Rozdział 4: Pan Profesor

Gdy rano się obudziłam, Ginny jeszcze smacznie spała, natomiast Hermiona była już w pełnej gotowości. Ładny, beżowy sweterek, ciemne jeansy i starannie wyszczotkowane, brązowe, lokowane włosy. Po prostu Panna Perfekcyjna.

- Dzień dobry – mruknęłam,  siadając na łóżku i zaczęłam się przeciągać.

- Hej – odpowiedziała melodyjnie brunetka. – Jak się spało?

- A wiesz, że wyjątkowo dobrze? Chociaż nic mi się nie śniło – wstałam, podeszłam do mojej walizki i wyciągnęłam z niej ubrania, ręcznik oraz kosmetyczkę. – Miona, gdzie jest łazienka?

- Jak wyjdziesz z pokoju, to idź w lewy korytarz i pierwsze drzwi na lewo to łazienka.

- Dziękuję ci, dobra kobieto – założyłam kapcie i wybiegłam z sypialni.

            Po drodze natknęłam się na Rona. On też był całkowicie ubrany.

- I jak minęła noc? Dziewczyny nie zanudziły cię opowieściami o Hogwarcie? – spytał, gdy już się przywitaliśmy.

- Dobrze, dobrze. Nawet nie wspomniały słowem o Hogwarcie.

- A szkoda, bo to wspaniała szkoła – zaśmiał się. – Hermiona już wstała?

- Tak, jest w pokoju – ruszyłam w swoją stronę. – Do zobaczenia za chwilę!

            Wchodząc do łazienki, poczułam dziwny zapach. Nawet nie wiem, co tak pachniało, ale gdy to poczułam,  zakręciło mi się w głowie. Wanna była w niezbyt zadbanym stanie, więc umyłam się na stojąco. Po jakże „komfortowej” kąpieli, ubrałam się w zwiewną sukienkę z kwiecistym wzorem, sięgającą przed kolana oraz rękawami do łokci. Po umyciu zębów i  ogólnym ogarnięciu wyglądu mojej twarzy, wróciłam do sypialni. Zastałam tam Rona, Hermionę i nadal śpiącą w najlepsze Ginny. Coś mi się zdaję, że nic nie jest w stanie jej obudzić.

- Nie, Ron! Nie rozumiesz, że nie możemy się z nim na razie kontaktować? – Hermiona chodziła w tą i z powrotem po pokoju.

- Hermiono! Przecież nikt się nie dowie. Napiszemy, żeby nie odpisywał…

- Kto się niczego nie dowie i kto nie będzie odpisywał? – odezwała się we mnie moja ciekawska natura.

- Ron chce napisać do Harry’ego, ale tego nie zrobi – Hermiona mówiąc ostatnie słowa spiorunowała rudzielca wzrokiem, a ten przewrócił oczami.

- Okeeeej… - odłożyłam kosmetyczkę na miejsce, a piżamę położyłam pod poduszkę. – Idę do kuchni. Przynieść wam coś?

- Nie ma potrzeby. Idę z tobą – powiedziała Miona.

- Idę z wami – burknął Ron.

            Idąc po schodach, zauważyłam, że na ścianie wiszą dziwne trofea. Nie wiem, co to były za zwierzęta, ale wyjątkowo przerażające. W połowie drogi Hermiona zaczęła opowiadać mi o zaklęciu przywołującym.

- No i wiesz, jest ono mega przydatne, kiedy czegoś zapomnisz. Wystarczy wypowiedzieć tylko formułę zaklęcia oraz nazwę rzeczy, którą chcesz przywołać i…

- MON DIEU*! CO TO?! – przerwałam Hermionie, kiedy weszliśmy do kuchni i odruchowo chwyciłam Rona za nadgarstek.

            Dwa metry od nas stał jakiś pomarszczony ludek z długim, szpiczastym nosem i wielkimi oczami. Ubrany był w starą szmatę i miał wysokość przeciętnego, trzyletniego dziecka. Wyglądał jak te dziwne zwierzęta z trofeów, tyle, że był żywy.

            Byłam przerażona i coraz mocniej ściskałam nadgarstek Rona, a on i Hermiona zaczęli się tylko śmiać.

- Oj, Lucy, to tylko skrzat domowy – oznajmiła Hermiona w przerwie między chichotem. – Ten ma na imię Stworek i służy rodzinie Blacków.

- Ach, no tak, mogłam się domyśleć… - bąknęłam nadal patrząc na skrzata.

- Lucy, nie chcę nic mówić, ale to boli – powiedział cicho Ron.

- Ojej! Przepraszam! – szybko puściłam Rona i zrobiłam się lekko czerwona.

- Nic się nie stało – chłopak złapał drugą dłonią obolałe miejsce. – Swoją drogą, to masz mocny chwyt.

- No wiesz, chodziłam przez rok na karate… Tam trzeba być mocnym.

- O… Przyszła szlama i zdrajcy krwi – odezwał się jakiś skrzeczący głos. Odwróciłam głowę. Ten głos należał do Stworka.

- Stworku! Dałbyś już spokój – jęknęła Hermiona.

- Niech szlama się nie odzywa do Stworka – warknął skrzat i podreptał na drugi koniec pomieszczenia. Ron cały poczerwieniał i zacisnął pięści.

            Chwilę staliśmy w ciszy. Szlama? Zdrajcy krwi? Nie rozumiem o co chodzi… Hermiona mi potem wyjaśni.

- Witam, panie Weasley, panno Granger i… Panno Black – usłyszeliśmy powitanie.

            Dopiero teraz zauważyłam obecność jeszcze jednej osoby w kuchni, która pewnie przez cały czas nam się przyglądała. Był to znacznie starszy mężczyzna z długą, siwo-białą brodą, długimi palcami u dłoni i trochę podłużną twarzą. Ubrany był w wyblakło-fioletową szatę, a na głowie miał typowy kapelusz czarodzieja. Moją największą uwagę przykuły jego oczy. Były błękitne, jak czyste morze i schowane za półkolistymi okularami. Może to zabrzmi dziwnie, ale wydało mi się, że gdzieś już je kiedyś widziałam. Były tak… znajome.

- Profesor Dumbledore! Dzień dobry – powiedziała entuzjastycznie Hermiona. – Co pana tutaj sprowadza?

- Właściwie, to przyjechałem tutaj na chwilę, by poznać się z naszą nową uczennicą – odpowiedział profesor i wskazał na mnie. – Mam nadzieję, że zapoznała się pani z listem, który wczoraj do pani wysłałem.

            Po chwili skojarzyłam, że to pytane było skierowane do mnie.

- Co?... Ach! Chodzi o ten żółty list? Chwileczka… - wydukałam i popędziłam do sypialni po kopertę, która nadal spoczywała w kieszeni mojej bluzy.

            Pędem wpadłam do pokoju, wyszukałam to, czego potrzebowałam i kilka sekund później byłam już z powrotem w kuchni.

- Mam! – uniosłam list do góry.

- Dobrze, to teraz go otwórz i przeczytaj – oznajmił ze spokojem Dumbledore.

            Polowi rozdarłam papier i wyciągnęłam z koperty starannie zapisaną kartkę.

SZKOŁA MAGII I CZARODZIEJSTWA

W HOGWARCIE

            Droga Lucille,

            W tym roku zaczynasz swój pierwszy rok nauki o magii i sprawach z tym związanych. Jest mi niezmiernie miło, że Twoi rodzice w końcu zdecydowali się na powrót do Londynu i posłanie Cię do szkoły.

            Czeka Cię dużo pracy i poświęcenia, abyś wyszła na prostą, więc może zacznę od początku.

            Pod koniec lipca, jak i w całym sierpniu, kilka razy w tygodniu będziesz miała godzinne lekcje wstępne z nauczycielami naszej szkoły, z paniami profesor McGonagall i Sprout oraz panami profesorami Snapem i Flitwickiem. W międzyczasie pomagać Ci też będzie panna Granger i mam nadzieję, że pan Weasley.

            Masz zezwolenie od Ministerstwa na używanie magii podczas wakacji, więc nie przejmuj się i śmiało ćwicz.

            Twoja mała Ceremonia Przydziału do domu odbędzie się przed Wielką Ucztą rozpoczynającą nowy rok szkolny. Musisz wiedzieć, że w Hogwarcie mamy cztery domy:

- Hufflepuff, gdzie ceni się pracowitość, sprawiedliwość i uczciwość;

- Ravenclaw, gdzie trafiają inteligentni, bystrzy i chętni zdobywania wiedzy;

- Slytherin, gdzie są uczniowie sprytni, ambitni, zaradni oraz przebiegli;

- Gryffindor, gdzie odwaga, męstwo, sprawiedliwość, a także szczerość pełnią ważną rolę.

            Co tydzień, lub dwa, będziesz miała dodatkowe zajęcia ze mną, polegające na nauce kultury czarodziejów oraz dodatkowych zagadnień.

            Na razie to wszystko. Spis podręczników i innych potrzebnych rzeczy dostaniesz w tym samym czasie, co Twoi koledzy z Grimmauld Place, czyli pod koniec wakacji.

            Życzę miłego wypoczynku i do zobaczenia.

Z poważaniem

Prof. Albus Dumbledore

Dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa

W Hogwarcie

            Po przeczytaniu tekstu, odłożyłam papier na stół kuchenny. Ceremonia Przydziału? Co to w ogóle jest? I kto przydziela do domów? I w jakim domu są Weasley’owie i Hermiona?

- I jak? – odezwał się Dumbledore. – Wszystko zrozumiałe?

            Kiwnęłam porozumiewawczo głową.

- W takim razie zjedz coś szybko i wychodzimy – dyrektor posłał mi uśmiech.

- Ale jak to? Gdzie?

- Mam cię odprowadzić na ulicę Pokątną. Twoi rodzice tam już na ciebie będą czekać.

- Ulica Pokątna?... Gdzie to jest? – mruknęłam dyskretnie do Hermiony.

- To takie miejsce, gdzie kupuje się wszystkie potrzebne, magiczne rzeczy – wyjaśniła mi brunetka.

- Niepotrzebne też – dodał Ron.

- Zatem, chodźmy – odparłam nieco głośniej, chwyciłam jedno z  jabłek, które leżały na stole i wraz z Dumbledorem skierowałam się do wyjścia z domu.

- Możesz zabrać ze sobą kogoś, jeśli chcesz – powiedział Dumbledore.

            Takim sposobem, wraz z dyrektorem Hogwartu i Hermioną, udaliśmy się spacerkiem na ulicę Pokątną. Ron też miał iść z nami, ale w ostatniej chwili dopadła go ciocia Molly mówiąc, że musi posprzątać w swojej sypialni, bo ma tam nieziemski bałagan.

            Szliśmy niecałą godzinę. Podczas tej godziny dowiedziałam się sporo o Hogwarcie. Są tam ruchome schody, które lubią płatać figle uczniom, jest Irytek, zjawa, która sprawia wiele kłopotów uczniom, nauczycielom, a najbardziej szkolnemu woźnemu, panu Filchowi. Wreszcie został poruszony również temat domów w Hogwarcie.

- Jak myślisz? Do jakiego domu trafisz, lub do jakiego chciałabyś trafić? – zapytała mnie Miona.

- Z tego, co przeczytałam w liście, to sądzę, że najlepszy byłby dla mnie Slytherin – uśmiechnęłam się.

            W chwili, gdy z moich ust wyszło słowo „Slytherin”, Dumbledore głośno chrząknął, a Hermiona zrobiła wielkie oczy.

- Wszystko, tylko nie Slytherin! – jęknęła Miona.

- Czemu? – zrobiłam zdezorientowaną minę. – Co jest takiego złego w tym Slytherinie?

- Ogólnie wszystko! Ślizgoni, czyli uczniowie tego domu, są zarozumiali, wywyższają się i są nieznośni! A do tego mają okropnego opiekuna! Ugh! Jak ja mam ochotę czasem go jakąś klątwą trafić!... Ups… Już się zamykam, profesorze Dumbledore…

- Panno Granger, pozwólmy, aby to panna Black sama sobie wybrała, który dom jej najbardziej pasuje – odparł dyrektor. – A co do profesora Snape’a, to udam, że nic nie słyszałem – zakończył i zaczął pogwizdywać nieznaną mi melodię.

            Po tej rozmowie szliśmy w ciszy, aż do niewidocznego dla mugoli baru dla czarodziejów, Dziurawego Kotła. Tam właśnie Dumbledore nas zostawił i życzył miłego dnia. W barze zastaliśmy moich rodziców i od razu ruszyliśmy na czarodziejskie zakupy. Ulica Pokątna okazała się być wspaniałym miejscem. Na początku poszliśmy do Banku Gringotta, gdzie pracowały gobliny (tak, przeżyłam kolejny wstrząs). Czarodzieje mają inne pieniądze niż normalni ludzie. Dzielą je na miedziane knuty, srebrne sykle i złote galeony. Po wizycie w banku poszliśmy do pana Ollivandera, aby wybrać i kupić dla mnie różdżkę. Wypróbowałam ich chyba z dwadzieścia, zanim trafiłam na ta jedyną. Wypadło na różdżkę wykonaną z hebanu, lekko giętką, o długości 12 i pół cala oraz rdzeniu – włókno ze smoczego serca. Pożegnaliśmy się z panem Ollivanderem i chwilę potem zawitaliśmy do sklepu z szatami Madame Malkin. Przymierzanie i dopasowanie szat trwało chyba wieczność, no i Madame Malkin co chwila kłuła mnie niechcący igłą, powtarzając „Ale ze mnie niezdara”, albo „Ojć, przepraszam!”.

Ostatnim sklepem, który zwiedziliśmy, był sklep zoologiczny. Było tam pełno przeróżnych kotów, ropuch, szczurów i sów. Ja oczywiście od razu wypatrzyłam sobie dużą, czarną jak noc sowę. Nie musiałam długo namawiać na nią rodziców.

- No proszę! Ta jest cudowna! – pokazałam na wybraną przeze mnie sowę.

- Niech ci będzie – westchnął tata. – Musiałaś wybrać największą i najdroższą, prawda?

            W odpowiedzi otrzymał wielki uśmiech i całusa w policzek.

W drodze powrotnej do domu, trzymając razem z Hermioną wielką klatkę z moją nową sową, oznajmiłam, że nazwę ją Sauron, ponieważ uwielbiam „Władcę Pierścieni” i to imię kojarzy mi się właśnie z nocą. Okazało się, że Hermiona również bardzo lubi twórczość J.R.R. Tolkiena, więc miałyśmy kolejny temat do rozmowy.

- A co sądzisz o przyjaźni Froda i Sama? – spytałam, gdy wchodziłyśmy do Kwatery Głównej Zakonu Feniksa.

- Wspaniała! To jak Sam martwił się o Froda i jak go kochał, było cudowne. Tylko szkoda, że Frodo tak go potraktował, kiedy szli do Mordoru… Wszystko przez Golluma! – powiedziałam i razem z Mioną i moimi rodzicami rozeszliśmy się do swoich pokoi.

            Postawiłam klatkę z Sauronem na mojej szafce nocnej.

- Widzę, że zakupy na Pokątnej się udały – oznajmiła Ginny i podeszła do mojego ptaka. – Jak ją nazwałaś?

- Sauron. Wspaniały okaz, no nie?

- Jest prześliczna – zachwyciła się Ginny.

- Nie wiem jak wy, ale ja jestem bardzo głodna – odparła Hermiona i chwyciła swoją książkę do Obrony Przed Czarną Magią. – Lucy, chodź ze mną. Przy okazji trochę ci wytłumaczę podstawowe tematy.

            Kiwnęłam głową i razem z Ginny pomaszerowałyśmy z Mioną do mojego, jak na razie ulubionego, pomieszczenia w tym domu, czyli do kuchni. Gdy tam dotarłyśmy, poznałam kilku kolejnych członków Zakonu Feniksa – Hestię Jones, Emelinę Vance, Dedalusa Diggle, Mundungusa Fletchera (strasznie śmierdziało od niego alkoholem), Kingsley’a Shacklebolta oraz jeszcze jednego członka rodziny Weasley’ów, Billa. Był on bratem pozostałych dzieci państwa Weasley’ów. Wszyscy okazali się być bardzo mili i kazali mi do siebie mówić po imieniu. No, może Mundungus trochę mruczał z niezadowoleniem.

Po jakimś czasie, gdy już najadłyśmy się z dziewczynami do syta, wszyscy z Zakonu opuścili kuchnię, a Ginny poszła do Freda i George’a, aby sprawdzić, co oni wyrabiają. Zostałam sama z Hermioną, co oznaczało rozpoczęcie mojej wstępnej, magicznej nauki. Wyciągnęłam różdżkę i zaczęło się czarowanie. W dosyć szybkim czasie opanowałam kilka zaklęć. Wszystkie formuły i regułki zapisywałam w notesie tak na chłopski rozum.

                                   LUMOS – zapala światełko na końcu różdżki

NOX – gasi LUMOS

WINGARDIUM LEVIOSA – sprawia, że przedmiot się unosi (wymawiaj Win-GAR-dium Le-viO-sa, bo inaczej Hermiona dostaje krwotoku wewnętrznego z poirytowania)

DRĘTWOTA – oszałamia przeciwnika

ALOHOMORA – otwiera różne zamki, kłódki itd.

  Teraz już zrozumiałam, czemu na kłódce od skrzyni w moim domu było napisane „ALOHOMORA!”.

                   Hermiona świetnie mi wszystko tłumaczyła. Lepszej „nauczycielki” chyba w życiu nie widziałam. Była opanowana i przekazywanie wiedzy sprawiało jej przyjemność. Podczas jej dłuższego monologu o zaklęciu Wingardium Leviosa, przypomniało mi się to, jak nazwał ją rano Stworek.

- Miona, przepraszam, że ci przerwę, ale czemu rano Stworek powiedział na ciebie tak dziwnie?

- Chodzi ci o szlamę? – oparła się o oparcie krzesła.

- Tak. Co to znaczy?

- To jest obraźliwe określenie na mugolaka, czyli na czarodzieja, którego rodzicami są mugole. Tak jest w moim przypadku. – uniosła lekko kąciki ust.

- Twoi rodzice są normalni?

- Tak, pochodzę z mugolskiej rodziny…

- Nadal nie rozumiem, czemu Stworek tak cię nazwał. Przecież to, kim są twoi rodzice nie powinno mieć żadnego znaczenia – rozsiadłam się wygodniej na krześle.

- A jednak ma… Bo widzisz, czarodzieje dzielą się na czystej krwi, pół-krwi oraz na mugolaków. Najczęściej to czysto krwiści czarodzieje nazywają mugolaków szlamami, aby ich poniżyć i pokazać swoją wyższość. Są to ludzie pokroju Draco Malfoy’a i jego nieskazitelnych przyjaciół ze Slytherinu… Teraz już wiesz, czemu tak zareagowałam, kiedy powiedziałaś, że najlepszy byłby dla ciebie Slytherin? Nie chcę po prostu, abyś się tak stoczyła, jak oni.

Wstałam i przytuliłam Hermionę.

- Obiecuję, że jeśli ktoś jeszcze kiedykolwiek nazwie cię szlamą i ja się o tym dowiem, to osobiście skopię mu tyłek i dopilnuję, aby nie mógł siadać przez tydzień – powiedziałam, a Hermiona odwzajemniła mój uścisk. – Nie zasługujesz na to, aby ktoś tak na ciebie mówił.

- Dziękuję, Lucy… - odsunęłyśmy się od siebie, a Miona otarła łzę, która spływała samotnie po jej lewym policzku. – To ja może pójdę poszukać kolejnych notatek. Chwilę to zajmie, bo są skryte na samym dnie mojego kufra.

- Okej.

            Hermiona wyszła, a ja zaczęłam ćwiczyć zaklęcia. 

„Są to ludzie pokroju Draco Malfoy’a i jego nieskazitelnych przyjaciół ze Slytherinu…”. Jak tylko zjawię się w Hogwarcie, to będę musiała przemówić mu i jego paczce do rozsądku. Draco Malfoy, pf! Idiotyczne imię dla pewnie idiotycznej osoby, która zapewne dowartościowuje się gnębieniem innych.

- Wingardium Leviosa – zrobiłam ruch różdżką i po chwili jedno z jabłek lewitowało w powietrzu.

            Lewitowało by tak dalej, gdyby nie to, że do kuchni weszła nieznana mi dotąd osoba, przez co się rozproszyłam i jabłko wylądowało z hukiem na stole, po czym potoczyło się na podłogę. W wejściu stał nawet młodo wyglądający mężczyzna. Miał czarne, lekko tłuste, włosy do połowy szyi, garbaty nos i czarne oczy. Ubrany był w czarny surdut i pelerynę. Uznałam, że nie czuje się zbytnio komfortowo, gdy tak się jemu przyglądam, więc postanowiłam się przywitać i zacząć konwersację.

- Cześć – wyszczerzyłam się i pomachałam do Czarnego. – Jestem Lucy.

            Ten tylko podniósł jedną brew do góry.

- Severus – powiedział i dodał kpiącym tonem. – Miło mi.

- Ty też należysz do Zakonu Feniksa? – spytałam najmilej jat potrafiłam.

- Jak widzisz, tak – skrzywił się.

- Nie stój tak – wskazałam na krzesło obok mnie. – Siadaj.

            Severus chwilę stał w milczeniu i na jego twarzy pojawiały się najróżniejsze grymasy. Tak jakby nad czymś gorączkowo rozmyślał. Po chwili jednak usiadł na wskazanym przeze mnie siedzeniu.

- Widzę, że lubisz kolor czarny – odparłam przewracając różdżkę między palcami.

- Mhm – mruknął.

- Nie jesteś zbytnio rozmowny, no nie?

- Zazwyczaj rozmawiam z osobami, które mają taki sam poziom inteligencji, jak ja – uśmiechnął się złośliwie.

- Czyli uważasz, że nie jestem inteligentna?

- Jakby to powiedzieć… Tak – wyszczerzył się jeszcze bardziej złośliwiej.

            Zatkało mnie. Jak można być aż tak niemiłym?

- Po czym to stwierdzasz? – wstałam, podniosłam jabłko z ziemi i zaczęłam nim lekko podrzucać.

- Jesteś nastolatką. Wy wszystkie jesteście głupie i nie rozumiecie najprostszych poleceń i zdań.

- Wypraszam sobie! To wy, faceci, po prostu nie rozumiecie kobiet! Intelektualnie dojrzewacie 3 lata później od nas – teraz to ja się przebiegle uśmiechnęłam.

- Zabawna jesteś – wytarł udawane łzy. – Wspaniały żart! Ale wiesz co? Umiesz się odgryzać, więc masz u mnie o punkt więcej do inteligencji.

            Na mojej twarzy pojawił się uśmiech triumfu, po czym usiadłam z powrotem obok Severusa.

- Ty też jesteś w porządku – szturchnęłam go lekko pięścią w ramię.

- Wcale nie powiedziałem, że jesteś w porządku – warknął, ale widać było, że z trudem powstrzymuje chichot.

- Nie dosłownie – poruszyłam brwiami. – Ale jeśli mam więcej inteligencji, to znaczy że jestem w porządku.

            Nie wiem, co takiego zrobiłam, lub powiedziałam śmiesznego, ale Severus zaczął się nagle śmiać. Nie pozostało mi nic innego, tylko śmiać się razem z nim.

            Nasze śmiechy przerwała Hermiona.

- Przepraszam, że tak długo czekałaś, ale Ginny mnie zatrzymała, żeby… - urwała, bo zobaczyła Severusa.

            Jej spojrzenie wędrowało to na mnie, to na Czarnego.  Jej szczęka niemalże opadła na ziemię. Po chwili jednak się ocknęła.

- Dzień… Dzień dobry, profesorze Snape – wydukała.

- Witaj, Granger – odpowiedział Severus…

            Teraz to moja szczęka walnęła o ziemię. PROFESOR SNAPE?!

- Jesteś profesorem?! – krzyknęłam. – Czemu mi od razu nie powiedziałeś?!

- Ciszej, Black. I może trochę bardziej z szacunkiem – powiedział z wyższością.

- Tak jest, panie profesorze – jadowicie wyakcentowałam słowo „profesor”.

- Dobrze, skoro już wiemy na czym stoimy, to Granger, prosiłbym cię o wyjście. Muszę przeprowadzić godzinną lekcję eliksirów z Black – wycedził, a Hermiona posłusznie udała się do wyjścia.

- Widzimy się za godzinę – rzuciła i już jej nie było.

            Lekcja ze Snapem zleciała szybko. Przez cały czas tylko przytakiwałam i siedziałam obrażona. Jak ja mogłam tak się wygłupić przed profesorem?

            Akurat gdy lekcja się kończyła, jakimś dziwnym sposobem, moi rodzice, Syriusz, Remus i państwo Weasley, którzy cały czas przesiadywali w pokoju gościnnym i prawie z niego nie wychodzili, weszli do kuchni. Mama oczywiście rzuciła się na Snape’a, mówiąc, jak to jej go brakowało. Tata tylko podał mu rękę.

- Widzę, że pierwsza lekcja za wami – powiedział Igor i poklepał Snape’a po ramieniu.

- Tak – odparł profesor. – Niestety przed nami długa droga, zanim młoda coś zrozumie… Brak jej koncentracji i inteligencji.

- Palant – prychnęłam cicho, ale na tyle głośno, by usłyszała to Isabelle i Syriusz.

- Lucy! Jak tak możesz? To twój nauczyciel – upomniała mnie mama.

- Spokojnie, Bella. Ja ją rozumiem – Syriusz posłał mi spojrzenie pełne zrozumienia.

            Gdy Severus… Tfu! Gdy Snape wyszedł, ja szybko przecisnęłam się przez mamę, tatę, i resztę i pobiegłam do sypialni, gdzie czekali na mnie rodzeństwo Weasley’ów i Miona. Tematem naszej rozmowy był oczywiście profesor Snape.

- Tak po prostu mówiłaś do niego na „ty”? – zdziwił się George.

- No tak! Ale nie wiedziałam, że jest profesorem! – usprawiedliwiałam się.

            Minęły kolejne trzy dni mojego pobytu na Grimmauld Place. Podczas tych dni Hermiona uczyła mnie coraz więcej, Fred i George robili przeróżne kawały i wynalazki, a Snape’a widziałam tylko raz, bo znowu przyszedł na lekcję teorii. Nadal byłam na niego obrażona.

            Nadszedł 31 lipca. Było późne popołudnie. Siedziałam właśnie w mojej sypialni z Hemioną i Ronem, którzy opowiadali mi właśnie o ich przygodach z Harrym Potterem w roli głównej.

- Serio on pokonał Bazyliszka? I walczył już z Sami-Wiecie-Kim? I pokonał go gdy miał 11 lat? – pytałam z niedowierzaniem.

- Otóż to – zaśmiała się Hermiona.

- Nie inaczej – odparł Ron.

- Ale… Z tego, co słyszę, to prawie zawsze byliście przy nim… Bez was, to nic by mu się nie udało – powiedziałam z powagą.

            Na te słowa Ron wyprostował się bardziej, a Hermiona zaczerwieniła się.

            Nagle usłyszeliśmy, jak ktoś energicznie wbiega po schodach i oto po chwili do pokoju wpadła zdyszana Ginny.

- Harry’ego i Dudleya zaatakowali Dementorzy, a Harry wyczarował Patronusa w obecności mugola. Ministerstwo chce złamać mu różdżkę! – wykrzyczała.

- Matko Boska! – Hemiona wciągnęła powietrze. – I co teraz?

- Polecieli po niego.

- Po kogo? – spytałam.

- Po Harry’ego. Będzie tu niedługo…

            Usiadłam na łóżku. Czyli w końcu poznam Harry’ego Pottera…

           

~~~ 

*Mon Dieu - j. Franc. - Mój Boże

*****

Heeeeej <3

Znowu dziękuję wam za komentarze! To tak motywuje! *.*

Dlatego teraz, macie rozdział o wiele dłuższy od poprzednich :D

Rozdział dedykuję mojej kochanej Katie, Veronice Avedian, jak zwykle Adzie i każdemu, kto to czyta! :3

Kolejny rozdział może za tydzień, bo zaczynam znowu szkołę ;o

Pytanie do was!

Jak według was będzie wyglądać pierwsze spotkanie Harry'ego i Lucy? 

To na tyle :3

BAJ! :*

PS. Z racji, że dzisiaj walentynki, więc... KOCHAM WAS! <3

Wasza Eveneth :3