Rozdział 2: Mała lekcja historii

Przez kilka minut siedziałam z przerażeniem wymalowanym na twarzy i wpatrywałam się w ruszające się postacie na tajemniczym zdjęciu. Zaczęłam wodzić wzrokiem po każdej postaci, gdy nagle zamarłam. Zobaczyłam bardzo podobną do siebie blondynkę. To była moja mama… Co ona robiła na dziwnym, ruszającym się zdjęciu?...

            Obok mamy stała równie piękna, rudowłosa kobieta, a wokół nich kilku mężczyzn. W jednym z nich rozpoznałam mojego tatę.

Wszyscy byli uśmiechnięci i wyglądali na prawdziwych przyjaciół. Skoro nimi byli, to czemu rodzice nigdy o nich niewspominani? Chociażby najmniejsza informacja?

            Po chwili rozmyślania odłożyłam zdjęcie i wyciągnęłam ze skrzyni stary album i otworzyłam go. Na pierwszej stronie widniała fotografia czterech dziewczyn – dwóch blondynek, rudej i czarnej. Było podpisane „Mary, Bella, Dori i Lily”, no i oczywiście dziewczyny się ruszały. Na następnej stronie było zdjęcie tych samych dziewczyn z pięcioma chłopakami. Podpisz zdjęcia: „Z Huncwotami i Igorem”. Imię ‘Igor’ otaczało pełno malutkich serduszek.

            Przewracałam kolejne strony albumu. Wszędzie były zdjęcia przyjaciółek, mniemanych Huncwotów i mojego taty Igora. Szczególnie zainteresował mnie jeden fotos, na którym mama całowała się z tym najprzystojniejszym Huncwotem, a nad nimi stał tata, trzymając butelkę z płynem koloru soku jabłkowego, podpisaną „Ognista Whisky”. Dziwne! Mama całowała się z jakimś przystojnym facetem, a tata na to nic?! Może nie byli wtedy jeszcze parą.

            Kolejne fotografie… Zaręczyny rodziców, ich ślub, mama i jej rudowłosa przyjaciółka obydwie w ciąży. Następne zdjęcie przedstawiało dwa niemowlaki. Jeden trzymał w małej rączce srebrny pierścionek i co chwila chciał włożyć go do buzi, natomiast drugie dziecko patrzało na swojego towarzysza i ciągnęło go za bluzeczkę. Spojrzałam na podpis zdjęcia. „Pierwsze, nieoficjalne zaręczyny Lucy i Harry’ego!”.

Z uśmiechem przewróciłam kartkę. No, no, no! Czyli miałam „narzeczonego”!

Ostatni fotos przedstawiał przystojnego mężczyznę z około rocznym dzieckiem na rękach. Z opisu dowiedziałam się, że to Syriusz i ja.

            Zamknęłam album i zaczęłam znowu myśleć nad tym, czemu nigdy nie poznałam tych ludzi. Może rodzice się ich wstydzili?... Sięgnęłam do skrzyni po jakiś list, który leżał z wierzchu. On rozwiał wszystkie moje wątpliwości.

            Droga Isabelle i Igorze…

Lily i James nie żyją. Zostali zabici przez Sami-Wiecie-Kogo. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że to Syriusz ich wydał.

Jeśli chodzi o Harry’ego, to się nie martwcie. Hagrid na polecenie Dumbledore’a zabrał go do siostry Lily – Petunii. Nie uważam, aby to było dla niego dobre, ponieważ Petunia nie lubiła zbytnio Lily I Jamesa, no ale cóż.

Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać próbował też zabić Harry’ego, jednak to mu się nie udało. Zaklęcie się odbiło od malca i trafiło w Sami-Wiecie-Kogo. Takim sposobem wyparował. Nie ma go. Oczywiście Dumbledore twierdzi, że to tylko kwestia czasu, zanim się odrodzi.

A i jeszcze jedno. Dumbledore kazał wam przekazać, że jeżeli chcecie chronić Lucy, to nie wyśle jej listu z Hogwartu. Mała o niczym się nie dowie i będzie wieść z wami normalne, mugolskie życie…

            Decyzja należy do was.

                                                                                                          Remus

            Przeczytałam list jeszcze kilka razy. Nic praktycznie z tego nie rozumiałam. Przed czym rodzice mieliby mnie chronić? Czy coś kiedykolwiek groziło mojej rodzinie? Kto to Syriusz, Remus, Harry, Lily i James? Kim jest Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać i… Chwila!

Jeszcze raz dokładnie przeczytałam tekst. Tak. Teraz nie mam żadnych omamów. Tu wyraźnie wystąpiło słowo „zaklęcie”.

            Nagle usłyszałam trzask dochodzący z dołu i głos taty

- Isabelle…

- Tak, Igorze?

Podeszłam do drzwi gabinetu, aby lepiej słyszeć rozmowę rodziców.

- Już czas. Jest poważniej niż myśleliśmy. Musimy się przeprowadzić do Londynu.

- Ale… - głos mamy zadrżał. – Nie! Nie możemy ponownie brać w tym udziału!

- Kochanie… Oni nas potrzebują.

- Wiem, Igorze, ale pomyślałeś o Lucy?! Przecież to będzie dla niej szok, kiedy dowie się prawdy! Mieliśmy ją chronić… To dlatego nie poszła do Hogwartu!

            Zaczęłam powoli i cicho schodzić po schodach do salonu.

- Isabelle… Lucy na pewno to zrozumie. To mądra dziewczyna. A teraz najbezpieczniejszym miejscem będzie dla niej właśnie Hogwart. Rozmawiałem już z Dumbledorem. Przyjmie Lucy do szkoły.

            Byłam już przed wejściem do salonu. Serce biło mi jak oszalałe.

- Martwię się o nią – Bella pociągnęła nosem.

            Tak, mówię czasami do rodziców, lub o rodzicach po imieniu. Ale spokojnie, pozwolili mi. Taki mały przywilej.

- Ja też… Ale pomyśl! Jeśli teraz przeniesiemy się do Londynu, to Snape i McGonagall nauczą jej podstawowych zaklęć, eliksirów i innych różnych rzeczy. Zapozna się też z młodymi Weasley’ami i tą przemiłą Hermioną Granger. Z tego, co wiem, to jest najlepszą uczennicą w szkole i też mogłaby trochę podszkolić Lucy. Przynajmniej nie zacznie od zera.

            Stałam w milczeniu i nie wierzyłam własnym uszom. Zaklęcia? Eliksiry? Hogwart? Inne różne rzeczy? Dobra… To ostatnie mnie nie zszokowało.

- Dobrze, ale jak coś jej się stanie, to będzie z tobą źle – powiedziała ostro mama, po czym westchnęła. – Tylko boję się, że będzie tak, jak piętnaście lat temu, a może i gorzej. Teraz on jest o wiele silniejszy niż wtedy… Skąd mamy pewność, że i tym razem uda nam się go pokonać, lub przed nim bronić? Szczególnie teraz, po jego odrodzeniu?

            No i w tym momencie skojarzyłam fakty. Wiedziałam już, o czym i o kim jest mowa. Wolnym, lecz pewnym krokiem weszłam do salonu.

- Czyli to prawda? Ten Dumbledore miał racje? Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać powrócił? – spytałam.

            Mama upuściła szklankę z sokiem pomarańczowym, a ta rozbiła się na drobne kawałki. Tata był tak zszokowany, że włosy stanęły mu trochę dęba.

- S-skarbie… Skąd ty…? – wyjąkała mama.

- Miałam zrobić porządki w papierach taty. W jego gabinecie znalazłam taką wielką skrzynię i ...

- Igor! – syknęła Isabelle przymrużając powieki. – Prosiłam cię, abyś schował tę skrzynię!

- No i schowałem – uśmiechnął się tata. – Obłożyłem ją wokoło małymi kartonami…

- Mi chodziło o zaklęcie zmniejszające, albo zaklęcie Kameleona! Chwila… Ty to zrobiłeś specjalnie!

- Ale co niby?

- Wiedziałeś, że Lucy jest na tyle ciekawska i znajdzie tę cholerna skrzynię!

- Skarbie, ja…

- Możecie w końcu przestać się kłócić i łaskawie mi wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodzi? – wtrąciłam trochę poirytowana. – Proszę?...

            Zapadła cisza, którą przerwała mama, wcześniej dając znaki wzrokowe tacie.

- Kochanie… chodzi o to, że…

- Jesteś czarownicą! – wykrzyknął entuzjastycznie tata, przez co otrzymał kolejny piorun wzrokowy od mamy.

            Chwilę stałam w osłupieniu patrząc to na Igora, to na Bellę. No cóż. Po tym wszystkim, co dzisiaj zobaczyłam, przeczytałam i usłyszałam, to wiadomość, że jestem czarownicą jakoś zbytnio mnie nie zdziwiła. Wręcz przeciwnie. Poczułam ucisk w brzuchu i serce zaczęło mi bić jeszcze mocniej niż przedtem. Miałam coś w rodzaju tremy. Byłam mile zaskoczona.

- Ach… To wiele wyjaśnia – odparłam z uśmiechem.

- Czyli? – spytała Isabelle.

- Mamo, wybacz, ale przez ostatnie kilka lat cię okłamywałam. Nigdy nie byłam u fryzjera pod twoją nieobecność – zaczerpnęłam powietrza. – Ja zmieniam fryzurę za pomocą myśli.

- Za pomocą myśli? – mama wyszczerzyła się do mnie. W jej oczach była ekscytacja. – Igor! Słyszałeś?! Nasza mała Lucy jest metamorfomagiem!

- Meta-czym? – skrzywiłam się. Po raz pierwszy w życiu słyszałam taką nazwę.

- Metamorfomagiem, skarbie – oznajmiła spokojnie mama. – To znaczy, że możesz zmieniać nie tylko swoją fryzurę, ale i całą resztę!

- Kolory też? – spytałam podekscytowana.

- Jak najbardziej.

- Super! – usiadłam na kanapie obok Belli. – Ale czemu nie powiedzieliście mi o tym wszystkim wcześniej? O tej całej magii i w ogóle?...

            Tym razem głos zabrał tata.

- Coś myślę Lucy, że czas najwyższy na małą lekcję historii… - odparł i usiadł w fotelu naprzeciwko mnie.

- Zamieniam się w słuch!

- Hmm… No bo wiesz… Kiedyś żył na tym świecie pewien chłopiec. Nazywał się Tom Marvolo Riddle. Z pozoru wyglądał na normalnego i miłego chłopca. Z czasem zaczął zgłębiać swoją wiedzę w zakresie czarnej magii, aż w końcu stał się jednym z najpotężniejszych czarnoksiężników w historii… To właśnie on jest Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać.

- Nie rozumiem… - wstałam i zaczęłam chodzić po salonie. – Przecież on nazywa się Tom Marvolo Riddle, a ty wypowiedziałeś właśnie jego imię… To znaczy, że popełniłeś przestępstwo, tak tato?

- Nazywał się, Lucy. On się tak nazywał. Od czasu, gdy stał się zły i potężny, obrał sobie inne, mroczniejsze imię.

- Jakie? – spytałam z nutką niepewności w głosie.

- Lord… Lord Voldemort.

            Na chwilę nastała głucha cisza. Nie wiem czemu, ale gdy usłyszałam TO imię, zadrżałam niespokojnie.

- L-Lord Voldemort?... Brzmi strasznie – powiedziała i usiadłam z powrotem obok mamy.

- Więc lepiej używaj zwrotu Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, albo Sama-Wiesz-Kto – uśmiechnęła się blado mama.

- Dobrze. Em... Tato? To koniec tej historii?

- Nie, nie. Teraz opowiem ci najważniejsze i dowiesz się, czemu do teraz nie wiedziałaś nic o magicznym świecie – Igor wstał i zaczął chodzić po salonie, tak ja przed chwilą – Otóż, Sama-Wiesz-Kto chciał zawładnąć światem magicznym. Wśród czarodziejów znalazł sobie zwolenników, zwanych Śmierciożercami. Razem z nimi zamęczał i mordował niewinnych mugoli, czyli ludzi pozamagicznych. Byli też czarodzieje, którzy za wszelką cenę chcieli powstrzymać Sama-Wiesz-Kogo i jego bandę. Tak właśnie 16 lat temu powstał Zakon Feniksa, do którego należeliśmy ja z mamą, oraz wiele naszych przyjaciół, znajomych… Niestety wiele z nich straciło życie – tata spuścił głowę.

            Usłyszałam jak mama pociąga nosem. Nagle przypomniałam sobie treść tajemniczego listu.

- Między innymi to Lily i James umarli? Zostali zdradzeni przez przyjaciela? – spytałam i przysunęłam się do mamy.

- Tak – Bella otarła łzę, która właśnie spływała po jej policzku. – Zabił ich osobiście… Ten, Którego… Ach… Voldemort! Chciał zabić też ich synka! Tego małego, słodkiego Harry’ego, ale zaklęcie się tak po prostu od niego odbiło i ugodziło samego V-Voldemorta… Z tego, co wiemy, Harry’emu została tylko blizna na czole w kształcie błyskawicy. Nic więcej… Tylko blizna… - teraz łzy spływały po jej policzkach, jakby brały udział w wyścigu.

- Wtedy uciekliście do Francji?

- Nie. Uciekliśmy kilka miesięcy wcześniej. Tak dokładnie, to dzień po twoim roczku – powiedział spokojnie tata. – To Albus Dumbledore, czyli dyrektor szkoły, do której zaczniesz uczęszczać we wrześniu, zaproponował nam ucieczkę. Zgodziliśmy się przeprowadzić do Francji. Postanowiliśmy zapomnieć o magicznym świecie. No, przynajmniej na jakiś czas. Uznaliśmy, że lepiej będzie, jeśli  częściowo zapomnimy, to zaczniemy żyć normalnie, jak mugolska rodzina. Między innymi, to wszystko ze względu na ciebie, Lucy. Baliśmy się o ciebie. To dlatego nie dowiedziałaś się o magii, dlatego nie dostałaś listu z Hogwartu. Wszystko przez to, że wciąż prześladowały nas myśli, że zwolennicy Sama-Wiesz-Kogo wytropią nas i się zemszczą, a przede wszystkim, że zrobią coś tobie – westchnął i uśmiechnął się do mnie przyjaźnie. Odwzajemniłam ten uśmiech i objęłam mamę.

            Na początku wypowiedzi taty czułam się trochę zawiedziona i zła, ale potem zrozumiałam, że nic mi nie mówili o magii, tylko dla mojego bezpieczeństwa. Chcieli mnie chronić przed Lordem Voldemortem… Znaczy się… Ech… Wolę mówić Voldemort. Ładniej brzmi… Dobra! Wracając do tematu, nie mam za złe moim rodzicom tego, że nie powiedzieli mi o magii i o tej całej mrocznej przeszłości. Można powiedzieć, że w pewnym sensie wyrzekli się tego, kim byli. A byli czarodziejami.

 - To kiedy się przeprowadzamy? – wstałam i podeszłam do okna.

            Świeciło słońce, a na niebie nie było śladu ani jednej chmury. Jakieś dzieci grały w klasy na chodniku. Przypomniała mi się pewna scena z mojego życia. Miałam wtedy 5 lat i też grałam w klasy, tyle, że sama. Inne dzieci nie chciały się ze mną bawić. Uważały, że jestem dziwna. Bały się ze mną zadzierać, bo gdy byłam zła, lub szczęśliwa, wokół mnie działy się dziwne rzeczy. Teraz już wiem, że to była właśnie magia. Nieświadomie czarowałam.

            I właśnie wtedy, gdy miałam 5 lat i znowu samotnie się bawiłam, wydarzyło się coś zupełnie dla mnie niespodziewanego. Podeszła do mnie dziewczynka w moim wieku i spytała, czy może się ze mną pobawić. Tak właśnie poznałam Elisabeth Blue.

            Tamtego dnia zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami i byłyśmy praktycznie nierozłączne. Poszłyśmy razem do podstawówki i zostałyśmy przydzielone do jednej klasy. Tam znalazłyśmy wiele nowych przyjaciół. Wszystkich bardzo lubiłam, ale to Lizzy rozumiała mnie najbardziej. Kochałam ją jak siostrę.

            Możecie sobie tylko wyobrazić, co czułam, gdy po skończonej podstawówce, Lizzy wyjechała z rodzicami do Anglii. Od tamtego zdarzenia minęły 4 lata. Bardzo tęsknię za Lizzy. Piszemy do siebie listy, jednak to nie to samo, co rozmowa na żywo…

- Lucy? Halo? – moje rozmyślenia przerwał tata.

- Co? Ach… Tak. O co ja?... To kiedy wyjeżdżamy?

- Dzisiaj.

            Już chciałam coś powiedzieć, gdy nagle przez okno kuchenne wleciała sowa, upuściła list na stolik obok mnie i szybko wyleciała na dwór. Chwilę patrzałam na okno w kuchni. Nie… Przewidziało mi się. Sowy nie mogą roznosić poczty!

- Co to?... – jęknełam.

- Sowia poczta – oznajmiła mama. – Jeden ze sposobów komunikowania się czarodziejów.

- Ach… No tak. To dlatego sowy ciągle latały wokół naszego domu? Komunikowaliście się z innymi czarodziejami?

- No wiesz, Lucy, musieliśmy wiedzieć, co się dzieje.

            Kiwnęłam głową i spojrzałam na kopertę. Była lekko żółta i zielonym atramentem było na niej napisane:

            Lucille Evangeline Black

            Lyon, Francja, ul. Św. Patryka 16

            Salon

- O! To chyba do ciebie, Lucy – mama zaklaskała w dłonie.

- Jak to do mnie?… O ile mnie pamięć nie myli, to nazywam się Lucy Isabelle McGrean…

- Dziewczyny! – wtrącił tata. – My tu gadu, gadu, a trzeba już ruszać!

- Ale tato! Ten list…

- Jak będziemy na miejscu, to wszystkiego się dowiesz! Och… - spojrzał na rozbitą szklankę, którą wcześniej upuściła mama. Podciągnął lewą nogawkę spodni i wyjął ze skarpety jakiś długi patyk i wycelował w potłuczone szkło, mrucząc – Reparo!

- T-to ja może pójdę się spakować – powiedziałam wyjątkowo wysokim głosem.

- Ależ Lucy! To nie będzie potrzebne – oznajmił tata i wykonał ruch magicznym patykiem, jak mniemam różdżką.

            Najpierw usłyszałam hałas na górze, a potem ni stąd, ni z owąd, kilka ciężkich walizek i toreb wleciało tak po prostu do pokoju.

- Dobrze… - Isabelle zaczęła liczyć walizki. Kiedy już je policzyła, zwróciła się do mnie. – Skarbie, weźmiesz dwie torby i walizkę, a następnie złapiesz tatę za rękę.

-Po co?

-Będziemy się teleportować! – uśmiechnął się Igor.

            Posłusznie wzięłam pakunki i stanęłam obok taty. Byłam strasznie podekscytowana, choć wyglądałam na bardzo przerażoną.

- Gotowe? No to lecimy! – powiedział tata i razem z mamą chwyciłyśmy go za rękę.

            W następnej chwili obraz mi się zamazał i poczułam szarpnięcie w okolicach brzucha. Widziałam różne światła, aż poczułam grunt pod nogami i zakręciło mi się w głowie. Wylądowaliśmy na jakiejś trochę szarej ulicy. Spojrzałam na tabliczkę z jej nazwą.

Byliśmy na Grimmuald Place.

*****

No witam :)

Po pierwsze: Jak widzicie, zmieniłam narrację na pierwszoosobową i przy niej już zostanę :D

Po drugie: Dziękuję za Wasze komentarze do poprzednich postów! Nie spodziewałam się, że aż tyle osób to skomentuje! Jesteście kochani <3

Po trzecie: W pierwszym rozdziale obiecałam dedykacje dla tych, którzy odgadną, kto była na zdjęciu, które znalazła Lucy. Zaliczałam też pół trafne odpowiedzi. Tak więc ten rozdział dedykuję:

~ Weronice Bieńko

~ Adriannie Wołtosz

~ M.M.

~ Lunie Prau

~ Julce K.

~ Pannie Zgredkowej

~ Angie Saramego

~ Rose

♥♥♥

Po czwarte: Ten rozdział jest dłuższy od poprzedniego, gdyż wyjeżdżam w sobotę na tydzień do Czech. Więc można powiedzieć, że długość rozdziału jest taką nagrodą. xD

Po piąte: Jeśli chcecie być na bieżąco z wpisami, to zobaczcie na prawo! Jest tam tekst 'Dołącz do tej witryny' :)

I po szóste: KOCHAM WAS! <3 

Czytasz ---> Komentujesz :)

Ale się rozpisałam! :D