Miniaturka - "Masz piękne oczy, Potter"

To moja pierwsza miniaturka, jaką kiedykolwiek napisałam :)

Zajęła drugie miejsce w konkursie literackim, więc nie jest chyba taka zła :D

Rozpiszę się pod koniec, a teraz zapraszam do czytania :*

PS. Miniaturka o pairingu SCORILY ;3

- Lily! Lily! – zawołała Ginny Potter swoją 11-latnią córkę. – Lily! Zgadnij jaki list do ciebie przyszedł! – Ginny była uśmiechnięta i wpatrywała się w kopertę, na której widniał herb szkoły magii i czarodziejstwa Hogwart.

Chwilę potem uradowana Lily stała już przy mamie. Była bardzo podekscytowana. W końcu nie na co dzień dostaje się list z Hogwartu!

- Mogę pokazać go chłopakom? – spytała dziewczynka. Jej oczy były jak małe świecące iskierki.

- Pewnie. Chodźmy! – Ginny poklepała córkę po ramieniu i razem wyszły przed dom.

- Albus! James! – krzyknęła Lily do braci, którzy byli po drugiej stronie ulicy. – Patrzcie!!! – uniosła wysoko list z Hogwartu.

- Brawo, siostra! – powiedział roześmiany Albus.

- Widzę, że jeszcze go nie otworzyłaś – odezwał się równie roześmiany James. – Chodź! Zrobimy to razem!

Do Lily chyba nie dotarło, co powiedzieli do niej bracia. Była zbyt zajęta wpatrywaniem się w kopertę. W tym czasie z domu wyszedł Harry Potter  – ojciec Lily, Albusa i Jamesa. Objął Ginny w pasie i uśmiechnął się do Lily.

-  No leć do chłopaków otworzyć list -  zachęciła córkę Ginny.

Mała przytaknęła szybko i rzuciła się uradowana w stronę braci. Niestety nie zauważyła nadjeżdżającego z szybką prędkością samochodu. Kilka sekund potem usłyszała trzask, a następnie nie czuła już nic i widziała tylko ciemność…

I tak Lily Luna Potter nie pojechała do magicznej szkoły. Zapadła w śpiączkę. Przez rok leżała w łóżku szpitalnym, a jej cała rodzina i znajomi rodziny czekali na dzień, gdy mała z powrotem otworzy oczy.

Po roku obudziła się. Wszyscy się cieszyli. Oprócz niej samej. Lekarze oznajmili, że czekają ją jeszcze miesiące rehabilitacji by mogła sprawnie i normalnie funkcjonować. Przez kolejne dwa lata Lily uczyła się w domu. Jej matka Ginny przekazywała jej dokładnie wiedzę i uczyła zaklęć. Dziewczyna szybko i chętnie zdobywała wiedzę o historii magii. Ale wciąż bardzo żałowała, że nie może robić tego wszystkiego w Hogwarcie. Wiele razy błagała matkę, by znalazła jakieś zaklęcie, które uczyniłoby ją zdrową. Ginny nie zgadzała się. Nie chciała ryzykować niepowodzeniem.

Lily często dostawała listy od braci. Ale to pogrążało ją w smutku jeszcze bardziej.

Aż w końcu po trzech latach, w dzień wypadku, w wieku czternastu  lat, dowiedziała się, że jest już w zupełności sprawna i… otrzymała nowy list z Hogwartu. Uśmiech znów zawitał na jej twarzy. Jej bracia, matka i ojciec cieszyli się razem z nią.

Trzy tygodnie przed rozpoczęciem nauki wraz ze swoim bratem Albusem i tatą Harrym udała się na ulicę Pokątną, by kupić rzeczy niezbędne do szkoły.

Fascynowało ją wszystko co widziała, uśmiechała się do każdej napotkanej osoby. Była szczęśliwa jak nigdy dotąd.

Miała już kupiony kociołek, nową różdżkę i książki.

- Kochanie – odezwał się Harry. – Ja i Albus pójdziemy na chwilę gdzieś… później się dowiesz, gdzie, a ty idź przymierzać szaty. Dobrze? – wymawiając ostatnie słowo uśmiechnął się do córki.

- Ok -  Lily odwzajemniła uśmiech. – Tylko kiedy będziecie z powrotem?

- Za jakieś 20 minut -  odpowiedział Harry. – No to do zobaczenia córeczko – powiedział i odszedł gdzieś z synem.

- Do zobaczenia… - odpowiedziała Lily. Po chwili przypomniała sobie, że nie wie gdzie jest sklep z szatami. Szukała wzrokiem taty i brata, ale na próżno.

- No pięknie… - powiedziała sama do siebie i poszła w przeciwną stronę niż Harry i Albus.

Mijała po drodze przeróżne sklepy, ale nigdzie nie było tego sklepy, którego szukała. Idąc zapatrzyła się na miotły na wystawie, gdy nagle… BUM! Zderzyła się z kimś. Kociołek wraz z książkami i różdżką spadł z hukiem na ziemię. Lily od razu kucnęła i zaczęła zbierać książki. Osoba, z którą się zderzyła, zaczęła jej pomagać.

- Na prawdę przepraszam – mówiła z przejęciem Lily. – Powinnam była patrzeć gdzie idę… - skończyła zbierać książki i sięgnęła po różdżkę. Jej dłoń spotkała się z dłonią osoby, która jej pomagała dotychczas bez słowa. Szybko cofnęła rękę, a osoba podała jej różdżkę. Dziewczyna pośpiesznie włożyła ją do kociołka i wstała. Była tak czerwona, że śmiało można było porównać ją z dojrzałym pomidorem.

Lily podniosła wzrok i jej oczy przybrały wielkość piłek golfowych. Otóż stał przed nią jeden z najprzystojniejszych chłopaków jakich w życiu widziała. Bardzo jasne blond włosy świetnie komponowały się z jego szarymi oczami. Nie był za bardzo opalony, ale nie też bardzo blady. Był ubrany na czarno. Lily zamarła.

- Coś ze mną nie tak? – spytał chłopak po dłuższej chwili. Śmiał się lekko.

Lily nagle oprzytomniała.

- N-n-nie… Jesteś świetny! Znaczy się… wyglądasz świetnie… Znaczy… Wszystko z tobą w porządku… - czuła, że zaraz spali się ze wstydu.

- To dobrze – powiedział blondyn nadal się śmiejąc. – W takim razie, cześć – puścił jej oczko i już miał odchodzić, gdy Lily ponownie się odezwała.

- Dzięki za pomoc… No z tymi podręcznikami i w ogóle… Cześć! – mówiła bardzo wysokim tonem.

- Nie ma za co – chłopak odwrócił się i odszedł.

Lily stała jak wryta w ziemię. Po raz pierwszy jakiś chłopak puścił do niej oczko!

Chwilę tak stała rozmarzona, ale opamiętała się i zaczęła się rozglądać wokoło za sklepem z szatami.

- Zgubiłaś się? – usłyszała głos tuż obok swojego prawego ucha. Odskoczyła i znowu zobaczyła tego przystojnego chłopaka.

- Nie, nie… - wstrzymała powietrze. – Tak! – wypuściła powietrze. Teraz nie wyglądała już jak pomidor. W tej chwili była tak czerwona jak burak.

Blondyn znowu się zaśmiał.

- Słodka jesteś, wiesz? – powiedział, a Lily o mało co znowu nie upuściła kociołka. – Jakiego sklepu szukasz?

- Z szatami. Dla czarodziejów. Takich czarnych. Idę do Hogwartu. Na czwarty rok. Będę tam po raz pierwszy – mówiła bardzo szybko i nie zastanawiała się nawet o czym mówi. Myślała o czym innym. TEN chłopak nazwał JĄ słodką!

- Szukasz sklepu Madame Malkin?

- T-Tak…

- Zaprowadzić cię tam?

- T-tak… A tak w ogóle, to Luna jestem! Znaczy się Lily! Luna to moje drugie imię – wyciągnęła do niego rękę.

- Scorpius – uścisnął jej dłoń. – Miło mi.

Lily odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem, po czym razem ruszyli w głąb ulicy Pokątnej.

Szli chwilę w milczeniu, gdy w końcu Scorpius się odezwał.

- To trochę dziwne… Idziesz na czwarty rok do Hogwartu, a będziesz tam pierwszy raz?

- No… Bo wiesz… - no i Lily zaczęła mu opowiadać swoją historię. Mówiła o wypadku, długiej rehabilitacji i o ponownym przyjściu listu z Hogwartu.

- Chwila… -  Scorpius stanął na chwilę i zaczął przyglądać się uważnie Lily. -  Czy ty przypadkiem nie masz na nazwisko ‘Potter’?

- Tak… Skąd to wiesz? – dziewczyna była bardzo zaskoczona.

- To ty jesteś siostrą Albusa! – wykrzyknął Scorpius, a parę osób dziwnie się na niego spojrzało. – Opowiadał mi o tobie.

- Znasz mojego brata?

- No pewnie, że znam! Jesteśmy na tym samym roku w Hogwarcie. Na dodatek w tym samym domu, w Slytherinie.

Lily nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc odpowiedziała zwykłe ‘Wspaniale’ i dalej ruszyli w stronę sklepu z szatami Madame Malkin. Chwilę potem byli już na miejscu.

- Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś – powiedziała rudowłosa patrząc się w piękne oczy Scorpiusa. Miała ochotę się na niego rzucić. Szybko jednak pozbyła się tych myśli.

- Nie ma za co. To była czysta przyjemność chodzić po Pokątnej z taką dziewczyną – puścił do niej oczko, a ona oblała się ciemnoróżowym rumieńcem.

- W każdym razie.. Dziękuje… - i bez zastanowienia podeszła bliżej niego, wspięła się na palce. Już chciała dać mu w podzięce buziaka w policzek, ale on niespodziewanie obrócił lekko głowę tak, że Lily pocałowała go prosto w usta.

Gdy się zorientowała, co zrobiła, szybko odskoczyła od blondyna.

- Musze iść przymierzyć szaty. Cześć! – wydukała z trudem i wbiegła do sklepu Madame Malkin. Gdy obejrzała się po kilku sekundach, Scorpiusa już nie było. Odetchnęła z ulgą. Właśnie przed chwilą pocałowała w usta dopiero co poznanego chłopaka. Nie było to zamierzone, ale… Zrobiła to!

Podczas przymierzania szat myślała tylko o jednym – Co teraz sądzi o niej Scorpius? Było jej głupio, że najpierw go pocałowała, a potem uciekła do sklepu z ciuchami. Nawet nie zobaczyła jego reakcji… A może mu się to podobało? Może on specjalnie przekręcił głowę?

Z tych myśli wyrwał ją głos jej taty.

- Lily! Niespodzianka! – krzyknął, a do sklepu wkroczył Albus trzymając klatkę, a w niej piękną i dużą śnieżnobiałą sowę. Lily podskoczyła z radości już kompletnie zapominając o Scorpiusie. Gdy już kupiła szaty i inne potrzebne rzeczy, wzięła od Albusa klatkę z sową.

- Jak ją nazwiesz? – spytał Harry.

- Hedwiga II – odpowiedziała Lily uśmiechając się szeroko do ojca. Sowa zahuczała głośno.

Nim Lily się obejrzała, już był 1 września. Wraz ze swoją rodziną Potterów i Weasleyów udała się na magiczny peron 9 i ¾. Pożegnała się z mamą i starszym bratem Jamesem. Do taty powiedziała zwykłe ‘Do widzenia!’, ponieważ wiedziała, ze raz na jakiś czas przyjeżdża do Hogwartu na swoje wykłady na temat Obrony przed Czarną Magią.

Uściskała ciocię Hermionę, wujka Rona i razem ze swoją kuzynką Rose, kuzynem Hugo i Albusem weszła do ‘Hogwart Express’. Oczywiście jeszcze Harry pomógł wnieść jej bagaże.

Kiedy miał wychodzić, zatrzymał się i spojrzał na Lily.

- Lily, skarbie… Jeśli tylko coś się stanie… Jeśli ktoś będzie ci dokuczał… Wyślij od razu do nas Hedwigę. Albo idź do Albusa. On na pewno ci pomoże – mówił z przejęciem.

- Spokojnie, tato – Lily uśmiechnęła się przyjaźnie. – Na pewno nic mi nie będzie. Będę się trzymać Rose. Przecież wiesz, jaka ona jest. Nic mi przy niej nie grozi.

- Dobrze… Chodzi o to, że… Eh… - nie wytrzymał i przytulił do siebie córkę. – Boję się o ciebie – puścił ją. W jego oczach były łzy szczęścia. – Za szybko rośniesz, kochanie.

- Kocham cię, tato – Lily uścisnęła Harry’ego.

- Ja ciebie też, córeczko – pocałował ją w czoło. – Dobra. Idź do przedziału! Do zobaczenia! – i wybiegł z pociągu. Lily jeszcze chwile stała przed wejściem do przedziału.

- Lily? Masz zamiar całą podróż spędzić przed przedziałem? – zapytała przyjaźnie Rose.

- Nie! – Lily weszła do przedziału i usiadła obok Albusa. – Jak jest w Howarcie?

- W Hogwarcie? Jest świetnie! – Albus objął siostrę ramieniem. – Na pewno ci się spodoba.

Lily patrzała na znikających za zakrętem rodziców i wujostwo… Tak. To będzie wspaniały rok. I nagle… Pomyślała o Scorpiusie.

Jechali ładnych parę godzin. Żartując, śmiejąc się i zajadając przeróżne przysmaki. Aż w końcu dojechali na stację w Hogsmeade. Lily była tak podniecona, że jako pierwsza wybiegła z pociągu. Nagle usłyszała donośny i mocny głos.

- Pirszoroczni! Pirszoroczni do mnie!

Obejrzała się i zobaczyła wielkiego i grubego mężczyznę z gęstymi brązowymi włosami i brodą. Był o wiele większy od przeciętnego mężczyzny. „To pewnie Hagrid”, pomyślała i poszła z Rose w stronę powozów. Już miała wchodzić do powozu, gdy usłyszała głos Hagrida.

- Lily! Lily Potter! – szedł w stronę powozów. – Która z was to Lily Potter?

- Ja… - powiedziała nieśmiało rudowłosa i stanęła przed pół-olbrzymem.

- Cholibka! Aleś ty do mamusi podobna! Niech skonam! – to wywołało u Lily cichy śmiech. – Chodź za mną. To twój pierwszy raz w Hogwarcie, więc popłyniesz łódką z pirszorocznymi! – oznajmił podekscytowany.

Chwilę później Lily siedziała już w jednej z łódek. Gdy wypłynęli na jezioro, widok zaparł jej dech w piersiach. Wielki zamek wznoszący się na wzgórzu, oświetlony blaskiem księżyca. ‘Witaj w domu, Lily’ – powiedziała cicho sama do siebie.

Gdy weszła do sali wejściowej z innymi pierwszoroczniakami, powitała ich nieco starsza czarownica. Była ubrana w ciemnozieloną szatę i miała bardzo mocny kok.

- Witajcie, nazywam się Minerwa McGonagall. Jestem dyrektorką Hogwartu i będę uczyła was transmutacji. Zaraz wejdziecie do Wielkiej Sali, gdzie odbędzie się ceremonia przydziału. Każde z was trafi do jednego z czterech domów – Hufflepuffu, Ravenclawu, Gryffindoru lub Slytherinu. Tak więc, proszę za mną.

Drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się. Było w niej pełno uczniów. Lily pewnie dziwnie wyglądał wśród tych wszystkich niższych od siebie pierwszorocznych, ale nie przejmowała się tym. To był jej wielki dzień i nikt nie mógł jej tego popsuć, a jednak… Spojrzała lekko w lewo i przy jednym z długich stołów zobaczyła Scorpiusa. Od razu straciła pewność siebie i oblała się rumieńcem. Przestała słuchać. Stała jak osłupiała i patrzała, jak profesor McGonagall coś mówi. Potem pierwszoroczni po kolei podchodzili do stołka, siadali na nim i nakładali na głowę Tiarę Przydziału. Nagle coś wytrąciło ją z zadumy.

- Potter, Lily – wyczytała z uśmiechem McGonagall.

Lily podeszła do stołka, usiadła na nim i nałożyła Tiarę na głowę.

- Kolejna z klanu Potterów! – wykrzyknęła Tiara, a w Sali zrobiło się zupełnie cicho. – Gdzie by cię tu przydzielić… Hmm… GRYFFINDOR!

Przy stole Gryffindoru zahuczało i uczniowie zaczęli klaskać. Lily odłożyła Tiarę i pomaszerowała do Gryfonów. Usiadła obok Rose i Hugo. Nieszczęsny los sprawił, że miała idealny widok na Scorpiusa. Zapatrzyła się na niego. Wyglądał cudownie. Miał lekko rozczochrane włosy i uśmiechał się od ucha do ucha. Nagle ich spojrzenia się spotkały. Chwilę patrzeli na siebie, gdy Scorpius puścił do niej oczko. Lily zmieszała się i zaczęła pochłaniać udka kurczaka, które jakimś magicznym sposobem pojawiły się przed nią.

Kilka godzin później leżała już w łóżku w swoim dormitorium wraz z czterema nowo poznanymi koleżankami – bliźniaczkami Dianą i Nadią Mitchell, Amelią Brooks i Evą Green.

Nim się obejrzała, był już listopad. Znała już na pamięć cały plan szkoły, radziła sobie świetnie z lekcjami (najlepiej z Eliksirów i zielarstwa) i zaprzyjaźniła się na dobre z Evą. Ale też codziennie, na każdym posiłku patrzyła się na Scorpiusa. Z resztą, on też się na nią patrzał. Szczególnie pamiętna była uczta w Noc Duchów. Wtedy Scorpius do niej pomachał i wysłał jej liścik z tekstem „Masz śliczne oczy, Potter”. Jednak nie zamienili ze sobą słowa na żywo od czasu tego incydentu z pocałunkiem. Szczerze, to Lily to pasowało. Patrzenie na niego w zupełności jej wystarczało. Czasem unikała go na korytarzach. Aż pewnego dnia…

Lily szła sobie spokojnie na wykład Obrony Przed Czarną Magią, który miał prowadzić jej tata. Gdy nagle zauważyła Scorpiusa, który szedł w jej stronę. Szybko „upuściła” książkę i schyliła się po nią. Gdy wstała, Scorpiusa już nie było. Korytarz opustoszał. Rudowłosa poszła przed siebie. Po chwili poczuła jak ktoś obejmuje ją w talii.

- Mam wrażenie, że mnie unikasz, Potter – ktoś wyszeptał jej do ucha.

Lily gwałtownie odepchnęła tego kogoś. To był Scorpius.

- Nie unikam, Malfoy – poczuła jak się czerwieni.

- Nie, w ogóle! – powiedział z ironią.

- A.. A co ty w ogóle do mnie masz? Przecież się nie znamy. Skąd możesz wiedzieć, czy cię unikam, czy nie? – Lily naburmuszyła się tak, że wyglądała jak wściekły, rudy kot.

- To proste – oparł się o ścianę. – Najpierw mnie całujesz, a teraz unikasz.

Lily nie odpowiedziała, tylko tupnęła głośno nogą i odeszła w stronę sali, w której już pewnie trwał wykład. Nie wiedziała dlaczego, ale była wściekła na Scorpiusa.

Po kilku minutach weszła do klasy, gdzie Harry opowiadał o zaklęciu Patronusa. Bez słowa usiadła między Evą a Amelią i udawała, że słucha wykładu ojca. Tak naprawdę wymyślała nowe przezwiska dla Scorpiusa.

Po wykładzie wszystko opowiedziała Evie (która już od jakiegoś czasu była wtajemniczona w sprawę incydentu z pocałunkiem).

- I co zamierzasz z tym zrobić? – zapytała Eva gdy usiadły w kącie pokoju wspólnego Gryfonów.

- Ale z czym? – spytała Lily biorąc łuk piwa kremowego.

- No… - tutaj Eva ściszyła głos. – ze Scorpiusem…

- A co niby miałabym zrobić? Nadal będę go unikać. I przestanę się na niego patrzeć na każdym posiłku w Wielkiej Sali.

Jak postanowiła, tak też zrobiła. Nie patrzała na niego w ogóle. Za to Scorpius za wszelką cenę starał się zwrócić jej uwagę na siebie. Zaczepiał ją na korytarzach, robił różne psikusy i wysyłał listy sowią pocztą. Im ona bardziej go ignorowała, tym on bardziej chciał, by się nim zainteresowała. Tak miął tydzień, dwa tygodnie, trzy…

W końcu nadeszło Boże Narodzenie. Na dworze było zimno, ciągle padał śnieg. Część uczniów wyjechała do swoich rodzin. Jednak większość została w szkole. W tym byli Lily, Rose, Hugo i Albus, gdyż ich rodzice zostali zaproszeni na święta do Hogwartu. Eva też została, co bardzo ucieszyło Lily. Niestety, Scorpius też został.

W dzień Wigilii Lily poszła z mamą i z Evą na spacer po Hogwarcie. Szły właśnie przez bardzo długi korytarz, gdy z naprzeciwka nadszedł Scorpius. Lily od razu przewróciła oczami i zaczęła opowiadać mamie o lekcjach opieki nad magicznymi stworzeniami. Udawała, że nie widzi, jak Scorpius idzie w ich kierunku, a na jego twarzy maluje się przepiękny uśmiech.

- Dzień dobry, pani Potter – oznajmił z uśmiechem, lekko się kłaniając Ginny.

- Oh, dzień dobry… - powiedziała zaskoczona Ginny.

- Scorpius Malfoy – wyciągnął ku niej dłoń. – Miło mi w końcu panią poznać.

Ginny oblała się rumieńcem, ale nie dała po sobie poznać, że ją zszokowało zachowanie młodego chłopaka.

- Wzajemnie – odpowiedziała, podając mu dłoń. On ją ucałował.

- O! Cześć Evo. Hej Lily! – powiedział to z takim zaskoczeniem, jakby dopiero teraz zauważył dwie czternastolatki obok Ginny.

- Hej Scorpius – uśmiechnęła się Eva i lekko szturchnęła Lily w ramię.

- Cz-cześć – bąknęła Lily patrząc w okno. Była wściekła. Miała ochotę potraktować go niezbyt przyjemnym zaklęciem.

- Panie wybaczą, ale muszę iść. Umówiłem się z Albusem na amatorski trening Quidditcha. Do widzenia – skinął głową i odszedł.

Ginny była podekscytowana i zaskoczona. Eva zdziwiona, że Malfoy zna jej imię. Lily czuła, jak jej wnętrzności skręcają się i latają we wszystkie strony. Chwile szły w milczeniu, którą przerwała Lily.

- Wy idźcie dalej… Ja chyba upuściłam zegarek po drodze. Dogonię was – i pognała w ślad za Scorpiusem. Dopadła go na schodach. Złapała go gwałtownie za ramiona i przycisnęła do ściany.

- Co… To… Miało… Być?! – syczała przez zaciśnięte zęby.

- Kulturalne przywitanie z matką mojego przyjaciela, jej córką i przyjaciółką córki – odpowiedział blondyn z uśmiechem.

- Oh błagam cię! Nie wciskaj mi kitów! Zrobiłeś to specjalnie!

- Eh… Masz rację. Specjalnie, bo chciałem, byś chociaż się do mnie odezwała.

- Jesteś żałosny! Podstępny, głupi, przebiegły i… - tutaj urwała, bo Scorpius wyrwał się z jej rąk, ujął jej twarz w dłonie i zaczął ją całować.

Lily nie wiedziała, co ma robić. Była rozwścieczona i szczęśliwa za razem. Powinna się od niego odkleić i dać mu z liścia jak należy, ale on tak dobrze całował… Nawet nie kontrolowała tego, że chwyciła jego dłonie i położyła na swojej talii i sama splotła swoje ręce wokół jego szyi. Całowali się dość długo, ale Lily się po czasie opamiętała. Wyrwała się z jego uścisku i zaczęła okładać pięściami jego tors.

- Ty mały, wredny, podstępny gnomie! – wymierzyła mi siarczystego liścia w policzek i uciekła do pokoju wspólnego Gryfonów.

Scorpius stał jeszcze chwilę na schodach pocierając swój czerwony policzek. Na jego twarzy widniał uśmiech.

Lily nie odzywała się do nikogo aż do uczty wigilijnej. Usiadła obok Evy i opowiedziała jej dyskretnie o wszystkim, co zaszło między nią a Scorpiusem. Gdy powiedziała jej o pocałunku, Eva zakrztusiła się sokiem z dyni.

- Jak to się stało, że cię pocałował? – spytała, gdy już ochłonęła.

- No po prostu. Ja go wyzywałam, a on mnie złapał i pocałował. A teraz bezczelnie ciągle na mnie patrzy!

Eva spojrzała dyskretnie w stronę Scorpiusa. Rzeczywiście patrzał się ciągle na Lily.

- Lily… - zagadała bardzo cicho Amelia. – Nie chcę cię niepokoić, ale od początku uczty ten blondyn ze Slytherinu się ciągle na ciebie gapi…

- No… Podejrzane! – do rozmowy włączyły się bliźniaczki Mitchell.

- Jakby nie miał innego zajęcia – oznajmiła Diana z przejęciem.

- Wiem... – powiedziała Lily i cała piątka pochyliła się bardziej nad stołem, aby nikt ich nie słyszał. – I to mnie już trochę irytuje.

- Podobasz mu się! – oznajmiła podekscytowana Amelia.

Lily już chciała zaprzeczyć, gdy usłyszała głos Evy.

- Tak, podoba się. Nawet ją dzisiaj pocałował! – wszystkie trzy (Amelia, Nadia i Diana) wydały z siebie głuchy okrzyk i spojrzały na Malfoya, który nadal patrzał się na Lily.

- Dobra… Lily, opowiesz nam więcej po uczcie w dormitorium. Na razie jedzmy, bo inni mogą pomyśleć, że spiskujemy… No i mogą nas podsłuchać – Diana się uśmiechnęła i zaczęła wcinać pierogi. Reszta zrobiła to samo.

Lily ciągle czuła na sobie wzrok Scorpiusa. W pewnej chwili nie wytrzymała, wzięła łyżeczkę do ręki i zastukała nią kilka razy w swoja szklankę, po czym stanęła na swoim krześle.

- Przepraszam, profesor McGonagall? Czy mogłaby pani zwrócić uwagę Scorpiusowi Malfoy’owi i poprosić aby z łaski swojej przestał się na mnie gapić? – Wypowiedziała te słowa głośno i wyraźnie z wymuszonym uśmiechem. Wszyscy uczniowie i grono nauczycielskie umilkli i patrzeli teraz to na nią, to na bladego jak trup Scorpiusa.

- Ale o co chodzi, Potter? – spytała profesor McGonagall z zaskoczeniem.

- Chciałam prosić o to, by pani upomniała Scorpiusa Malfoya, żeby... – urwała.

- Fakt, przepraszam – Scorpius stanął na swoim krześle. – Moja wina. Nie powinienem tak perfidnie się na nią patrzeć, ale, kiedy ja nie potrafię?... – wskoczył na stół. – I teraz chciałbym coś wyznać. Ta dziewczyna – pokazał na Lily, która nadal stała jak wryta na krześle. – To najbardziej nieznośna i dziwna dziewczyna jaką w życiu spotkałem. Gdy po raz pierwszy się widzieliśmy, pocałowała mnie na pożegnanie. Przez pierwsze dwa miesiące szkoły to ona się na mnie ciągle patrzała na każdym posiłku. – zaczął chodzić po stole Ślizgonów jak po korytarzu, nie zwracając uwagi na jedzenie. – Ciągle mnie unikała, aż w końcu zagadałem. I wiecie co? Spławiła mnie!

- Panie Malfoy! Proszę zejść ze stołu i skończyć gadać! – rozkazała McGonagall.

- Jeszcze chwilka, pani profesor – uśmiechnął się do dyrektorki i kontynuował wypowiedź. – Na czym to ja… Aha. Po tym jak mnie spławiła, nie dałem za wygraną. Wysyłałem jej przeróżne listy, zaczepiałem, a ona nic. Dzisiaj…

- MALFOY! SKOŃCZ! – wrzasnęła Lily, ale Scorpius ją zignorował i mówił dalej.

- Dzisiaj spotkałem na korytarzy ją, jej przyjaciółkę i matkę. Grzecznie się przywitałem i odszedłem. Ale Lily pobiegła za mną i dopadła mnie. Warczała coś o tym, że zrobiłem to specjalnie, wyzywała mnie i wtedy…

- MALFOY! ZAMKNIJ MORDĘ! – Lily krzyknęła jeszcze głośniej niż poprzednio i wyciągnęła różdżkę. Skierowała ją w Scorpiusa.

- … Pocałowałem ją. Nie stawiała oporu, a potem spoliczkowała mnie i uciekła – Scorpius udawał, że nie widzi różdżki, którą Lily trzymała w lekko trzęsącej się ręce.

- EXPELLIARMUS! – wydarła się, a lekka smuga czerwonego światła poleciała w stronę Scorpiusa, który ledwo co uniknął trafienia zaklęciem. Uczniowie wstrzymali oddech.

- LILY! CO TY WYPRAWIASZ?! – tym razem krzyknął Harry. Lily go jednak zignorowała. Była rozwścieczona i czerwona jak nigdy.

- Spokojnie, Panie Potter. Właśnie dochodzę do końca – oznajmił Scorpius i spojrzał na Lily. Wypowiadając kolejne zdanie patrzał tylko na nią. W jej tryskające złością oczy. – I pomimo tego, że Ta Dziewczyna jest najdziwniejszą i najbardziej chamską osobą jaką znam i nie chce mnie znać, to jestem w niej zakochany. – zaczął powoli iść po stole w stronę Lily, która opuściła swoją różdżkę na dół. – I to od pierwszego spotkania na ulicy Pokątnej. Od pierwszego wejrzenia. Kiedy po raz pierwszy spojrzałem w jej oczy, zobaczyłem jak się rumieni… - był już na równi z Lily. Zszedł ze stołu na posadzkę i stanął przed nią na stole Gryfonów. – Już wtedy wiedziałem, że jest wyjątkowa.

            Zapadła cisza. Uczniowie, nauczyciele i rodzina Lily… Wszyscy milczeli i patrzyli na rudowłosą dziewczynę i na blondyna.

            Scorpius stał przed Lily. Patrzeli sobie w oczy. W oczach chłopaka można było dostrzec iskierkę nadziei i napięcia. Denerwował się i to bardzo. Lily nie wiedziała co powiedzieć. Czuła się teraz podle. Ciągle go ignorowała, a on był po prostu w niej zakochany… A ona myślała, że on to wszystko robi jej na złość. Spojrzała na niego, a jej oczach zaszkliły się łzy.

- Przepraszam – wyszeptała do niego i wybiegła z Wielkiej Sali.

- Lily! Czekaj – Scorpius wybiegł za nią. W Sali wybuchły podniecone głosy.

            Dogonił ją na ruchomych schodach.

- Lily, jeśli coś powiedziałem nie tak, to ja przepraszam…

Czternastolatka odwróciła się do niego. Płakała.

- Właśnie chodzi o to, że nic nie powiedziałeś nie tak i nie masz prawa mnie za nic przepraszać. To ze mną jest coś nie tak.

- Nie mów tak… - powiedział blondyn i zaczął powoli do niej podchodzić.

- Będę tak mówić, bo to prawda. Przez ten cały czas ignorowałam cię i myślałam, że robisz to wszystko, aby mnie potem ośmieszyć. Teraz mi uświadomiłeś, że się myliłam. Jestem potworem… - ukryła twarz w dłoniach.

- Nie mów tak – powtórzył.

- Scorpius, nawet nie wiesz, jak mi jest teraz głupio – przeczesała ręką swoje rude włosy. – Przepraszam. Za wszystko. – ponownie się rozpłakała.

Blondyn podszedł do niej, otarł jej łzy z twarzy.

- Nie płacz, bo zaraz ja też się rozpłaczę – zaśmiał się.

Lily uśmiechnęła się i przytuliła się do niego. Chłopak to odwzajemnił.

Stali tak przytuleni nie odzywając się kilka minut, aż nad nimi coś zaszeleściło. Spojrzeli do góry. Było to plotergeist Irytek – szkolna zjawa. Teraz zawisł nad nimi w powietrzu trzymając jemiołę.

- Długo mam czekać, aż się pocałujecie? – zapytał ze znudzeniem.

Lily i Scorpius zaczęli się śmiać. Spojrzeli na siebie i ich usta złączyły się w pocałunku.

Gdy skończyli, Irytek uśmiechnął się do nich złośliwie i poszybował w stronę Wielkiej Sali krzycząc.

- Uczniowie! Uczniowie nie są na uczcie, tylko się całują!

Ruda i Blondyn znowu ryknęli śmiechem.

- Jak myślisz? Czy przez to wszystko dostaniemy jakieś punkty minusowe? – spytała Lily nadal się śmiejąc.

- No pewnie! Jeszcze jakieś z tysiąc szlabanów! – wykrzyknął Scorpius i pocałował Lily.

            Po kilku minutach uczniowie zaczęli koło nich przechodzić i klaskać. Oni się tym nie przejmowali. Stali na środku schodów całując się. Lily chyba nigdy nie była taka szczęśliwa.

            Od tego pamiętnego dla całej szkoły wieczoru minęły dwa miesiące. Od wtedy Lily była dziewczyną Scorpiusa, a Scorpius jej chłopakiem. Jedynymi osobami, które nie popierały tego, były ciche wielbicielki Scorpiusa i Albus Potter. Nie podobało mu się to, że jego przyjaciel chodzi z jego siostrą, bo bał się, że potraktuje ją jak wszystkie poprzednie dziewczyny. Wiele razy uświadamiał Scorpiusowi, że jeśli Lily będzie przez niego płakać, cierpieć lub będzie nieszczęśliwa z jego powodu, to skopie mu tyłek tak, że go rodzona matka go nie pozna.

            Lily spędzała ze Scorpiusem dużo czasu. Raz nawet przyszedł po nią w nocy do wierzy Gryffindoru (wszedł, bo Lily powiedziała mu hasło) i poszli na nocny spacer. Innym razem zerwali się z lekcji, by polatać na miotłach (dostali potem szlaban, ale nie przejmowali się tym). Za każdym razem, gdy byli sam na sam, czuli się wspaniale. Rudowłosa również zaprzyjaźniła się bardziej z bliźniaczkami Mitchell i Amelią Brooks. Razem z Evą chodziły w piątkę na każde lekcje jak papużki nierozłączki. Poza lekcjami także.

Pewnego dnia, na początku marca, Lily nie mogła nigdzie znaleźć Scorpiusa. Była to sobota. Na dworze panował chłód.

            Lily siedziała w pokoju wspólnym wraz z Nadią i Dianą. Narzekały na pracę domową z numerologii. Nagle do salonu przez dziurę wpadły Amelia i Eva. Były podekscytowane.

- Travis McDonald i Gregory Grey z siódmego roku organizują pokaz magii dla zakręconych miłośników wygłupów! Idziecie z nami? – spytała Amelia z błyskiem w oczach.

- Niestety nie – westchnęła Nadia. – Muszę odrobić numerologię i pomyśleć nad dodatkowym wypracowaniem z Obrony przed Czarną Magią.

- Też nie idę. Za Chiny nie wiem jak wziąć się za numerologię – powiedziała Diana i zaczęła bazgrać coś piórem po pergaminie.

- Ja pójdę – Lily wstała uśmiechnięta. – Prowadźcie.

            Pokaz odbywał się w opuszczonej sali lekcyjnej. Było tam ze dwadzieścia osób. Travis i Gegory pokazywali przeróżne sztuczki, transmutowali przeróżne rzeczy. Wszyscy się świetnie bawili. Chłopcy wyczarowali akurat pełno świetlistych motylków. Latały one wokół wszystkich zabranych, gdy nagle rozległ się huk. Jakby wybuch. Lily poczuła się jak wtedy, gdy miała 11 lat. Coś ją odrzuciło i straciła przytomność.

            Gdy się obudziła, wszystko ją bolało. Dziwne… W jednej chwili zachwycała się migającymi motylkami, a teraz leżała na ziemi i odczuwała ból w każdej części ciała. Otworzyła oczy. Wokół niej unosił się kurz. Wszędzie było pełno gruzu. Zauważyła, że ma dość sporą ranę na nodze. Dotknęła czoła. Leciała z niego krew. Nie rozumiała, co się stało. W pewnej chwili pomyślała o swoich przyjaciółkach. Gdzie one są?...

            Lily podniosła lekko głowę. Nie widziała nic prócz otaczającego ją gruzu. Z trudem wstała, rozglądnęła się i oczy zaszły jej łzami. Widok był przerażający. Po całej Sali porozrzucane były szczątki jeszcze niedawno ścian jednej sali lekcyjnej Hogwartu i… Ciał jej znajomych. Wszyscy leżeli nieruchomo. Płacząc podchodziła do każdego z nich. Próbowała obudzić. To było na nic. Byli martwi. Nagle za jednym ze sporych kawałków dawnej ściany zobaczyła trzewiki o szkarłatnym kolorze. Podbiegła tam, a to co zobaczyła, sprawiło, że zabrakło jej tchu. Jakby nie było w około powietrza. Z oczu poleciał jej jeszcze większy potok łez. Właścicielką szkarłatnych trzewików była Eva. Leżała nieruchomo z głową odwróconą prawo. Miała otwarte oczy. Nie oddychała. Był martwa.

- EVA! EVA, OBUDŹ SIĘ! EVA! BŁAGAM CIĘ! – Lily krzyczała i krztusiła się własnymi łzami. Niestety. Eva nadal leżała nieruchomo. Lily przytuliła do siebie martwe ciało przyjaciółki.

W pewnej chwili otworzyła szeroko oczy. „Amelia… Gdzie jest Amelia?!” – pomyślała i zaczęła szukać jej wzrokiem. Leżała niedaleko Evy. Oczy miała zamknięte. Lily szybko znalazła się koło niej. Amelia oddychała, ale z trudem. Lily pogładziła ja po włosach.

- Zaraz sprowadzę pomoc… Będzie dobrze… Nie umrzesz – nadal połykała gorzko swoje łzy. Wstała, przedostała się przez resztki ściany i wybiegła na korytarz krzycząc.

- SZYBKO! NIECH MI KTOŚ POMOŻE! ONI UMARLI… A AMELIA UMIERA. SZYBKO! BŁAGAM!!! – spojrzała w lewo. Zobaczyła Albusa rozmawiającego z nauczycielem zielarstwa, Nevillem Longbottomem. Na jej widok zrobili się bladzi i pędzili w jej stronę.

- Profesorze! Albus! Oni nie żyją!... Błagam pomóżcie! – wrzeszczała, chociaż byli już obok niej. Zaprowadziła ich do Amelii. Przerażony profesor wziął nieprzytomną dziewczynę na ręce.

- Zaraz przyślę to resztę nauczycieli. Poczekajcie tu – powiedział z pospiechem i wręcz pobiegł z Amelią na rękach pomoc.

Lily wtuliła się w Albusa.

- Nic nie mogłam zrobić… Gdy się obudziłam, wszyscy już nie żyli. Eva nie żyje… - kolejny potok łez.

Albus ścisnął mocno siostrę. Łza poleciała mu po policzku.

Całe grono nauczycielskie zjawiło się w błyskawicznym tempie. Wynosili ciała zmarłych uczniów na noszach. Wszyscy byli przerażeni. Lily z Albusem cały czas byli przy Evie. Gdy wynosili jej ciało z prawego korytarza usłyszeli krzyk.

- Przecież mówię, że to nie ja!!! – głos należał do Scorpiusa Malfoya.

Lily nie mogła uwierzyć, to na pewno nie jest głos Scorpiusa... Kiedy woźny Filch stanął przed profesor McGonagall, a lewą rękę miał zaciśniętą na przedramieniu blondyna, wtedy do niej to dotarło.

- Złapałem winowajcę. To on – powiedział Filch.

Profesor McGonagall była w szoku. Obok niej zjawili się nagle aurorzy.

- Sprawdźmy, jakie zaklęcie rzucił ostatnio…

Wysoki mężczyzna odebrał różdżkę Scorpiusowi i coś zaczął wypowiadać.

- No pięknie… to było Reducto. Zaklęcie w sam raz, aby spowodować wybuch, jeśli się trafi w ładunek wybuchowy – oznajmił chłodnym tonem.

- To nie ja! Przysięgam! Rzuciłem to zaklęcie na przelatującego obok ptaka, bo mi się nudziło! – wrzeszczał Scorpius.

- Słuchaj chłopcze. Z tego, co wiem, to nikt cię dzisiaj nie widział. – razem z drugim aurorem złapali Scorpiusa. – I to nie nam będziesz się tłumaczył, tylko Ministerstwie. Do zobaczenia na rozprawie, pani McGonagall.

- NIE ZROBIŁEM TEGO! – wrzeszczał Scorpius i nagle zauważył Lily. – LILY! LILY!!! PRZECIEŻ WIESZ ŻE BYM NAWET NIE ŚMIAŁ TEGO ZROBIĆ!!! – szarpał się. – NIE! TAM BYLI MOI PRZYJACIELE! KOLEDZY! MOJA DZIEWCZYNA! LILY! NIE ZROBIŁEM TEGO… - jego głos umilkł, bo aurorzy deportowali się razem z nim.

            Tygodnie mijały. Lily, Nadia i Diana przez cały wolny czas przebywały w skrzydle szpitalnym. Często był z nimi Albus. Najbardziej cierpiała Lily. Straciła najlepszą przyjaciółkę, jej druga przyjaciółka leży nieprzytomna w szpitalu, a Scorpius… Szkoda gadać… Próbowała rozmawiać z członkami ministerstwa, gdy tylko pojawiali się w szkole, ale oni nie chcieli jej słuchać.

Pomimo wszystkich swoich wyjaśnień, starań jego ojca, chłopak usłyszał zarzut świadomego spowodowania śmierci  22 uczniów Hogwartu. Lily bała się poznać wyrok. Ale wiedziała jedno. Scorpius był niewinny…

            Kilka dni po rozprawie, która odbyła się 15 marca, Lily poszła do gabinetu profesor McGonagall. Chciała jej wszystko opowiedzieć i wyjaśnić, że Scorpius jest niewinny. Stanęła przed chimerą i wypowiedziała hasło.

- Żelazny dzwon – powiedziała, a chimera przepuściła ją. Lily wspięła się po krętych schodach. Już miała pukać do drzwi gabinetu dyrektorki, gdy nagle usłyszała rozmowę. Ktoś był u profesor McGonagall. To był jej własny ojciec.

- Potter… jesteś aurorem. Przecież chyba możesz coś zrobić. Uratuj tego chłopca – mówiła zrozpaczonym tonem profesor McGonagall.

- Niestety, nie mogę nic zrobić – powiedział Harry.

- A… a jaki wyrok dostał chłopak?...

- To będzie… - tutaj przerwał. Odetchnął ciężko. – Pocałunek Dementora… i moja córka musi być przy tym…

            Lily nie słyszała dalszej części rozmowy. Czuła jakby ktoś ją oszołomił. Zeszła po schodach. Wyszła na korytarz. Szła nim nie patrząc czy na kogoś wpadnie, czy kogoś potrąci.

Pocałunek Dementora… To jeszcze gorsze niż śmierć… I ona to zobaczy… Nie… To nie może być to… Nie chce patrzeć jak ze Scorpiusa zostaje wyssana dusza… Jak staje się praktycznie niczym, tylko frakiem człowieka…

Wyszła na błonie szkoły. Nadal wyglądała jak oszołomiona. Łzy zbierały się w jej oczach.

- Lily… - Rose podeszła do niej razem z Albusem. – Lily, co ci jest?

Ale Lily nie miała zamiaru nic powiedzieć. Odepchnęła kuzynkę i nadal szła przed siebie. Nagle stanęła i zamknęła oczy. Wokół niej zaczął wiać potężny wiatr, przez który nikt nie mógł się do niej dostać. Lily płakała. Podniosła różdżkę wysoko do góry i wrzasnęła. Z różdżki jakby wyleciała wielka błyskawica. Wiatr wirował tak, jakby stała w środku welkiego tornada. Zagrzmiało. Błyskawica nadal błyskała z końca jej różdżki. Po chwili Lily upadła na kolana. Błyskawica zniknęła. Tornado wokół niej się rozpłynęło. Padał deszcz.

- LILY! – Harry podbiegł do niej. – Lily! Co się stało?!

- Dementorzy… Oni nie mogą… Scorpius jest niewinny.

- Cii – Harry przytulił córkę. – Będzie dobrze…

            Nadszedł ten dzień. Dzień Pocałunku Dementora. Lily pojechała pociągiem do Londynu. Na peronie czekał na nią przedstawiciel Ministerstwa Magii.

- Dzień dobry, panno Potter – uśmiechnął się sztucznie. - Proszę za mną.

Wyszli ze dworca. Wsiedli do samochodu i pojechali do Ministerstwa. Gdy już się znaleźli w Ministerstwie Magii, ludzie patrzyli na Lily ze współczuciem. Pewnie cała ta sytuacja była opisywana w „Proroku Codziennym”. Razem z przedstawicielem Lily zjechała windą do Departamentu Tajemnic. Przed wejściem na salę rozpraw czekała na nią jej mama Ginny.

- Lily, skarbie – Ginny uściskała córkę. – Tak mi przykro…

Lily pociągnęła nosem.

- Przepraszam, ale powinny już panie wejść do środka – powiedział chłodno przedstawiciel Ministerstwa.

- Dobrze – oznajmiła Ginny i obie weszły do sali.

Na środku nie było krzesła. Stał tam chłopak. Dłonie miał zakute łańcuchami.

Lily nie mogła oderwać od niego wzroku. Usiadła na ławie obok Ginny i patrzała na Scorpiusa, który czekał na wykonanie wyroku. Spojrzała przed siebie. Zobaczyła rodziców Scorpiusa, Dracona Malfoy’a z żoną Astorią. Scorpius stał wpatrzony w ziemię.

Nagle na salę weszło pełno urzędników.

- Witam – odezwał się jakiś starszy mężczyzna. Prawdopodobnie był to minister Magii. – Zostaliście tutaj państwo wezwani na egzekucję Scorpiusa Malfoya, winnemu zabicia 22 uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Jeśli ktoś ma cos do powiedzenia, proszę podnieść rękę. Nikt? Dobrze. W takim razie proszę wpuścić dementora.

            Nagle z góry wyleciała wielka zakapturzona postać. Zrobiło się zimno. Dementor powoli szybował w stronę Scorpiusa…

- CHWILA! STOP! – krzyknęła Lily, a dementor się zatrzymał. Scorpius podniósł głowę i spojrzał na nią z niedowierzaniem. Najwidoczniej nie wiedział, że ona tu będzie.

- Tak, dziecino? – spytał Minister Magii. – Co takiego się stało, że przerywasz wykonanie wyroku?

- Czy mogłabym tylko chwilę porozmawiać z Scorpiusem, znaczy się, z oskarżonym? – wstała i spojrzała błagalnie na Ministra.

- Dobrze. Ale nie długo. Macie pięć minut – Minister wstał i nakazał innym wyjść z sali.

Lily wyszła zza ławy i podeszła do Scorpiusa. Pierwsze co zrobiła, to przytuliła go. Bardzo mocno. Byli już sami.

- Lily, co tu robisz? – spytał ochrypłym głosem.

- Ministerstwo kazało mi być przy tym… - starała się być opanowana, ale wybuchła płaczem. – Oni nie mogą! Jesteś niewinny! To nie ty!

- Nie ma na to dowodów… - nagle wymusił uśmiech. – Cieszę się, że jesteś ze mną. Tutaj i teraz… I że mi wierzysz.

- A czemu miałabym nie wierzyć? Nie zrobiłbyś tego! Nigdy! Nie mogą ci tego zrobić!

- Lily, teraz już nic nie zmienisz. Jedyne, co zmieniłaś, to moje nastawienie do tego wszystkiego. Teraz jestem gotowy. Bo wiem, że osoba, którą kocham, wierzy w moją niewinność…

Lily ujęła jego twarz w dłonie. Głaskała jego policzki. Łzy lały się obficie z jej oczu. Patrzała w jego szare oczy. Widziała w nich smutek, żal, ale też lekkie szczęście. Ponownie go przytuliła.  Stali tak do czasu gdy na salę ponownie weszli urzędnicy, Minister, Ginny i rodzice Scorpiusa.

- Kocham cię – szepnęła mu do ucha.

Wszyscy zajęli swoje miejsca.

- Panienko? Przepraszam, ale czas minął. Proszę odejść od oskarżonego.

Lily odsunęła się od Scorpiusa. Spojrzał mu w oczy po raz ostatni. Odwróciła się, przeszła parę kroków w kierunku swojego miejsca, ale nie wytrzymała i podbiegła z powrotem do blondyna i pocałowała go w usta.

- Panno Potter! – Minister podniósł głos. – Proszę odejść od oskarżonego!

Lily nie zwracała na jego krzyki i dalej całowała Scorpiusa. Gdy przestała, złapała go za ramiona.

- Pamiętaj, że cokolwiek się stanie, jesteś niewinny – mówiła tak, że wszyscy słyszeli. – Wierzę w to. Od początku w to wierzyłam. – mówiła dalej przez łzy, które lały jej się z oczu jak szalone. Na jej twarzy widniał lekki uśmiech. – Kocham cię i zawsze będę.

- Ja ciebie też, Lily – wypowiedział to tak czule, że Lily się jeszcze bardziej rozkleiła. – Teraz się nie boję. – uśmiechnął się. – Żegnaj, Lily.

- Żegnaj, Scorpius… Jakby coś, to patrz ciągle na mnie… Jak wtedy, w Boże Narodzenie - uścisnęła go i nie spuszczając go z oczu poszła na swoje miejsce. Oboje się uśmiechali do siebie. Lily ciągle leciały łzy.

- Wypuścić de mentora – wydał rozkaz Minister Magii.

Dementor znowu szybował w stronę Scorpiusa, a on zerknął na swoich rodziców. Draco i Astoria kiwnęli głowami. Ich syn odpowiedział im tym samym. Jego wzrok powędrował znowu na Lily. Był szczęśliwy, że swoje ostatnie sekundy może spędzić w otoczeniu osób, które najbardziej kochał. Patrząc na Lily, z oka poleciała mu łza.

- Dziękuję ci – powiedział.

Dementor zbliżał się coraz szybciej.

4 metry.

Popatrzał na rodziców, obdarzając ich szerokim uśmiechem.

3 metry.

Scorpius uśmiechnął się do Lily.

2 metry.

Wypowiedział znowu słowa „Kocham cię”.

Metr.

Spojrzał prosto na dementora, który już zabierał się za wyssanie z niego duszy.

Zaczęło się. Dementor powoli wysysał z niego szczęście, którego w Scorpiusie teraz nie brakowało.

Trwałoby to dalej, gdyby nie głośny huk otwierania drzwi.

- ZATRZYMAĆ PROCES! – na salę wkroczył Harry Potter. Za nim Hermiona i Ron Weasleyowie i profesor Minerwa McGonagall. Dementor odwrócił się w ich stronę. – CHŁOPIEC JEST NIEWINNY! OTO DOWÓD!

Dwóch aurorów wprowadziło na salę mężczyznę o czarnych, kręconych włosach sięgających mu do ramion. Na twarzy miał szyderczy uśmiech.

- Ten oto człowiek, to Aureliusz Bradley, były śmierciożerca. Chciał się zemścić na Harry’m za to, że Czarnego Pana już nie ma. – zaczęła mówić Hermiona. – Swoją zemstę chciał zrealizować już około cztery lata temu, gdy wjechał specjalnie samochodem w jego córkę Lily, na której Harry’emu bardzo zależy. Zamknięto go w mugolskim więzieniu na 10 lat. Niestety. Ostatnio uciekł. Godzinę temu, napadł na Harry’ego Pottera. Na szczęście ja, profesor McGonagall i Ron byliśmy w pobliżu.

- Gdyby nie wy, Potter by już zdechł! – krzyknął Aureliusz. – A ta jego córeczka już dawno powinna w grobie leżeć! – wrzasnął i jeden z aurorów doprowadził go do porządku.

- Gdy go obezwładniliśmy, przyznał się do wszystkiego – oznajmiła Hermiona.

Wszyscy byli zszokowani. Dementor poszybował w górę i zniknął.

- Tak więc… W zaistniałej sytuacji… - zabrał głos Minister. – Scorpius Malfoy zostaje oczyszczony z zarzutów i uznany jako niewinny.

Lily zakryła usta dłońmi. Czuła, że zaraz wybuchnie ze szczęścia. Szybko wstała i pobiegła do Scorpiusa, który miał już ręce wolne od łańcuchów. Rzuciła się na niego, płacząc ze szczęścia. Scorpius był trochę osłabiony przez to wszystko i oparł się lekko o Lily, odwzajemniając uścisk.

- Wiedziałam, wiedziałam! Wiedziałam, że tego nie zrobi! Że coś mu przeszkodzi! – mówiła Lily.

W tym momencie podszedł do nich szybko Draco i uściskał ich oboje. Astoria zrobiła to samo. Scorpius podszedł do Harry’ego, Rona, Hermiony i profesor McGonagall.

- Dziękuję – wypowiedział to słowo, jakby wyznawał im miłość. Wszyscy go uściskali.

Najbardziej wdzięczny Harry’emu był Draco, który co chwila mu dziękował.

            Radość trwała bardzo długo. Aureliusza zabrano do Azkabanu, gdzie miał czekać na rozprawę.

            Dwa dni po odwołaniu wyroku, Lily i Scorpius wrócili do Hogwartu. Scorpiusa wszyscy witali jak bohatera. Wszyscy też przeczytali relację z rozprawy w ‘Proroku Codziennym”. Gratulowali im takiej postawy w obliczu śmierci.

Nauczyciele postanowili wydać ucztę z okazji oczyszczenia Scorpiusa z zarzutów, a potem imprezę dla uczniów. Gdy Lily weszła do Wielkiej Sali, zobaczyła przy stole Gryfonów Amelię. Rzuciła się w jej stronę. Przyjaciółki uściskały się mocno. Potem zrobiła to samo z Dianą i Nadią.

- Szkoda, że nie ma tu Evy… - powiedziała Nadia.

- Ona zawsze była, jest i będzie z nami – powiedziała Lily. – Tutaj – wskazała na serce.

            Uczta minęła w miłej atmosferze. Wszyscy wypytywali Scorpiusa i Lily, o to co czuli podczas rozprawy. Oni odpowiadali otwarcie i bez żadnych przekrętów.

Po uczcie (trwała do 22.00) stoły rozsunęły się pod ściany i zaczęła się impreza. Lily i Scorpius byli tak rozchwytywani, że odnaleźli się dopiero około trzeciej nad ranem. Potańczyli trochę, pogadali jeszcze z innymi, zjedli coś, wypili i udali się na spacer.

Szli po szkole trzymając się za ręce. Drogę oświetlały im tylko pochodnie. Dotarli na Wieżę Astronomiczną. Nawet tu było słychać muzykę z Wielkiej Sali.

- Panno Potter, czy zechce pani ze mną zatańczyć? – spytał Scorpius, kłaniając się jej.

- Ależ oczywiście, panie Malfoy – podeszła do niego. Objął ją w talii. Ona zarzuciła mu ręce na szyję. Tańczyli tak z kilkanaście minut. Kiedy skończyli podeszli do barierki. Była piąta rano. Powoli zaczynało świtać.

- Ale tu pięknie, prawda? – Lily spojrzała na Scorpiusa, który już od jakiegoś czasu się w nią wpatrywał. Podszedł do niej i przytulił tak, że dotykali się czołami.

- Czy już kiedyś mówiłem ci, że masz piękne oczy? – spytał.

- Raz, dwa, może trzy… Ewentualnie tysiąc – odpowiedziała.

- Masz piękne oczy, Potter – pocałował ją.

Był piękny poranek 31 marca. W powietrzu było już czuć wiosnę.

KONIEC.

*****

Na wstępie... Przepraszam, że to nie rozdział, ale totalnie straciłam wenę w tym tygodniu. Miałam też sporo nauki. No, ale to przetrwałam i już jutro zabieram się za rozdział :D

Co do miniaturki:

Konkurs, w którym zajęła drugie miejsce, był na stronie facebookowej "Zacne Avada, Milordzie".

Miniaturkę dedykuję Marcie M. <3 Mojemu kochanemu anonimowi :)

No i oczywiście Adriannie! :*

~*~

Jeśli miniaturka Wam się spodobała i chcecie więcej takich tekstów, to piszcie w komentarzach :D Z chęcią coś nowego wymyślę :3

~*~

A teraz papa <3

Wasza zmordowana nauką, ale wciąż szukająca weny, Eveneth xx