Rozdział 8: Znajoma nieznajoma

Obudziły mnie promienie letniego słońca wpadające radośnie do mojego nowego miejsca zamieszkania, czyli do dormitorium dziewcząt, piątoklasistek domu Gryffindor. Usiadłam na łóżku i rozejrzałam się po pokoju. Moje współlokatorki jeszcze smacznie spały. Zegarek wskazywał godzinę 6.50, więc miałam jeszcze czas na przemyślenia tego, co aktualnie się działo w moim już nienormalnym życiu. Wstałam po cichu i podeszłam do okna. Widok był nieziemski. Zobaczyłam ogromne jezioro, które lśniło niczym dopiero co wypolerowane zwierciadło, błękitne i czyste niebo, na którym tylko gdzieniegdzie były chmury, wyglądające jak posklejane kulki lodów śmietankowych. Za zbiornikiem wodnym rozpościerał się wielki, lekko ciemny, Zakazany Las.

            Z wielkim uśmiechem na twarzy wzięłam przygotowane wczoraj rzeczy na dzisiaj i udałam się do łazienki. Nie minęło 5 minut, a ja już byłam gotowa na pierwszy dzień w nowej szkole. Stanęłam przed dużym lustrem, które wisiało między moim miejscem spania, a Hermiony. Zamknęłam oczy i zmieniłam kolor włosów na ciemny brąz, który w promieniach słońca lśnił na rudo i lekko je podkręciłam. Zalety bycia metamorfomagiem. Popatrzałam na mój wygląd.  Biała, starannie wyprasowana koszula z podwiniętymi rękawami, plisowana, czarna spódniczka przed kolano, rubinowo-złoty krawat i na to czarna szata z godłem Gryffindoru, czyli lwem na również rubinowo-złotym tle. O takim stroju do szkoły marzyłam od zawsze. Gdy mieszkałam we Francji, to chodziłam do publicznej placówki, więc mogłam ubierać się, jak chciałam.

- Hermiona… Hermiono, wstawaj – powiedziałam do przyjaciółki na ucho.

            Lecz panna Granger w ogóle się nie ruszyła, tylko jęknęła. Przewróciłam oczami i ponowiłam próbę obudzenia brunetki.

- Hermiono… Spóźniłaś się na lekcje…

            Podziałało od razu. Miona szybko wyskoczyła z łóżka i spanikowana złapała w rękę swoje ubrania.

- Jak to?! Zaspałam?! – wysapała.

            Zaczęłam się śmiać. Ona tak śmiesznie reagowała, jak się ja podpuszczało co do lekcji.

- He he he. Bardzo śmieszne, McGrean… A przy okazji, ładne włoski – wytknęła mi język i zerknęła na zegarek. – Zemszczę się – wymamrotała z udawaną złością i poszła się przebrać.

- Co wy tak w środku nocy zakłócacie mój sen? – jęknęła Fay, po czym ziewnęła.

- Środek nocy? Za około 45 minut śniadanie! – rzuciłam w nią poduszką.

            Pół godziny potem Fay, Lav i Parvati poszły do Wielkiej Sali, natomiast ja z Hermioną poczekałyśmy chwilę na Rona i Harry’ego. Wszyscy w Pokoju Wspólnym byli bardzo zaspani i mieli ponure miny. Tylko ja i Granger byłyśmy w świetnym nastroju na dzisiejszy, pierwszy dzień nauki. Gdy rudzielec i okularnik w końcu zeszli (Och! L… Evangeline! Śliczna fryzura!), pognaliśmy na posiłek. Muszę przyznać, że Hogwart za dnia wydawał się jeszcze większy, niż w godzinach wieczornych. Wysokie kolumny, wesołe postacie w obrazach i wiele innych rzeczy nadawało temu miejscu uroku.

            Na śniadaniu było przyjemnie. Usiadłam obok Harry’ego i cały czas starałam się go pocieszyć, ponieważ od wczoraj kilka razy zarzucono mu, że kłamie w sprawie powrotu Lorda Voldemorta. Ron opowiedział parę naprawdę zabawnych żartów. Hermiona udławiła się prawie owsianką, kiedy Weasley wymyślał spontanicznie teksty o nauczycielach. Wtedy podeszła do nas profesor McGonagall, wręczając nam plan lekcji.

- Panie Potter – zwróciła się do Harry’ego. – wraz z panną McGrean nie będziecie dzisiaj mieli Historii magii. Pańskim zadaniem jest oprowadzenie naszej nowej uczennicy po szkole – wykrzywiła wargi w uśmiechu i poszła dalej do młodszych uczniów, a Harry posłusznie kiwnął głową, posyłając mi przyjazne spojrzenie.

            Zerknęłam na rozkład zajęć. Wspomniana Historia magii, dwie godziny eliksirów (skaranie Boskie!!!), wróżbiarstwo i dwie godziny obrony przed czarną magią z tą ropuchą Umbridge. Teraz nie wiem, kto jest gorszy, czy ona, czy Snape!

- Szczęściarze! – jęknął Ronald. – Nie będzie was na lekcji z Binnsem! I to w pierwszy dzień szkoły!

- Czemu szczęściarze? Binns jest taki okropny? – spytałam i wzięłam olbrzymiego kęsa kanapki z serem.

- Nie to, że okropny, ale potwornie przynudza – wyjaśnił Potter grzebiąc w owsiance. – No i jest duchem.

- Nie przesadzaj – oburzyła się Hermiona. – Profesor Binns jest miłym i ciekawym czło… Znaczy się duchem. Należy mu się szacunek, do jego przedmiotu również… Merlinie! Ron! Spóźnimy się na lekcję – pociągnęła rudzielca za kołnierz w stronę wyjścia. – Widzimy się na eliksirach… Szybciej, Ron! – i już ich nie było.

            Zaśmiałam się i w ciszy dokończyłam jedzenie.

- To od czego zaczniemy oprowadzanie, przewodniku? – spytałam, kiedy skończyłam jeść.

- Może od czegoś przyjemnego… na przykład od Wieży Astronomicznej! A nie… Tam są teraz lekcje… Co powiesz na chodzenie tylko po korytarzach? Klasy i boisko do quidditcha zwiedzimy w ciągu tygodnia – odparł Harry i wstał z krzesła.

- Pewnie, chodźmy – rzuciłam i oboje poszliśmy w stronę korytarzy.

            Zaczęliśmy od najniżej położonego poziomu w Hogwarcie, czyli od lochów. Było tam zimno i wilgotno. Znajdowała się tam między innymi sala od eliksirów i wejście do Pokoju Wspólnego Slytherinu.

- Wiesz, że Tiara chciała mnie przydzielić do Slytherinu? – powiedziałam, wpatrując się w pochodnie, palące się lekkim światłem.

- Poważnie? To tak samo, jak mnie! – Harry nagle się rozweselił. – Tylko czemu cię tam nie przydzieliła?

- Powiedziała, że pasowałabym tam idealnie, ale jest we mnie jedna, jedyna rzecz, która eliminuje przydzielenie mnie do tego domu – oznajmiłam.

- A można wiedzieć, jaka to rzecz?

- Gdybym była w stanie ci to powiedzieć, już byś był o tym poinformowany – szturchnęłam go przyjaźnie pięścią w ramię.

            W kolejnych piętrach zamku nie było nic szczególnego. Sale lekcyjne, pokój nauczycielski, łazienki. W końcu dotarliśmy na najwyższe piętro, na którym znajdowało się wejście do Wieży Gryffindoru. Trochę się namęczyliśmy wchodząc na górę, ponieważ ruchome schody ciągle się przestawiały.

- Mimbulus mimbletonia – powiedziałam do Grubej Damy, a ta wpuściła nas do środka.

- Za pięć minut widzimy się tutaj – ustalił Harry i każde z nas podążyło do swojego dormitorium.

            Szybko spakowałam potrzebne rzeczy, odświeżyłam oddech i wróciłam do Pokoju Wspólnego. Harry już na mnie czekał.

- Chodźmy szybciej, bo się spóźnimy, a wiesz, jaki jest Snape – zaśmiał się.

- Tak, tak, wiem… Harry?

- Hm?

- Dziękuję ci za to oprowadzanie… Wiem, że to było twoim obowiązkiem, ale i tak dziękuję – powiedziałam i pocałowałam go w policzek.

            Potter strasznie się zarumienił, ale udałam, że tego nie zauważyłam.

- N-nie ma za co… To była dla mnie przyjemność – wybełkotał, ale zdobył się na lekki uśmieszek.

            Chyba za bardzo się pośpieszyliśmy, bo do eliksirów zostało nam jeszcze paręnaście minut, więc wyszliśmy na szkolne błonia, dołączając do Rona i Hermiony. Pogoda się zmieniła. Było mgliście, ale przez chmury prześwitywały gdzieniegdzie promienie słoneczne.

- Oto i szczęśliwcy! – powitał nas Ron.

- Hej! Jak było na historii magii? – spytałam.

- Ciekawie – powiedziała szybko Hermiona, aby powstrzymać Weasley’a przed rzuceniem jakiejś nieodpowiedniej uwagi na temat profesora Binnsa.

- To fajnie…

- Cześć, Harry! – usłyszeliśmy słodziutki głosik za nami.

            Należał on do Cho, plastikowej dziewczyny, która wczoraj weszła do naszego przedziału w pociągu.

- Jeśli nie zauważyłaś, tu nie stoi tylko Harry – upomniałam Azjatkę.

- Och, no fakt! Hej Ron! Witaj Hermiono – uśmiechnęła się milutko, a ja otworzyłam już usta i nabrałam powierza, aby jej dogryźć.

- Ty mała flą… - zaczęłam wysokim tonem.

- No cześć, Cho –  wtrącił szybko Harry. – Jak wakacje?

- Było naprawdę w porządku – odpowiedziała czarnowłosa i zmierzyła mnie wzrokiem. – To na razie, lecę na zajęcia.

- Pa – powiedzieli razem troje moich przyjaciół.

- Udław się! – zawołałam, gdy Cho odeszła na bezpieczną odległość.

            Idąc na eliksiry, Ron, Harry i Hermiona przekonywali mnie, że Chang nie jest taka zła, na jaką wygląda. Ja trzymałam się mojego zdania. Głupia flądra i tyle!

            Przed salą od eliksirów było bardzo głośno. Uczniowie rozmawiali i wygłaszali swoje oponie na temat tego, dlaczego Snape się spóźnia.

- Może w końcu utopił się w jednym ze swoich eliksirów – powiedział rozmarzonym głosem Ron, na co Hermiona uderzyła go podręcznikiem w głowę.

- No, no, no! Kogo my tu mamy! – kpiący głos wybił się ponad wszystkie. –Grzmotter, Wieprzlej i dwie szlamy!

            Nie musiałam się odwracać, aby wiedzieć, kto wypowiedział te słowa.

- Malfoy, daję ci pięć sekund na ucieczkę. Inaczej pożałujesz – oznajmiłam melodyjnym głosem, podnosząc wzrok do sufitu.

- Ale się boję! Znowu mnie uderzysz? Nawet walnąć kogoś w nos porządnie nie umiesz – powiedział, a jego koledzy ze Slytherinu ryknęli śmiechem.

- Odezwał się mistrz sztuk walki – zakpił Harry.

- Uważaj sobie, Potter, bo jak… - Malfoy chyba chciał mu zagrozić, ale przerwał mu profesor Snape, który właśnie nadszedł z pokoju nauczycielskiego.

- Zamknąć się – warknął i otworzył drzwi od klasy.

            Sala od eliksirów była dość przerażająca. Na półkach stały przeróżne słoiki z najdziwniejszymi eliksirami. W niektórych były kończyny zwierzęce. Panował tu półmrok, a jedyne światło było zielonkawe. Na samym wstępie stwierdziłam, że to miejsce będzie moim najmniej lubianym w całej placówce.

            Usiadłam razem z moimi przyjaciółmi w ostatniej ławce.

- Zanim zaczniemy dzisiejszą lekcję, pragnę was poinformować i przypomnieć, że pod koniec tego roku szkolnego czekają was ważne egzaminy – zaczął Snape, ale dalej go nie słuchałam.

            Gadał tylko o tych egzaminach. Tak samo było w wakacje. Sumy to, sumy tamto… Ile tak można?

            Zaczęłam myśleć o tym, co jeszcze miał się dzisiaj wydarzyć, a mianowicie spotkanie z znajomą nieznajomą. Wydaje mi się, że kiedyś już ją widziałam, tylko nie wiem gdzie. Gdyby była nieco niższa, miała krótsze włosy i inny głos, to stwierdziłabym, że to moja Lizzy, ale przecież ona nie jest czarownicą i nie ma nic wspólnego z magią. W sumie, to bardzo tęsknię za Elisabeth. Brakuje mi jej śmiechu, żartów i dobrego humoru nawet w najczarniejsze dni. Wiele bym dała, aby z nią porozmawiać na żywo…

- McGrean! Powtórz proszę, co teraz powiedziałem – powiedział z wyższością Snape, wyciągając mnie z zadumy.

- Em… Uczcie się pilnie eliksirów, aby zaliczyć dobrze sumy i miejcie wysoki poziom wiedzy jak i inteligencji? – położyłam specjalny nacisk na ostatnie słowo.

            Profesor Snape wykrzywił się i zaczął mówić dalej. Czyli chyba dobrze odpowiedziałam! Kilka minut potem nasz profesorek zadał nam zadanie – sporządzić eliksir spokoju. Dla mnie to była prości zna. Przez wakacje robiłam go już dużo razy, a sposób przyrządzania i ingrediencje miałam w małym paluszku. Zabrałam się do pracy. Wszystko szło zgonie z opisem na tablicy. Pozostali uczniowie patrzyli się na mnie jak na dziwadło. No tak, „mugolak”, a umie szybko przyrządzić eliksir na poziomie piątej klasy.

- Teraz z waszego wywaru powinna się już unosić srebrna para – oznajmił Severus Snape, kiedy zostało nam do końca pracy tylko dziesięć minut.

            Z całej klasy tylko ja, Miona, jakiś ciemnoskóry chłopak i Malfoy (tfu!), uwarzyliśmy eliksir tak, że unosiła się nad nim idealnie srebrzysta mgła. Reszta klasy (czyt. Harry) dostał ochrzan za to, że nie dodał jednego składnika.

            Następnym przedmiotem, który mieliśmy, było wróżbiarstwo. Niestety, Hermiona nie studiowała tego, więc poszła na jakąś inna lekcję. Na moje szczęście okazało się, że tą godzinę mamy  z Krukonami, a więc może będę miała okazję porozmawiać z tą nieznajoma dziewczyną. Skąd wiem, że jest z Ravenclawu? Wczoraj miała na sobie szatę z ich herbem.

            Nie myliłam się. Gdy tylko z Harrym i Ronem weszliśmy do klasy, zobaczyłam ją siedzącą samotnie przy stoliku w kącie sali. Od razu do niej podeszłam.

- Hej, siedzisz już z kimś, czy mogłabym zająć miejsce obok ciebie? – spytałam uprzejmie.

- Jasne, siadaj – dziewczyna się rozpromieniła.

            Sala wróżbiarstwa była bardzo dziwną salą. Było tu duszno, wszędzie wisiały wisiorki, suszone kwiaty i kadzidła. Okna zakrywały chusty i szale. Na fotelu na środku klasy siedziała dosyć młoda kobieta. Miała na sobie pełno apaszek, szat i paciorków. Oczy kryły się za wielkimi okularami, a włosy były w nieładzie. Szalona pani!

- Dzień dobry – odezwała się rozmarzonym i nieobecnym głosem. – Śledziłam wasze losy przez całe wakacje i cieszę się, że powróciliście tu cali i zdrowi, czego była całkowicie pewna. Pragnę powitać naszą nową uczennicę, pannę Evangeline – tutaj zaszczyciła mnie spojrzeniem. – Na wszystkich stolikach leżą egzemplarze Sennika Iniga Imago. Interpretacja snów jest bardzo ważna, więc wykorzystajcie Sennik do zinterpretowania waszych ostatnich snów!

            Popatrzyłyśmy po sobie z moją sąsiadką ze stolika i zaśmiałyśmy się cicho. Profesor Trelawney była nieźle pokręcona.

- A tak w ogóle, to jak się nazywasz? – spytała niebieskooka.

- Evangeline McGrean – uniosłam kąciki ust ku górze.

- McGrean? Żartujesz! – wytrzeszczyła oczy.

- Nie, nie żartuję – odparłam z rozbawieniem.

- Czy ty przypadkiem nie jesteś kuzynką Lucy McGrean? – spytała.

            Zatkało mnie. Ona mnie zna… Czyli… Nie! To niemożliwe!

- Lizzy?! – lekko zapiszczałam.

- Tak, to ja, ale… - urwała, a jej oczy przybrały wielkość piłek golfowych. – O… Mój… Boże! Proszę pani! Razem z koleżanką musimy szybko wyjść! Ona… Zapomniała różdżki!!!

            Lizzy złapała mnie za rękę i pognałyśmy do wyjścia.

- Dobrze dziewczynki, tylko uważajcie na witraże, gdyż one… - zawołała nauczycielka, kiedy złaziłyśmy po drabinie.

            Gdy już byłyśmy na dole stanęłyśmy naprzeciw siebie.

- Ty! Tutaj! – pisnęła Lizzy.

- Nie wierzę!

- Ja też!

- To jakiś kosmos!

- No ja wiem!!! – krzyknęła moja przyjaciółka i rzuciłyśmy się sobie w ramiona.

            To, co czułam w tamtej chwili, było nie do opisania. Odzyskałam moją kochaną Elisabeth! Moje wnętrzności eksplodowały ze szczęścia, na twarzy gościła taka radość, jak nigdy. Po kilku minutach ściskania, odsunęłyśmy się od siebie.

- No, no, McGrean! Wyrosłaś na niezłą laskę! – zażartowała Lizzy.

- Ty też jesteś niczego sobie, Blue! – odpowiedziałam. – Ale tak na serio, to mam na nazwisko Black, tylko nikomu nie mów. Zakon by mnie zabił! – dodałam ciszej.

- Spoko! Przecież wiem, jak naprawdę się nazywasz. Lucille Evangeline Black, bardzo oryginalnie – odparła.

- Skąd ty?...

- Moi rodzice też są w Zakonie Feniksa. Moja mama to Mary McDonald… Mówi ci to coś?

            Mary McDonald, Mary…. Wiem!

- Ona była przyjaciółką mojej mamy za czasów szkolnych – olśniło mnie.

- Dokładnie! Widzę, że sporo już wiesz, Evangeline – śmiesznie zaakcentowała moje Hogwarckie imię.

- Wiem więcej, niż ci się wydaje, moja droga – szturchnęłam ją w ramię.

            Tak zaczęła się nasza godzinna rozmowa. Oparłyśmy się o ścianę i rozmawiałyśmy o wszystkim. Okazało się, że Lizzy od początku wiedziała, że jestem czarownicą, ale nie mogła mi tego powiedzieć. Wszystko dla mojego bezpieczeństwa. Ja natomiast opowiedziałam jej o skrzyni, listach, wakacyjnych lekcjach z nauczycielami Hogwartu (nie zapomniałam powiedzieć o moim przykrym zdarzeniu z profesorem Snapem) i o moich relacjach z Gryfonami. Nim się spostrzegłyśmy, zabrzmiał dzwonek oznaczający koniec lekcji. Pędem wpadłyśmy do klasy wróżbiarstwa i zabrałyśmy swoje torby.

- Co teraz masz? – spytała Elisabeth, kiedy schodziłyśmy z wieży.

- Dwie godziny obrony przed czarną magią – odpowiedziałam biorąc kęs jabłka.

- Uuuu, nie zazdroszczę. Miałam z nią dzisiaj rano. Okropna baba – wzdrygnęła się Lizzy. – Odprowadzę cię pod klasę, okej? Będę miała po drodze na eliksirki z Severuskiem! – zaświergotała.

- Ha ha, dobra – odparłam.

            Pod klasą czekali już na mnie Harry, Ron i Hermiona. Na widok mój i Lizzy, żegnających się całusami w oba policzki, zaniemówili.

- Znacie się godzinę i już przyjaciółki na zawsze? – spytał Ron, kiedy czarnowłosa poszła w stronę lochów.

- Pamiętacie jak mówiłam wam o mojej przyjaciółce z Francji? – wyrzuciłam ogryzek po jabłku.

- Tej pokręconej Elisabeth?

- Tak! – klasnęłam w dłonie. – To właśnie ona!

- Czyli teraz nas opuścisz? – spytał Harry, robiąc minę szczeniaczka.

- Ja was nigdy nie opuszczę, skarbusie – odpowiedziałam i każdego z nich poczochrałam po włosach, wywołując salwę śmiechu.

            Ten dzień był cudowny i nikt nie był w stanie go zepsuć. Ani Snape, ani Malfoy, ani Chang, ani nawet ta żaba Umbridge!... No, przynajmniej tak mi się zdawało…

*****

Witam, witam, witam! :)

Mam kilka spraw do omówienia, więc napiszę w punktach :D

Po pierwsze: Wybaczcie, że rozdział nie ukazał się wczoraj! Byłam na imprezie urodzinowej u przyjaciela i wróciłam bardzo, bardzo późno ;C

Po drugie: Mam nadzieję, że rozdział się podoba :3

Po trzecie: Dodałam zakładkę "O Autorce", więc jeśli ktoś z was chce się czegoś o mnie dowiedzieć, lub jakoś ze mną skontaktować, to zapraszam w tą zakładkę ;)

Po czwarte: Rozdział dedykuję: Marcelce, Reducto, Adriannie, Makowej Pani, Szymonowi i Filusiowi <3

Po piąte: Droga Makowa Pani! Jeśli to czytasz (mam nadzieję, że tak), to wiedz, że bardzo, ale to bardzo starałam się nie robić powtórzeń i myślę, że mi wyszło. Ogólnej korekty jeszcze nie robiłam, ale jeśli coś zauważysz, to pisz! :D

Po szóste: Chcesz być na bieżąco? Popatrz na prawo i wstąp do obserwatorów :>

Po siódme: Czytasz? Proszę, skomentuj :) To wielka motywacja!

Po ósme: W zakładce "Bohaterowie" zmieniłam aktorkę, która według mnie powinna zagrać Lucy. tak tylko mówię, dla ciekawskich... :D

i w końcu Po dziewiąte::... Kocham was! <3

Następny w sobotę :3

Paaa :*