Rozdział 3: Wcale nieponure miejsce

„Grimmauld Place…” – jeszcze raz przeczytałam nazwę ulicy w myślach. Ciekawe co mnie tu czeka. No, na pewno nowe znajomości z czarodziejami, nauka zaklęć, mikstur, bądź eliksirów i wiele innych rzeczy.

Puściłam rękę taty, rozejrzałam się wokół siebie i  głośno wciągnęłam powietrze zamykając powieki. Londyn. Od zawsze chciałam odwiedzić to miasto. Jest tu pełno pięknych budowli, zabytków, no i oczywiście to miasto jest jedną ze stolic światowego prestiżu. W dzieciństwie zawsze marzyłam, by zostać aktorką. Pamiętam, jak razem z Lizzy przebierałyśmy się w najróżniejsze ciuchy naszych mam, malowałyśmy się ich kosmetykami i chodziłyśmy po całym domu jak po czerwonym dywanie, machając do wymyślonych fanów. To były wspaniałe czasy.

Włożyłam wolną rękę do bluzy i natknęłam się na list z żółtego pergaminu zaadresowany do Lucille Evangeline Black, mniemanej mnie, który pośpiesznie tam włożyłam przed moją pierwszą w życiu teleportacją. Ugh. Okropne przeżycie, ta teleportacja. Kręci ci się w głowie, masz nudności i w ogóle. Ale jak na pierwszy raz, to chyba było dobrze, bo nie zwróciłam śniadania.

Spojrzałam na numery domów przy ulicy Grimmauld Place. Dziewięć, dziesięć, jedenaście, trzynaście… Nie było dwunastki.

- Em, tato? – zwróciłam się do uśmiechniętego Igora.

- Tak, córcia?

- Czemu nie ma numeru dwunastego?

- Nie ma? To teraz patrz! – tata wyjął z kieszeni spodni małą, żółtą karteczkę. – Bello, skarbie, podejdź i razem z Lucy przeczytajcie to, co jest tu napisane.

            Chwyciłam mały kawałek papieru, stanęłam obok mamy i przeczytałam tekst na papierku, napisany bardzo ładnym, smukłym i pochyłym pismem.

Kwatera Główna Zakonu Feniksa znajduje się w Londynie

przy Grimmauld Place 12.

            I oto od razu po przeczytaniu tych słów, moim oczom, pomiędzy domami numer jedenaście i trzynaście, ukazał się budynek z numerem dwunastym. Wyglądał na kompletnie opuszczony.

- Witam w domu, moje panie – zaśmiał się tata, objął mamę i zostawiając na ziemi swoje torby, ruszyli do wejścia mieszkania nr 12.

            Nie pozostało mi nic innego, jak wziąć mój bagaż i iść za nimi. Gdy stanęliśmy przed wejściem, tata lekko stuknął różdżką w drzwi. Potem dało się słyszeć lekkie podzwanianie łańcuchów i inne dziwne odgłosy. Ledwo co przecisnęłam się do środka, a na dodatek w przedsionku było ciemno, duszno, wilgotno i  pachniało trochę zgnilizną.

- Nie no! Wspaniałe warunki do mieszkania – powiedziałam z przekąsem.

- Nie narzekaj – rzuciła podekscytowana mama. – Tu jest wprost wspaniale!

- Zależy dla kogo – mruknęłam.

- No, Lucy, ty tutaj się porozglądaj, a my pójdziemy po nasze walizki – powiedział Igor, poklepał mnie po ramieniu i razem z mamą wyszli.

            Rozejrzałam się dokładnie po pomieszczeniu. Ściany były pokryte starą, łuszczącą się tapetą. Gdzieniegdzie wisiały stare, gazowe lampy, rzucające martwe, dygocące światło. Na podłodze był wytarty, włóczkowy dywan. Z sufitu zwisał duży żyrandol w kształcie węża, pokryty niezliczoną liczbą pajęczyn. Ze ścian patrzały na mnie ponure postacie z obrazów. W ogóle to cały korytarz był ponury. Nie ma co. Sierpień zapowiada się niezwykle ciekawie.

            Nagle usłyszałam szelest i zobaczyłam, jak ktoś schodzi po schodach. Odruchowo cofnęłam się do drzwi i przylgnęłam do nich plecami. Kto to może być? Gdy osoba zeszła do przedsionka, zaczęła się do mnie zbliżać. Z pozoru, był to mężczyzna. Na początku nie widziałam jego twarzy, kiedy jednak padło na niego światło ze starej, gazowej lampy, od razu wiedziałam, z kim mam do czynienia. Pomimo upływu lat i tak go rozpoznałam. To był ten Huncwot-zdrajca, Syriusz.

            Moja reakcja była szybka. Zanim Syriusz zdążył coś powiedzieć, ja w ekspresowym tempie wybiegłam z domu zatrzaskując drzwi.

- Mamo! – krzyknęłam podbiegając do rodziców – Uciekajmy! Tam jest ten zdrajca!

- Peter?! – wykrzyknęli jednogłośnie.

- Jaki Peter?! Syriusz!

            Na słowo „Syriusz”, tata gwałtownie zasłonił mi usta dłonią.

- Nie tak głośno, Lucy! Nikt nie może się dowiedzieć, że on tu jest!

- No, ale – strąciłam rękę taty. – On jest tym zdrajcą!

- Czytałaś w domu jakiś list ze skrzyni, prawda? – spytał prawie, że szeptem.

- Owszem. I tam było, że ten… - ściszyłam głos. – Że Syriusz zdradził Lily i Jamesa.

- Dobrze… Ale jeśli przeczytałabyś kolejny list, leżący pod tym, który już przeczytałaś, to dowiedziałabyś się, że to nie Syriusz ich zdradził, tylko Peter. I jeszcze na sam koniec podle wrobił Syriusza… - tata prychnął. – Też mi przyjaciel… A teraz szybko do środka.

             Całą rodziną i ze wszystkimi bagażami ruszyliśmy do domu z numerem 12. Igor znowu stuknął różdżką w wejście, znowu usłyszeliśmy tak jakby łańcuchy i znowu weszliśmy do środka. Od razu jak weszłam, to natknęłam się na Syriusza.

- Ja… Przepraszam za moją reakcję… - wyjąkałam i uśmiechnęłam się niepewnie do mężczyzny.

- Nie przejmuj się! – zaśmiał się Syriusz. – Jestem w takim stanie, że sam bym się siebie przestraszył! Ach… To już nie te lata wspaniałej młodości!

- No przestań, przystojniaczku! – zaświergolił tata jak typowa nastolatka. – Ty zawsze byłeś, jesteś i będziesz taki wspaniały!

- Jeszcze jedno słowo, a pożałujesz, Black – Syriusz nadal się śmiejąc wskazał na tatę wskazującym palcem.

            Chwila… Black? Tata ma na nazwisko McGrean!

- Przepraszam, ale… - zaczęłam pytanie, ale nie było mi dane skończyć, bo…

- SYRIUSZ! – zapiszczała mama i rzuciła się na bruneta. – Na brodę Merlina! Jak ja się stęskniłam!

- Ciebie też miło widzieć, Isabelle! – Syriusz odwzajemnił uścisk mamy.

             Po jakiejś chwili odsunęli się od siebie.

- No, Lucy – Bella mnie objęła. – Poznaj wujka Syriusza!

- Cześć… wujku – wyciągnęłam do niego rękę. Wujek Syriusz… Spoko.

- Och, daj spokój! Jestem po prostu Syriusz! – posłał mi uśmiech i tak po prostu mnie objął. – Jakbym cię na ulicy zobaczył, to pomyślałbym, że to Bella! No po prostu wypisz, wymaluj jak mama! Tylko włosy macie inne!

- Lucy jest metamorfomagiem – mama puściła do mnie oczko.

- No proszę, proszę! Igor! – Syriusz poruszył brwiami i spojrzał na tatę. – Wisisz mi dwie dyszki.

- Ty jeszcze pamiętasz ten zakład? – tata popatrzał na wujka.

- To się nazywa pamięć Huncwota, Igorku! – brunet postukał się po czole palcem. – Pamięć Huncwota!

- Dobra, chodźmy do reszty – powiedziała mama i razem z mężczyznami ruszyła w głąb korytarza. Ja się jednak nie ruszyłam.

- Przepraszam, ale czy ktoś mi może wyjaśni, czemu Syriusz powiedział na tatę „Black”? I czemu list, który przyszedł do mnie, był zaadresowany do Lucille Evangeline Black? – spytałam na jednym wydechu.

- Bo tak się nazywasz – odparł beztrosko wujek. – Twoje nazwisko rodowe to Black. McGrean to tylko przykrywka. Te stare gnomy – wskazał na moich rodziców. – ci nie powiedziały?

- Wypraszam sobie! – mama walnęła Syriusza pięścią w ramię i się zaśmiała.

- No idziemy, czy nie? – westchnął Igor.

- Tak, tak – powiedziała mama i we trójkę ruszyli przed siebie.

- Nie powiedzieli… - stojąc w opuszczonym korytarzu, odpowiedziałam na wcześniejsze pytanie Syriusza.

            Nikogo chyba nie obchodziło, że zostałam sama w ciemnym korytarzu. Przeczesałam ręką moje kasztanowe włosy. Czyli żegnaj Lucy Isabelle McGrean. Witaj Lucille Evangeline Black. Jestem bardzo ciekawa, czego jeszcze się dowiem o sobie w tym dniu. Najpierw magia, teraz zupełnie inne imiona i nazwisko. Wspaniale. Jeszcze tylko elfów, krasnoludów i hobbitów mi do szczęścia potrzeba…

            Zastanawiając się nadal nad tajemnicami mojej rodziny, poszłam w stronę, w którą wcześniej ruszyli wujek i rodzice. Weszłam ostrożnie na schody, które lekko skrzypiały. Zawędrowałam na pierwsze piętro i weszłam do pokoju, w którym wydało mi się najgłośniej. Pomieszczenie okazało się być kuchnią. Było tam sporo osób i wszyscy witali się z mamą.

- Dzień dobry – powiedziałam trochę głośno, a w kuchni zapadła cisza. Wszystkie osoby zwróciły swój wzrok na mnie. Czułam się nieco niezręcznie, ale i tak się uśmiechnęłam.

- A oto jest właśnie nasza córka Lucy – oznajmił tata i posłał mi ciepły uśmiech. Od razu poczułam się pewniej.

            Ledwo co zrobiłam jeden krok, a już ktoś stanął przede mną i złapał mnie za ramiona. Była to nieco grubsza, mojego wzrostu, rudowłosa kobieta. Miała bardzo przyjazny wyraz twarzy, a w jej oczach szkliły się lekko łzy.

- Moja mała kruszynka! – wychlipała i przytuliła mnie tak, że z trudem zaczęłam łapać powietrze. Pomimo to odwzajemniłam uścisk. – No nie wierzę! Moja mała, kochana, słodka Lucy! – odsunęła się ode mnie, wycałowała (ja ją też… taki mój francuski zwyczaj) i zaczęła ocierać łzy. – Wybacz, ale nie mogę wprost uwierzyć, że cię widzę! Jakaś tu już duża! I chuda! Pewnie Bella nie szykuje ci porządnych, tłustych posiłków! Jesteś głodna? Może zjesz zupę? Akurat zrobiłam dużą porcję cebulowej…

- Dziękuję za troskę, ale nie. Nie jestem głodna – odparłam przyjaźnie i wyciągnęłam z kieszeni bluzy małą paczuszkę chusteczek, po czym podałam ją kobiecie. Ledwo co ją poznałam, a już ją bardzo polubiłam.

- No, to już poznałaś ciocię Molly, twoją matkę chrzestną – oznajmiła mama i wskazała na mężczyznę za ciocią. Był on już trochę łysy, a jego włosy miały kolor siwo-rudy. – A to jest jej mąż, Artur Weasley.

            Wymieniłam z panem Weasley’em miłe spojrzenia. Następnie mama przedstawiła mnie kolejnym członkom rodziny Weasley’ów. Poznałam bliźniaków Freda i George’a, ich podekscytowaną siostrę Ginny, oraz brata, Rona. Wszystkich tradycyjnie pocałowałam w oba policzki. Fred i George spojrzeli po sobie i powiedzieli jednocześnie „Leci na nas”, czym wywołali salwę śmiechu i naganne spojrzenie cioci Weasley, Ginny odwzajemniła całusy, a Ron zrobił się tak czerwony, że przypominał buraka. Wszyscy byli oczywiście płomienno rudzi. Mam słabość do rudych!

            Po Weasley’ach poznałam Alastora Moody’ego. Siwego mężczyznę z drewnianą nogą i sztucznym, świdrującym okiem. Na początku wydał mi się trochę straszny, ale gdy zaczął mi mówić o tym, jak trzymał mnie kiedyś na rękach i podrzucał do sufitu, przestałam się go bać.

Szczególnie ciekawą osobą okazała się Nimfadora Tonks, albo po prostu Tonks, bo jak to powiedziała, „Kto normalny daje swojemu dziecku na imię Nimfadora?!”. Ona też była metamorfomagiem. Tego dnia miała fioletowe włosy do ramion i prostą grzywkę. Wyglądała uroczo.

- No i nareszcie, Lucy, poznaj swojego ojca chrzestnego, Remusa Lupina – powiedział tata, a ja stanęłam twarzą w twarz z lekko siwiejącym szatynem, który był w wieku mojego ojca. Miał piękne, miodowe oczy i kilka lekkich blizn na twarzy.

- Witaj, Lucy – powiedział i posłał mi lekki uśmiech.

- Cześć, wujku… albo może po prostu Remusie – odparłam i ucałowałam go w oba policzki.

- Wyrosłaś – objął mnie ramieniem.

            No i tak zaczęła się chyba godzinna rozmowa pomiędzy mną, a moim ojcem chrzestnym. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Remus okazał się wspaniałym słuchaczem. Oczywiście potem dołączyli się do nas Syriusz, Fred i George, mama, tata, a pod koniec wszyscy rozmawiali i się śmiali. Tą rozmowę przerwała Ginny.

- Lucy, chodź! – chwyciła mnie za rękę. – Teraz musisz poznać Hermionę!

- To jest tu jeszcze ktoś? – spytałam.

- Taaaak. Hermiona Granger, moja i Rona dobra przyjaciółka. Niestety, zbyt kocha czytać książki i zaszyła się w pokoju – Ginny pociągnęła mnie w stronę schodów. – Ron, George, Fred! Chodźcie też! – następnie zeszliśmy cicho na dół, by nie obudzić portretu mamy Syriusza. Nie wiedziałam, że portrety mówią!

            Gdy wzięliśmy moje torby (Fred wziął tą największą mówiąc, że to dla niego nic), poszliśmy na drugie piętro, do pokoju, w którym siedziała Hermiona Granger. Wchodząc do sypialni, oczywiście zastaliśmy Hermionę z książką w ręku. Kiedy mnie zobaczyła, od razu ją odłożyła.

- Ty jesteś Lucy, prawda? Twój tata mi o tobie mówił. Czeka nas tyle roboty przez ten sierpień! – podeszła do mnie. – Przecież ty praktycznie nic nie wiesz! Ale spokojnie, pomogę ci to wszystko ogarnąć. A tak w ogóle, to jestem Hermiona – uśmiechnęła się i podała mi rękę.

- Lucy, miło mi – odwzajemniłam uśmiech i potrząsnęłam ręką Hermiony.

- Jejuuuuu Miona! – jęknął George… albo Fred. Nie rozróżniam ich. – Jeszcze ponad miesiąc wakacji, a ty już o szkole!

- Przestań George! To bardzo ważne! –obruszyła się Hermiona. – Lucy musi zapoznać się z podstawą!

- Koniec o szkole! – zarządziła Ginny i usiadła na łóżku obok okna. – To twoje wyrko, Lucy.

- Łóżko! – wykrzyknęłam i rzuciłam się na moje legowisko.

- To teraz, Lucy, kiedy już leżysz wygodnie, opowiedz nam jak jest we Francji! – zaproponował Fred i rzucił się na wolne miejsce obok mnie.

            Tak właśnie minęła reszta dnia. Ja opowiadałam, reszta zadawała pytania, Fred i George mówili o swoich kawałach w szkole, Ron czasem zapodał jakąś anegdotkę. Po jakimś czasie dowiedziałam się, że wszyscy są przyjaciółmi niejakiego Harry’ego Pottera. Tego samego Harry’ego którego rodzice zginęli z ręki Voldemorta i tego, z którym miałam zdjęcia w albumie moich rodziców.

            Gdy zrobiło się późno, ciocia Weasley przyniosła nam kanapki i wygoniła chłopaków do swoich pokoi. Zostałam sama z Ginny i Hermioną. To był typowo babski wieczór. Gadałyśmy o idealnym chłopaku, o modzie i o książkach. Po czasie przekonałam się, że Hermiona nie jest taką sztywną dziewczyną, za jaką ją wzięłam na początku. Szczególnie, kiedy opisywała swoją idealną podróż poślubną.

            Położyłyśmy się spać około północy, wyczerpane śmiechem.

Gdy tak leżałam przed snem, pomyślałam, że jednak nie będzie tak źle, jak uważałam. Ci ludzie są całkiem normalni, zabawni i bardzo przyjaźni. Zasnęłam z uśmiechem na ustach i nie mogłam się doczekać, co przyniesie kolejny dzień.

*****

Witam was w połowie moich ferii z rozdziałem trzecim! :D

Na wstępie chciałabym podziękować wam za wszystkie komentarze. Te długie i te krótkie. To bardzo motywuje mnie do działania i tak się cieszę czytając je :3

Rozdział dedykuję Adriannie, Pannie Zgredkowej, Filusiowi, Szymonowi i Mii You Kii! ♥

Następny rozdział w czwartek lub w piątek :)

Przypominam o dodawaniu bloga do obserwowanych :D

Czytasz? ---> Zostaw po sobie komentarz <3

Paaaaa :D