Rozdział 9: Tajemnicza wizja

- Jak myślicie? Umbridge będzie jak żyleta, czy nie? – zastawiał się od dobrych paru minut Ron.

- Nie ważne jaka będzie – odparłam. – Jest nauczycielką i trzeba być jej posłusznym.

- Będziesz dla niej miła? – zakpił.

- A wy nie? – sztucznie się zdziwiłam. – Należy jej się szacunek…

            Wtem zabrzmiał dzwonek na lekcje i wszyscy piętnastoletni Gryfoni weszli do sali obrony przed czarną magią. Była ona dość duża, a przez wielkie okna wpadało do niej sporo światła. Szafy, komody, stoły, krzesła i ściany były koloru ciemnobrązowego. Cały efekt pewnej mroczności tego miejsca psuła niewysoka, nienaturalnie uśmiechnięta i ubrana na różowo z wielką kokardą na głowie kobieta, zwana także profesor Dolores Umbridge. Patrzyła się na nas spod swoich zatuszowanych do granic możliwości rzęs, trzepocząc nimi co chwila.

- Usiądźcie, dzieci – powiedziała przesłodzonym głosem.

            Wszyscy posłusznie zajęliśmy miejsca. Usiadłam pomiędzy Fay, a Hermioną i wyjęłam potrzebne rzeczy na zajęcia.

- A więc dzień dobry! – zawołała nauczycielka, lustrując spojrzeniem każdego z osobna.

- Dzień dobry, pani profesor – odpowiedziałam z wymuszonym uśmiechem. Reszta klasy (a tak dokładnie to trzy lub cztery osoby) wymamrotała krótkie „Dzień dobry…”

- Widzę, że tylko ta młoda dama została dobrze wychowana – obdarzyła mnie dziwnym grymasem, który zapewne miał być pochwalającym uśmieszkiem. – Pięć punktów dla Gryffindoru za dobrą postawę nowej uczennicy! A teraz reszta powtarza: „ Dzień dobry, pani profesor Umbridge!”. Rozumiemy się? Zatem, dzień dobry.

- Dzień dobry, pani profesor Umbridge! – wykrzyknęła chórem klasa

- Widzicie? To było takie proste, prawda? A teraz proszę wyjąć pióra i schować różdżki.

            Zrobiłam to, co kazała pani profesor. Chciałam jej się jeszcze bardziej przypodobać, tak na dobry start. Widziałam, że moi znajomi z niechęcią wkładali swoje magiczne patyki do toreb. Zerknęłam na Hermionę, która patrzyła na Umbridge z lekką nienawiścią.

- Cóż… Wasze dotychczasowe lekcje tego przedmiotu były dość niesystematyczne… Dlatego powrócimy do podstawowych zasad nauki obrony przed czarną magią. Wszyscy mają Teorię magii obronnej Wilberta Slinkharda?

- Tak jest, pani profesor – znowu odpowiedziałam jako jedyna. Co się z tymi ludźmi dzieje?

- Ponownie tylko panienka…

- McGrean – rzuciłam szybko.

- Tylko panienka McGrean wykazała się dobrym wychowaniem! Pozostali niech się nauczą, że jeśli o coś pytam, to odpowiadamy: „Tak, pani profesor Umbridge!”, a jeśli czegoś chcemy, to podnosimy rękę – profesorka wzięła głęboki oddech na uspokojenie. – A teraz proszę otworzyć wasze podręczniki na stronie piątej i przeczytać „Uwagi dla początkujących”.

            Otworzyłam książkę i zaczęłam czytać. Tekst był potwornie nudny, więc po kilkunastu zdaniach tylko jeździłam wzrokiem po tekście i myślałam o byle czym, na przykład o moim spotkaniu z Lizzy. Tak długo rozmyślałam „czytając”, że nie zauważyłam, że uczniowie zasypywali Umbridge pytaniami.

- To nie będziemy używać czarów? – oburzył się Ron. No… Dyskusja wydawała się być ciekawa.

- Uczniowie podnoszą rękę, jeśli chcą się o coś zapytać, panie…

- Weasley – powiedział rudzielec, podnosząc rękę z irytacją, ale Dolores go zignorowała.

            Nigdy nie lubiłam słuchać kłótni na lekcjach, a na nią się zapowiadało, bo kolejne kilka osób podniosło ręce z grymasami złości wypisanymi na twarzy, więc też uniosłam dłoń.

- Tak, panno McGrean? – Umbridge nachyliła się nade mną.

- Mogę iść do toalety, pani profesor? – spytałam uprzejmie.

- Ależ oczywiście.

            Szybko wyszłam z klasy i rozpoczęłam poszukiwania łazienki. Zanim ją znalazłam, przez przypadek weszłam do paru sal lekcyjnych i przeszkodziłam nauczycielom w prowadzeniu zajęć. Hogwart był taki duży, że zapomniałam, jak Harry rano mnie po nim oprowadzał. Gdy w końcu znalazłam łazienkę, poczułam ulgę. Weszłam do niej i oparłam się pośladkami o jeden ze zlewów. Pomieszczenie było duże, jak na normalne miejsce do załatwiania potrzeb fizjologicznych. Przede wszystkim było tu trochę kolorowo przez witraże widniejące na oknach. Nie wiem, ile tu siedziałam, ale na pewno nie więcej niż dziesięć minut. Zamknęłam oczy i pomyślałam, co teraz robią moi przyjaciele na lekcji i nagle poczułam, jakbym siedziała obok nich. Słyszałam każde słowo, każdy oddech.

- A kto, według ciebie, miałby atakować takie dzieci jak wy? – spytała Umbridge.

- Hmm… pomyślmy… - odezwał się głos jednego z nastolatków. Nawet tego nie czując obróciłam głowę i spojrzałam na Harry’ego. – Może LORD VOLDEMORT?!

            Niektórzy wciągnęli głośno powietrze, inni pisnęli, a ja bezwiednie szturchnęłam Pottera pod stołem i spojrzałam na ławkę, na której leżał zeszyt Hermiony… Chwila… Hermiony?!

            Szybko otworzyłam oczy, oddychając jak po długim biegu. To było niemożliwe! Nie mogłam tak nagle znaleźć się w ciele Granger! Przerażona zaczęłam chodzić tam i z powrotem po pomieszczeniu. Złapałam się za włosy. Co się ze mną dzieje? Jedyne, co w tej chwili przychodziło mi do głowy, to pójście z powrotem na zajęcia i spytanie się, o czym rozmawiali Gryfoni z nauczycielką. Może mi się to po prostu przyśniło?...

            Wybiegłam z łazienki i z zaciśniętymi pięściami podążałam do klasy obrony przed czarną magią. Jednak nie było mi dane tam dotrzeć od razu, ponieważ w połowie drogi zatrzymał mnie dobrze mi już znany, kpiący głos.

- Gdzie się tak śpieszysz, McGrean? – spytał Draco Malfoy opierając się o ścianę przy jednym z okien.

- Na lekcję - powiedziałam szybko. Nie miałam ochoty teraz wdawać się w nieprzyjemną pogawędkę z Ślizgonem.

- Oj, nieładnie! Spóźniłaś się – wytknął mi unosząc wargi w złośliwym uśmiechu.

- Otóż nie – warknęłam. – Profesor Umbridge pozwoliła mi wyjść do toalety, mam przepustkę, więc nie masz się do czego przyczepić. Żegnam – odparłam i odwróciłam się na pięcie aby odejść.

- A skąd wiesz, że chciałem się do czegoś przyczepić? – Blondyn zadał pytanie.

- Że co proszę? TY nie miałbyś się do czego przyczepić? I to jeszcze jeśli chodzi o mnie? – udawałam zaskoczoną. – Od kiedy tu jestem, za każdym razem gdy cię spotkałam na swojej drodze wyskakiwałeś z jakimś głupim, na pozór obraźliwym tekstem, a teraz mówisz mi, że nie miałbyś się do czego przyczepić? Cóż za odmiana!

- To się nazywa aktorstwo – westchnął i podszedł do mnie. – Uważam, że jednak warto być dla ciebie nieco… milszym – przewrócił oczami.

- To bądź sobie dla mnie milszym w innej części tego zamku – dźgnęłam go palcem w klatkę piersiową. – Bo ja milsza na pewno być nie zamierzam. No i przypominam, że jestem z rodziny pozamagicznej, a ty takimi osobami gardzisz – zakończyłam i odeszłam, zostawiając Dracona głupim wyrazem twarzy.

            Co on sobie myślał?! Wczoraj nazwał mnie szlamą, obrażał moich znajomych, dzisiaj tak samo, a teraz co? Przyjaźni mu się nagle zachciało? A może to jakiś głupi zakład? Tak. To na pewno zakład.

            Z hukiem otworzyłam drzwi do klasy i usiadłam na moim miejscu. Zauważyłam nagłą nieobecność Harry’ego i wtedy przypomniałam sobie o dziwnej wizji, jaką miałam w łazience.

- Panienko McGrean? Czemu nie było pani tak długo? – spytała ropuchowata nauczycielka.

- Jestem tu nowa i nie mogłam znaleźć łazienki – bąknęłam.

- Och, to się zdarza każdemu – Ropucha się zaśmiała i zabrzmiał dzwonek.

            Razem z Ronem i Mioną poszliśmy w stronę Wieży Gryffindoru.

- A tak na serio, to gdzie cię wcięło na około godzinę? – spytał Ron, kiedy przechodziliśmy przez dziurę do Pokoju Wspólnego.

- Zabłądziłam w szkole – powiedziałam ogólnie wymijając grupkę trzeciorocznych. – Gdzie Harry? – zagadnęłam, aby dowiedzieć się więcej o tym, co działo się, kiedy mnie nie było. Oby też poszedł do toalety!

- Posprzeczał się ostro z Umbridge – wyjaśniła Hermiona. Pożegnałyśmy się z Ronem i weszłyśmy do naszego dormitorium.

- A tak dokładnie, to jak wyglądała ich rozmowa? – byłam coraz bardziej przerażona. Serce waliło mi coraz mocniej… A co jeśli ta wizja okaże się prawdą?

- Najpierw coś o śmierci Cedrika, a potem pod koniec tego… To tak jakby był punkt kulminacyjny. Umbridge spytała: „A kto miałby atakować takie dzieci jak wy?”, czy coś w tym stylu i wtedy Harry powiedział, że…

- Lord Voldemort – wyszeptałam i złapałam się za głowę

- Tak… Skąd to wiesz?

- Bo ja tam byłam, Hermiono – przeczesałam ręką włosy i podeszłam do okna. – I wiesz co? Była tobą. Siedziałam na twoim miejscu, robiłam to co ty. Nie wiem jak to możliwe, ale tak było…

- Nie, nie… To by było niemożliwe – Herm mówiła zamyślonym głosem chodząc po pokoju od swojego łóżka do mojego. – Telepatia?

- Raczej nie… - usiadłam na komodzie obok pustej klatki Saurona.

- Będę musiała o tym poczytać… Rozwiążemy tą zagadkę – Grenger podeszła do mnie i złapała mnie za ramiona. – I to na pewno nie jest nic złego… Może to cos w rodzaju daru?

- Obyś miała rację – uśmiechnęłam się do przyjaciółki i zeszłam z komody, aby się przebrać w luźniejsze ciuchy.

            Powinnam jeszcze powiedzieć Hermionie o Malfoy’u, ale jakoś mi się nie chciało. Wolałam zachować dla siebie fakt, że ten arystokratyczny Ślizgon chciał mieć coś wspólnego ze mną, „szlamowatą” Gryfonką. Wzięłam do ręki spodnie, moją ulubioną, szarą bluzę i błyskawicznie zmieniłam ubiór. Stanęłam przed lustrem. Coś było ze mną nie tak. Brakowało mi szczerego uśmiechu, który ulotnił się po ostatnich zajęciach. Nie straciłam go przez Umbridge, chociaż lekko się do tego przyczyniła. Prawdziwym powodem mojego małego załamania była ta wizja. Nigdy wcześniej takich nie miałam. Może wraz z rozpoczęciem nauki magii obudziły się we mnie nowe zdolności nadprzyrodzone?

- Lucy? Wszystko okej? – spytała z troską Hermiona.

- Tak, tak… Jeśli chcesz, to już idź. Ja muszę napisać do rodziców.

- Do zobaczenia na kolacji – czekoladowo oka rzuciła na odchodne.

            Chwyciłam za pióro, kałamarz i pergamin.

            Kochani Rodzice!

            Nawet nie wyobrażacie sobie, jaki Hogwart jest cudowny. Ta szkoła to spełnienie moich wszystkich marzeń. Od mundurka, po wspaniałych ludzi. Tutaj czuję się jak w drugim domu. Dzisiejszy dzień też przebiegł wspaniale. Uwarzyłam nawet dobrze eliksir. Więcej was nie zanudzam moimi wrażeniami. Porozmawiamy szczegółowo, kiedy się zobaczymy.

                                                                                              Kocham Was. Wasza E.Mc.

            Skończywszy pisać, schowałam krótki liścik do kieszeni i poszłam na kolację. W Wielkiej Sali panowało wielkie poruszenie. Wieść o incydencie Harry’ego i pani Ropuchy rozniosła się po całej szkole. Usiadłam obok Pottera.

- Wszystko w porządku? – zagadnęłam cicho.

- Może być. Dostałem szlaban – zaśmiał się. – Szlaban za mówienie prawdy.

- Wyjątkowo poważny powód – uniosłam brwi ku górze i po chwili razem z Harrym, Ronem i Hermioną śmialiśmy się głośno. Nagle odzyskałam humor i mój pozytywizm powrócił.

            Po kolacji znalazłam Lizzy i razem poszłyśmy do sowiarni, abym mogła wysłać list do rodziców. Gdy wypuściłam Saurona z wiadomością, powiedziałam mojej przyjaciółce o wizji, którą miałam w toalecie.

- Czyli mówisz, że w chwili, kiedy pomyślałaś o przyjaciołach znalazłaś się tak jakby w ciele Granger?

- Dokładnie – odparłam, kiedy schodziłyśmy po schodach.

- Bardzo dziwne i niespotykane, ale nie martw się, to na pewno nie jest nic złego – Lizzy przytuliła mnie na pożegnanie. – Trafisz sama do dormitorium?

- Pewnie – odwzajemniłam uścisk. – Cieszę się, że znowu jesteśmy razem.

- Ja tak samo. Do jutra i dobranoc… Lucy – wypowiadając moje prawdziwe imię mówiła szeptem.

- Dobranoc, Lizzy – odpowiedziałam i podążyłam w stronę, gdzie czekało na mnie łóżko i upragnione objęcia Morfeusza.

            Wchodząc do Pokoju Wspólnego, usłyszałam końcówkę sprzeczki Hermiony między Fredem i Georgem. Chodziło jej o ich najnowsze produkty i o to, aby nie testowali tego na uczniach. Ze śmiechem zabrałam rozwścieczoną Mionę do dormitorium.

- Wyluzuj, bo posiwiejesz – rzuciłam żartobliwie.

- Prędzej ty – odpowiedziała sarkastycznie. No tak, w pewnym sensie miała rację.

            Po godzinie wszystkie moje współlokatorki smacznie spały, a ja znowu nie mogłam zbytnio zasnąć. Może to przez wrażenia, może przez wizję albo… Nie! To nie przez dzisiejszą postawę Malfoy’a! Na pewno nie! Skarciłam się w myślach i przewróciłam się na lewy bok, po czym wybuchłam stłumionym śmiechem. Tak po prostu zaczęłam się śmiać w środku nocy, kiedy to moje koleżanki spały obok. Nie wiedziałam, co mnie napadło, ale po chwili sobie to uświadomiłam. Mam wspaniałych przyjaciół, z którymi spędzę najwspanialsze chwile mojego nastoletniego życia, odnalazłam Lizzy, która będzie to wszystko przeżywać razem ze mną, no i arystokratyczny dupek ze Slytherinu chce być nagle dla mnie miły. Czy można chcieć więcej? Wątpię!

*****

Wybaczcie, że tak krótko, ale tak musiało być! :D

Rozdział przeważnie dialogowy ;) Mam nadzieję, że się podoba :>

Dedykacja dla Chelsea'y Grimm! <3

Zamówiłam szablon na Zaczarowanych Szablonach... Jestem ciekawa, czy przyjmą moje zamówienie :D

PA <3

PS. Panno Zgredkowa! Lubię, uwielbiam Twojego bloga, ale ostatnio mam bardzo mało czasu na czytanie :c No i też zasypiam podczas czytania, bo robię to w nocy xD