Rozdział 1: Wielka Skrzynia

Minęło 14 lat, od kiedy państwo McGrean wraz z ich córką wprowadzili się do domku przy ulicy św. Patryka w Lyon we Francji. Było to 14 lat spokoju i zwyczajnego życia. Czasem tylko wokół ich domu latały sowy, ale i tak ani sąsiedzi, ani oni się tym nie przejmowali, więc nie było powodu do robienia problemu. Jednak od niecałego miesiąca sów było coraz więcej, a pan McGrean znikał gdzieś na kilkanaście godzin, lub na kilka dni. Nikogo to nie dziwiło, oprócz jego 15-letniej córki Lucy. Trochę martwiły ją nagłe zniknięcia ojca. Nawet nie wiedziała, jaką wielką tajemnicę skrywają przed nią rodzice…

            Był 27 lipca 1995 roku. Promienie południowego słońca wpadały radośnie przez okno do pokoju, w którym siedziała Lucy. Czytała właśnie po raz kolejny książkę autorstwa J.R.R. Tolkiena pt. : „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia”, gdy budzik zaalarmował jej, że czas zmyć świeżo co nałożoną farbę z włosów. Wstała, wyłączyła budzik, odłożyła książkę na biurko i udała się do łazienki. Ostrożnie zmyła farbę i zaczęła suszyć włosy lekkim podmuchem  z suszarki. Po skończonym suszeniu wróciła do pokoju. Spojrzała w lustro. Zobaczyła w nim piękną dziewczynę o długich, ciemnokasztanowych włosach. Chwyciła szczotkę i zaczęła rozczesywać swoje rude, niegdyś brązowe włosy. Po skończonej czynności ponownie spojrzała na swoje odbicie, zamknęła oczy i zacisnęła usta w wąską linijkę. W następnej chwili jej fryzura zmieniła się. Zamiast długich włosów do pasa i przedziałku na środku, miała teraz wystopniowane, pofalowane włosy sięgające do piersi i grzywkę na bok. Uśmiechnęła się z  satysfakcją i powróciła do czytania lektury.

            Lucy miała dziwną, można nawet powiedzieć, że magiczną umiejętność. Potrafiła zmienić wygląd swoich włosów kiedy tylko chciała. Nikt poza nią tego nie wiedział, nawet jej rodzice. Nie chciała też nikomu o tym mówić, bo pewnie wyzwaliby ją, przeklęli i wysłali do wariatkowa. Nie chciała być tą „inną”.

            Gdy przeczytała około 20 stron książki, usłyszała, jak ktoś wchodzi do domu.

- Lucy! Już jestem! – krzyknęła jej mama z dołu. Wróciła właśnie z zakupów, więc była obładowana ciężkimi torbami.

- Słyszę! – odpowiedziała Lucy i zeszła na dół do mamy. Na jej widok rzuciła się do pomocy. – Jeju! Mamo! Po co znowu tak dużo kupiłaś? Przecież w kuchni już prawie miejsca nie mamy przez te twoje codzienne wypady do sklepów spożywczych! – oznajmiła stawiając na stole w kuchni dwie ciężkie torby.

- Oh, córeczko! Przecież mnie znasz! Tym razem mieli taką wspaniałą promocję na owoce egzotyczne! No i na wyroby mięsne, słodycze i warzywa! Jeszcze mi z ojcem podziękujecie, że tyle kupuję – uśmiechnęła się i spojrzała na córkę. – O! Widzę, że znowu byłaś u fryzjera pod moją nieobecność.

- Co? Ah… No tak. A co? Nie podoba ci się?

- Wręcz przeciwnie, skarbie – mama podeszła do Lucy i chwyciła ją za ramiona. – Wyglądasz ślicznie – uścisnęła córkę, a Lucy to odwzajemniła.

             Matka Lucy, Isabelle, dla przyjaciół Bella, była bardzo piękną, zakręconą i szaloną kobietą. Zawsze wpadała na przedziwne pomysły, eksperymentowała z gotowaniem i rozpieszczała swoją jedyną córeczkę.

Isabelle i jej córka były do siebie bardzo podobne. Ten sam lekko zadarty nosek, różowe usta, duże błękitno niebieskie oczy, wieczne rumieńce na policzkach i ten sam wzrost. Różnił je praktycznie tylko charakter, kolor włosów i wiek. Isabelle była naturalną blondynką.

- Dobra, Lucy – powiedziała Isabelle, gdy przestała przytulać córkę. – Ja sobie sama wypakuję zakupy, a dla ciebie mam specjalne zadanie od taty.

- Jakie? – spytała Lucy zaglądając do lodówki.

- Zrób porządek w jego papierach – Isabelle uśmiechnęła się do córki.

- Co?... Przecież on ma pełno tych papierów! – jęknęła młodsza z kobiet zamykając lodówkę.

- To poukładaj chociaż w dwóch lub trzech kartonach – Bella mrugnęła do córki i zajęła się rozpakowywaniem zakupów.

- Eh… No dobra – westchnęła Lucy i powlokła się na górę do gabinetu taty.

Rzadko w nim bywała. Wchodziła tam tylko wtedy, kiedy chciała o coś poprosić, albo zapytać.

            Kiedy weszła do gabinetu zaczęła się rozglądać za najmniejszymi kartonami. Po chwili poszukiwania znalazła sporo małych kartonów w najciemniejszym zakątku pokoju. Podeszła tam i zaczęła przekładać kartony poszukując tego najlżejszego, gdy zorientowała się, że wszystkie małe kartony zasłaniały wielką skrzynię. Lucy chwilę patrzała na skrzynię, po czym przeciągnęła ją pod okno. Nieźle się przy tym zmęczyła. Skrzynia była naprawdę ciężka. Już chciała ją otwierać, jednak przeszkodziła jej w tym duża, mosiężna kłódka.

- Świetnie – Lucy mruknęła z niezadowoleniem i chwyciła kłódkę.

            Na jednej stronie widniał napis „ALOHOMORA!”. Dziewczyna nic nie zrozumiała z tego słowa. Obróciła kłódkę i przeczytała następujące zdanie:

                                   Otworzę się, gdy wyjawisz mi swój sekret…

- Sekret?... – niebieskooka zrobiła dziwną minę. – No ok… To może… Umiem zmieniać wygląd moich włosów za pomocą myśli… - powiedziała i usłyszała szczęk otwierającej się kłódki.

            Lucy zrobiła wielkie oczy. Jak to możliwe? Przecież to nierealne, by kłódki rozumiały ludzi! I w ogóle, żeby coś rozumiały! Przecież to zwykłe przedmioty.

Nie zastanawiając się dłużej otworzyła ostrożnie skrzynię. Od razu rzuciła jej się w oczy książka pod tytułem „Quidditch przez wieki”. Wszystko było by ok., gdyby tylko wiedziała, co to jest Quidditch!

            Chcąc dowiedzieć się więcej o rzekomym Quidditchu, sięgnęła po książkę. Ledwo co ją otworzyła i  już wypadło z niej kilka kartek. Dziewczyna podniosła jedną z nich. Nie była to kartka, tylko zdjęcie przedstawiające sporą grupę ludzi. Uśmiechali się i byli wyraźnie zadowoleni. Lucy jednak się przeraziła. Postacie na zdjęciu się ruszały…

        *****

No to macie rozdział pierwszy! Mam nadzieję, że wam się podoba :3

Pytanie dla was: Jak myślicie? Czyje zdjęcie znalazła Lucy? :D

Ci, którzy dobrze zgadną, dostaną dedykację w następnym rozdziale :)

Czytasz ---> komentujesz :*

Kolejny za kilka dni (czwartek, piątek) <3