego, że dostał na piątek szlaban, a w ten dzień miał się odbyć sprawdzian do załogi.

- Jak myślisz? Umbridge cię puści na ten sprawdzian? – spytał Harry’ego Ron, kiedy siadaliśmy do jedzenia.

- Nie ma szans – bąknął Potter i zaczął wpychać do ust tosty z serem.

- Jeszcze zobaczymy – mruknęłam z złośliwym uśmieszkiem pod nosem.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – Hermiona zrobiła podejrzliwy wyraz twarzy.

- Zobaczy się – poruszyłam brwiami i zaczęłam jeść. Byłam potwornie głodna.

            Za pięć piąta Harry nas opuścił, aby pójść na swój pierwszy szlaban u Ropuchy. Bardzo mu współczułam. Za nic w świecie nie chciałabym spędzać czasu sam na sam z Umbridge, dlatego byłam dla niej miła i jej się tak jakby podlizywałam. Niektórzy powiedzą, że lizus ze mnie, ale ja tylko staram się nie wpaść w kłopoty.

            Kiedy skończyłam jeść, pożegnałam się z Mioną i Ronem i ruszyłam na poszukiwanie Lizzy, której nie widziałam tego dnia. W połowie drogi do Pokoju Wspólnego Krukonów natknęłam się na Cho Chang. Raz kozie śmierć, pomyślałam i podeszłam do dziewczyny.

- Hej – rzuciłam z wymuszonym uśmiechem.

- Hej… Evangeline, prawda? – odpowiedziała przemiło.

- Słuchaj chciałabym z tobą wyjaśnić parę spraw, bo widzisz… - urwałam, bo na korytarzu zrobiło się pusto, zostałyśmy same, a twarz Cho zmieniła się nie do poznania.

- Wyjaśnić parę spraw, to ja chcę z tobą – dźgnęła mnie palcem w klatkę piersiową. Jej oczy płonęły dziwną złością. – Nie mam zamiaru być dla ciebie miłą, a już na pewno nie przy Harrym. Zostaw mnie w spokoju i odczep się od Pottera, a jak nie, to zrobi się nieprzyjemnie.

- Odczepić się od Harry’ego? – odeszłam od niej na krok i zaśmiałam się sarkastycznie. – Ty chyba chora jesteś. Harry jest moim przyjacielem i jeśli myślisz, że cię posłucham, to cię grubo mylisz – warknęłam. – Nie boję się ciebie, Chang.

- No cóż… Ostrzegałam cię – powiedziała obojętnie i nie wiem jak ona to zrobiła, ale w następnej chwili byłam przygwożdżona do ściany plecami. – Masz… Go… Zostawić – mówiła przez zaciśnięte zęby.

Nie wyrywałam się, tylko stałam spokojnie. Jej uścisk był taki lekki, ale jej pewnie się wydawało, że sprawia mi ból. Odczekałam jeszcze chwile, a potem role się zamieniły. Teraz do Cho stała przyciśnięta do kamiennej ściany.

- Nawet nie próbuj mi grozić – warknęłam z rozbawieniem.

- Do usług, szlamciu – położyła kpiący nacisk na ostatnie słowo.

            Straciłam trochę nad sobą panowanie. Ogarnęła mnie taka złość, że miałam ochotę walnąć tą Azjatkę. Już miałam pięść w powietrzu, już miałam uderzyć Chang, gdy nagle ktoś odepchnął mnie od obiektu mojej nagłej nienawiści. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Zamrugałam parę razy. Nie, to niemożliwe. Między nami stał Draco Malfoy.

- Nie wiem, o co poszło, ale przestańcie – popatrzał na mnie. – Chyba nie chcesz mieć kłopotów?

            Westchnęłam ze zrezygnowaniem. Czemu to on musiał zareagować? Przecież byłam już tak blisko dania Cho nauczki za jej zachowanie!

- W takim razie ja już pójdę. Pa, Evangeline – pożegnała się czarnowłosa i odeszła wymachując biodrami. Zrobiło mi się niedobrze.

- Co ci odbiło?! – spytał Malfoy, gdy Chang zniknęła nam z pola widzenia.

Stałam w milczeniu, a po chwili stanęłam tak blisko Malfoy’a, że stykaliśmy się nosami. Zaczęłam mówić, a mój głos był przesiąknięty jadem.

- Co ty sobie wyobrażasz, co?! Jednego dnia mnie wyzywasz, drugiego postanawiasz być dla mnie miły, dzisiaj rzucasz w moją stronę kpiące uwagi, a teraz?! Zastanów się w końcu o co ci chodzi. Ja w tą grę grać  nie zamierzam – odepchnęłam go i ruszyłam w stronę Wieży Gryffindoru.

- Evangeline – Draco złapał mnie za nadgarstek i obrócił w swoją stronę. Staliśmy blisko siebie. Stanowczo za blisko. – Nie bądź taka.

- Masz to jak w banku – warknęłam. – Będę jeszcze gorsza.

Wtedy mnie puścił, a ja odeszłam z mętlikiem myśli w głowie, porzucając Draco z rozczarowaniem wymalowanym na twarzy. Naprawdę, nie rozumiem Malfoy’a. Znam go niecałe trzy, może cztery dni, a już mam wrażenie, jakby to była wieczność. Czego on właściwie ode mnie chce? Może robił to dla jakiegoś cholernego zakładu. Oby tak. Albo jest po prostu rozkapryszonym dzieciakiem, który myśli, że każda jest jego i może się nią bawić jak marionetką. O nie, Malfoy. Ja nie zatańczę, jak mi zagrasz.

Szłam opustoszałym korytarzem, kiedy podbiegła do mnie jakaś jedenastoletnia Krukonka.

- Profesor Dumbledore wzywa cię do siebie – oznajmiła.

Świetnie. Cho już zdążyła rozpowiedzieć o naszym małym zajściu.

- Prowadź do niego – posłałam dziewczynce uśmiech, który odwzajemniła i razem poszłyśmy do gabinetu Albusa Dumbledore’a.

*****

Hej, hej :)

Jest jeszcze sobota, więc rozdział na czas :D

Mam nadzieję, że się podoba :3 

Na razie nic nie mam wam do powiedzenia... jak będę miała, to dopiszę ;)

Dla moich czytelników <3

Papa ;*

PS. Złożyłam zamówienie na Zaczarowanych Szablonach i... zostało przyjęte :D Więc spodziewajcie się nowego szablonu :)